Makarios - 2013-02-02, 13:52 Temat postu: Mikołaj z Tuluzy - o imieniu Bożym. „To zaiste najświętsze i najwznioślejsze imię Boga” Słowa te pochodzą z kazania, które w roku 1430 napisał Mikołaj z Kuzy. Był to człowiek o rozległych zainteresowaniach. Zgłębiał między innymi grekę, hebrajszczyznę, filozofię, teologię, matematykę i astronomię. W wieku 22 lat został doktorem katolickiego prawa kanonicznego. A w 1448 roku mianowano go kardynałem. Około 550 lat temu Mikołaj z Kuzy w swej rodzinnej miejscowości (dzisiaj Bernkastel-Kues, jakieś 130 kilometrów na południe od Bonn) założył dom opieki dla osób w podeszłym wieku oraz bibliotekę. Obecnie znajduje się w niej ponad 300 rękopisów. Jednym z nich jest Codex Cusanus 220, który zawiera wspomniane kazanie z 1430 roku, zatytułowane In principio erat verbum (Na początku było Słowo). Mikołaj z Kuzy użył w nim imienia Jehowa w łacińskiej formie „Iehoua”. Na temat tego imienia napisał: „Nadał je sobie sam Bóg. Jest to tetragram, tzn. imię zapisane czterema literami. To zaiste najświętsze i najwznioślejsze imię Boga” (folio 56). Wypowiedź Mikołaja z Kuzy harmonizuje z faktem, że w tekście Pism Hebrajskich występuje imię Boże. Ów kodeks z pierwszej połowy XV wieku jest jednym z najstarszych istniejących dokumentów, w których tetragram oddano jako „Iehoua”. Jest także kolejnym dowodem na to, że formy imienia Bożego podobne do „Jehowa” już od stuleci były najpowszechniejszą transkrypcją tego imienia. Markerów - 2023-07-21, 08:31 Temat postu: Re: Mikołaj z Tuluzy - o imieniu Bożym.
Najpowszechniejszą acz kolwiek nie do końca poprawną. Bo w ciągu wieków zatraciła się prawidłowa hebrajska wymowa imienia Bożego. Toteż nie ma pewności, jakich samogłosek należałoby użyć dla jego [JHWH] dopełnienia. Przez połączenie tetragramu ze znakami samogłoskowymi dwóch słów hebrajskich: Adonaj (Pan) oraz Elohim (Bóg), powstała wymowa Jehowah. (...) Niemniej wielu znawców języka hebrajskiego twierdzi, że bardziej poprawna jest forma ‘Jahwe’.”. Pokoja - 2023-07-21, 09:31 Temat postu: Re: Mikołaj z Tuluzy - o imieniu Bożym.
Jedna i druga forma wymowy jest poprawna, ponieważ brak wymawiania samogłosek w języku hebrajskim, umożliwiał różne możliwości wyrażenia się o Bogu za pośrednictwem tego samego tetragramu. Niektórzy królowie mieli w imieniu przedrostek "jeh", gdyż byli czesto burzycielami. Natomiast w imionach proroków i w Psalmach jest koncówka "Jah" Tak więc to uzasadnienie wyłącznie dla Jahwe jest wielce naciągane. Markerów - 2023-07-21, 10:06 Temat postu: Re: Mikołaj z Tuluzy - o imieniu Bożym.
Każdy przystaje przy swoim. Oczywiście nie ma to większego znaczenia niż by się można było wydawać bo prowadzonych sporach o poprawne imię Boże. Niemniej jednak jest rzeczą niemal pewną, że imię Boże wymawiano pierwotnie »Jah·weh′«. The Encyclopaedia Britannica podaje: »Obecnie powszechnie panuje pogląd, że Jahwe (Yahwe) jest poprawną wymową.« The Universal Jewish Encyclopedia podaje: »Jahweh jest najbardziej prawdopodobną transliteracją dawnego hebrajskiego imienia Boga. Tłumacz Biblii J. B. Rotherham twierdzi; »Zdaje się, że poprawną wymową jest Jahwe.« W The Catholic Encyclopedia czytamy: »Jehowa, własne imię Boże w Starym Testamencie. (...) Wstawiając do oryginalnego hebrajskiego tekstu spółgłoskowego samogłoski od Jabe [wymowa samarytańska], otrzymamy formę Jahweh (Yahweh), którą nowożytni uczeni uznają na ogół za poprawną wymowę imienia Bożego. Natomiast nawet komitet do Tłumaczenia Biblii Nowego Świata oświadcza: »Chociaż jesteśmy skłonni uważać wymowę ‘Jahweh’ za bardziej poprawną, to jednak zachowaliśmy formę ‘Jehowah’, ponieważ jest ona dobrze znana już od XIV w. Pokoja - 2023-07-21, 11:45 Temat postu: Re: Mikołaj z Tuluzy - o imieniu Bożym.
Nikt nie może być pewnym, co do jednej i tej samej formy wymawiania imienia Bożego, gdyż ma ono zabarwienie, związane z wychwalaniem przez proroków i psalmistów (Jah), służbą naprawczo - ofiarniczą przez kapłanów i służbą sprawiedliwości i burzenia przez królów (Jeh). małyfilozof - 2023-07-21, 12:10 W języku hebrajskim imię Boga prawdziwi żydzi (nie obecni przebierańcy chazarscy) zapisywali czterema literami, które prawdopodobnie tak wyglądało: „JHWH”. Jeżeli ta wiedza jest prawdziwa, to już kompletnie nie wiemy, jak należy je wymawiać. Powstało tak dużo różnych imion Boga, ponieważ na przestrzenni historii świata wiele religii dodawało do „JHWH” własne samogłoski. Bardzo łatwo można te cztery litery poddać wątpliwość, ponieważ na przykład litera „H” była bezdźwięczna. Czasami ją wymawiali, ale również prawdopodobnie zastępowali samogłoskami a, e lub o. Powstał teraz duży bałagan, ponieważ tak naprawdę to… nic nie wiemy. Możemy, tylko gdybać. Markerów - 2023-07-21, 12:18 Temat postu: Re: Mikołaj z Tuluzy - o imieniu Bożym.
Dokładnie tak. I dla tego jedynie możemy być pewni jedynego imienia. Dz 4:11 „I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem, żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni” Flp.2.9 "aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest PANEM Markerów - 2023-07-21, 12:54 Jezuita ks. J.Wujek w 1599 r. Tak mówił o formule Jehowa: „Wykład X. J. Wujka – Roz. 6. w. 3. A imienia megoAdonai. W żydowskim jest ono niewymowne a własne imię Boże, które teraz nowi Żydowie pospolicie Jeovach czytają. Wszakże starzy Żydowie niewiedząc jakoby mieli te słowa wymawiać, przez imię Adonai wymawiali, i punkty tego imienia, Adonai pod nie podpisali, aby je wszędy czytano Adonai, a gdzie oboje to imię i niewymowne ono JHWH [tu w tekście występują hebrajskie litery] i Adonai jest położone, aby dwa kroć nie czytano Adonai, tedy Elochim Adonai, czytano, jako w Psal. 70, ver. 5 i 16. Przetoż i LXX. tłómacze wszędzie kyrios, a nasz łaciński Dominus, to jest Pan, przełożyli. I Hieronim ś. i Orygenes i inni wszyscy najstarsi Doktorowie, toż imię Boże JHWH [tu w tekście występują hebrajskie litery] przez imię ‘ADNJ [tu w tekście występują hebrajskie litery] Adonai, co także Pana znaczy z żydowskiego wszędy przekładali; i umyślnie pisząc o imionach Bożych, i wykładając je, nigdy tedy Jehowy niewspominali. A co największa, sam Pan Chrystus i Apostołowie, chocia często przywodzą świadectwa starego testamentu, w których jest to imię święte Boże: wszakże nigdy go nie wyrażali imieniem Jehowy, ale wszędy Panem, chocia inne imiona własne, swemi głosy wymawiali, jako Adam, Noe, Abraham, Ewa, Sara, Marya. A tak iż u wszystkich starych tak Żydów jako i Chrześcijan, nigdy nie było słychane to imię Jehowa: nie jest ani żydowskie, ani chrześcijańskie, ale od heretyków wymyślone, którego i sami jeszcze nieumieją czytać: bo jedni mówią Jehowa, a drudzy Jeheua. To się przypomina dla tych, którym nowinki chocia ani pewne, ani gruntowne, więcej aniżeli stare, poważne i doświadczone rzeczy i słowa smakują” (Biblia Łacińsko-Polska czyli Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, podług tekstu łacińskiego Wulgaty i przekładu polskiego x. Jakóba Wujka T. J. z komentarzem Menochiusza T. J. przełożonym na język polski. Wydanie X. S. Kozłowskiego, biskupa łucko-żytomierskiego. Wydanie drugie. Tom 1. Warszawa 1885, s. 131[Wydanie trzecie. Tom 1. Wilno 1896, s. 131]). |
