FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[Pokoja]

[Pokoja]

http://biblos.feen.pl/vie...sc&start=119854

3. Do czego zmierza Pan Jezus oraz Ap. Piotr i Juda (Mat. 24:34-41; 2Pio. 2:4,5; 3:3-10; Ju. 3-6, 10-16/ Rdz. 6:1-4), powołując się na czas przedpotopowy w związku z końcem Wieku Ewangelii i końcem świata?

- Skoro Noe znał dokładny czas, kiedy nastanie potop, czy Bóg może to objawić i innym w odniesieniu do końca Wieku Ewangelii i końca świata?
Dodatkowo, zgodnie z Am. 3:7,8 oraz Mat. 28:18 i Dz. 1:7 można odpowiedzieć, że jest to możliwe:

Cytat:

Am. 3:6) Czy nie lęka się lud, gdy w mieście zabrzmi trąba? Czy zdarza się w mieście nieszczęście, którego by Pan nie wywołał? (7) Zaiste, nie czyni Wszechmogący Pan nic, jeżeli nie objawił swojego planu swoim sługom, prorokom. (8) Gdy lew zaryczy, któż by się nie bał? Gdy Wszechmogący Pan każe, któż by nie prorokował? Mat. 28:18) A Jezus przystąpiwszy, rzekł do nich te słowa: Dana mi jest wszelka moc na niebie i na ziemi. Dz. 1:7) Rzekł do nich: Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec w mocy swojej ustanowił,

Ad 3. Do czego zmierza Pan Jezus oraz Ap. Piotr i Juda (Mat. 24:34-41; 2Pio. 2:4,5; 3:3-10; Ju. 3-6, 10-16/ Rdz. 6:1-4), powołując się na czas przedpotopowy w związku z końcem Wieku Ewangelii i końcem świata?

Pan Jezus w Mat. 24:34-41 nauczał, że złe i cudzołożne, pokolenie Kainowe nie zwróci uwagi na, dokonujące się znaki czasu, zapowiadające jego powtórną obecność. Z tego powodu władze sfery duchowej świata, będąc zaskoczone, co do dnia swojej zguby, przejdą niepostrzeżenie, gdyż nie są w stanie, zlekceważyć jego systemu wartości swoimi zasadami postępowania. Mat. 24:34-36.
Podobnie było przed potopem za dni Noego. Ludzie do tego stopnia byli i są pochłonięci sprawami przyziemnymi swojego życia, że nie dostrzegają, zaskakujących zmian czasu. Jest podobnie jak z człowiekiem, który nie jest świadomy, jak rozpoznać nastawienie budzika zegara i co dla niego będzie oznaczać jego dzwonienie w nocy, Mat. 24:37-39.
Ludzie aktywnych w działaniu, podzielą na dwie grupy. Jedną z nich zaangażują w dziele, dla swojego, pożytecznego rozwoju, a drugą z nich obciążą winą za siebie i wypuszczą ku swojemu własnemu losowi (do Azazzela), Mat. 24:40,41.

W Dniu Pięćdziesiątnicy trwał już czas, nazwany dniami ostatecznymi. W tych dniach ostatecznych miał być wylany Duch Świętego Boga Ojca na wszelkie ciało. Są to cztery Tysiącletnie Dni Ostateczne. Wiek Ewangelii, Tysiąclecie Sabatowe i Jubileuszowe.
Ap. Piotr napisał, że w tych dniach, najpierw z pośród uczniów Pana Jezusa, powstają szydercy (mężowie przewrotni, Dz. 20:30), którzy przyczyniają się do odstępstwa od wiary, raz świętym danej. Oni to wątpili w zmartwychwstanie Chrystusa, Mat. 28;17; J. 20:25. Także nie wierzyli w powtórną paruzję jego. Uważali, że z powodu zatwardziałości ojców narodu, cała obietnica, dotycząca odbudowy królestwa Izraela, umarła. Z tego powodu nad nimi panują władze pogańskie, 2Pio. 3:3,4
Ci wątpiący i szydercy zarazem, nie dostrzegają w jaki sposób doszło do nieoczekiwanej zmiany dziejowej przez potop, który spadł na pokolenie przedpotopowe i wyniszczył je. Podobny los czekał pokolenie Wieku Żydowskiego i dotyka obecnie pokolenie Wieku Chrześcijańskiego, które weszło w Tysiącletni dzień sądu. Przebiega on w formie ognia kontrowersji wokół Słowa Bożego, J. 12:46-48; 2Pio. 3:5-8.
Ci którzy uważają, że spełnienie obietnicy paruzji i odbudowy królestwa, zostało odłożone nie rozumieją, że Pan okazuje cierpliwość, pokazując drogę, dla zmiany usposobienia, aby wszyscy przyszli do poznania prawdy, postępowali naprzód i byli zbawieni, 1Tym. 2:1-6. Ze względu na tych, którzy się zagubili po drodze, pomaga im się odnaleźć. To wszystko wymaga cierpliwości i czasu, 2Pio. 3:9.

2Pio. 3: 10. A dzień Pański przyjdzie jako złodziej, w czasie którego podstawowe zasady rozumowania, przejdą niepostrzeżenie; wyniki dzieła niebios świata, odkryte w czasie, spłoną same z wielkim hałasem. [KS]

Juda z kolei napisał o tych, którzy jako niepobożni, wkradli się z zewnątrz do Zboru (Eklezja) Chrystusowego, aby wniwecz obrócić łaskę zbawienia. Cechują się oni zapieraniem się Boga i Pana Jezusa Chrystusa. Stali się oni uczestnikami powołania niebiańskiego, ale wkrótce, zgasili w sobie Duch Świętego Boga Ojca, czyli umarli w Chrystusie. Nie czekając na jego paruzję (Łuk. 12:45,46), postanowili przez uzurpatorstwo i swoisty zamach stanu, uchwycić władzę, aby panować w Średniowieczu, 1Tes. 4:16.

Cytat:

1Tes. 4:16) Gdyż (3754) sam (848) Pan (2962) z (1722) okrzykiem (2752), a głosem (5456) archanielskim (743) i z (1722) trąbą (4536) Bożą (2316) zstąpi (2597) z (575) nieba (3772), a pomarli (3498) w (1722) Chrystusie (5547) powstaną (450) najpierwej (4412). [BG]

1Tes. 4:16) Pan przez okrzyk swojego głosu archanielskiego, w czasie trąby Bożej, zstąpi z powodu nieba, ponieważ pomarli w czasie Chrystusowym powstali najpierw. [KS]

Początek temu, dali już Koryntianie, 1Kor. 4:5-8
Jednym z zadań zstąpienia Chrystusa jest wytracenie roszczeń (spalenie chwastów/kąkolu) tych, którzy zostali wyzwoleni, ale odpadli w wierze powołania. Podobnie było z wielu wyzwolonymi z niewoli w Egipcie, którzy z powodu buntu, zostali wytraceni. Podobny los, wcześniej spotkał Posłańców (aniołów), czyli potomków władców (bogów) człowieka stworzonego na obraz Boży, którzy mieli przygotować warunki rozwoju, dla człowieka czynionego na podobieństwo Boże, Rdz. 5:1,2. Juda nazwał ich, jako idących drogą Kainową, jako żądnych zapłaty, błądzącego Bileama, (żądnych zapłaty z pobożności naiwnych bałwochwalców, 1Tym. 6:5), jako ginących buntowników Korego. Określił ich, jako skalanych i bezwstydnych bez prawdy (wody), chwiejnych, zwiędłych duchowo – uczestnicy drugiej śmierci. Powodują oni wściekłe fale ataków prześladowczych, gdyż są błąkającymi się gwiazdami. Henoch ogłosił na nich wyrok Pański, 2Krl. 1:9-12, Ju. 4-6, 10-14.

Kod:

1Tes. 4:16) Pan (2962) przez (1722) okrzyk (2752) swojego (848) głosu (5456) archanielskiego (743), w czasie (1722) trąby (4536) Bożej (2316), zstąpi (2597) z powodu (575) nieba (3772), ponieważ (3754) pomarli (3498) w czasie (1722) Chrystusowym (5547) powstali (450) najpierw (4412). [KS]

Powyżej opisane sprawy są zgodne z tym, co jest napisane w Rdz. 6:1-8:

Rdz. 6:1. Kiedy ludzie byli skażonymi, stali się licznymi na powierzchni ziemi; synowie władców (bogów ziemskich), powstali z powodu urodzonych córek;
Rdz. 6:2. Widzieli oznaki córek ludzkich; z powodu tego, wszystkie niewiasty, prosperujące na korzyść, które wypróbowali, wzięli za żony.
- Synowie władców, potomkowie człowieka, stworzonego na obraz Boży (Rdz. 1:27), wzięli sobie za żony córki (najbardziej prosperujące niewiasty) człowieka czynionego na podobieństwo Boże. Był to pierwotny mezalians w dziejach świata, związany z wcześniejszym, przedmałzeńskim wypróbowaniem wielu niewiast, spośród których wybrano najlepsze, a pozostałe odrzucono.
synowie władców – inaczej synowie bogów (władców) na ziemi. W Rdz. 1:1 wskazano, skąd pochodzą ci władcy (bogowie).
W praprzyczynie (Głowie, wodzu) On (Jehowa) stwarza Bogów: standard niebios, standard ziemi, Rdz. 1:1 KS
Z tego tekstu wynika, że są bogowie na niebie i na ziemi, więc zgodnie z Ps. 82:1 Jehowa tych bogów jest wśród nich i nad nimi:

Ps. 82:1

Cytat:

Ps. 82:1. Psalm Asafowy. Bóg wstaje w zgromadzeniu Bożym, Pośród bogów sprawuje sąd. (BW)

Jest to zgodne z treścią1Kor. 8:5,6, z której wynika, że tylko jeden jest Najwyższy nad nimi, którzy stanowią władze zwierzchnie, Rz. 13:1-7:

1Kor. 8:5. Bo jeśli nawet, czy na niebie, czy na ziemi są nazwani bogami: [jak gdyby są: wielcy bogowie, wielcy panowie.]
6. Ale my z jednego Boga Ojca, którego wszystko, my dla niego; my temu samemu przez jednego Pana Jezusa Chrystusa, przez którego wszystko. [KS]

Królestwo niebios, swym prawem oddziałuje na porządek ziemski:

Hio. 38:33. Poznasz kiedy prawo nieba, wyznacza panowanie mieszkańcom kraju? KS
Mat. 16:19. I dam tobie klucze królestwa niebieskiego; więc jeśliby ono wiązało przez niebiosa, będzie wiązane dla ziemi; a jeśliby ono, rozwiązało przez niebiosa, będzie rozwiązane dla ziemi. [KS]

Rdz. 6:3. Jehowa rzekł: Duch nie oczyści z zarzutów człowieka na wieki; zaiste błądzi ciałem; zaistnieje on okresem czasu stu dwudziestu lat.
- Wyrok na świat przedpotopowy zapadł 120 lat przed potopem.
Rdz. 6:4. Od kiedy synowie władców, weszli do córek ludzkich, one rodziły na korzyść; okresem czasu powstali olbrzymi ziemi, ci, którzy zawsze mocnymi mężami sławy.

Rdz. 6:5. Z powodu tego Jehowa widział wielką złość rodzaju ludzkiego całej ziemi; wszelkie zamiary serca człowieka tylko złem całego okresu czasu;
- Wykorzystywanie córek ludzkich, dla wyselekcjonowania z pośród nich najlepszych było związane z okazywaniem niesprawiedliwości, dla ojców tych odrzuconych. To był jeden z powodów wzrastającej złości człowieka, który mógł mieć tylko nadzieję, ale nie pewność, że jego córka zostanie wybrana.

Rdz. 6:6. Jehowa pocieszał, tylko pamiątkę człowieka; ponieważ w duchu ustawy kształtuje serce mieszkańcom ziemi.
Jehowa pocieszał – pocieszany był człowiek, czyniony na podobieństwo Boże.

standard człowieka – dotyczy to człowieka (króla ziemi), stworzonego w dniu szóstym na obraz Boży (Rdz. 1:27) i jego potomków.

w duchu ustawy kształtuje serce – dotyczy to ustawy z Rdz. 1:26 o uczynieniu człowieka na obraz i podobieństwo Boże i jej realizacji najpierw od tego z Rdz. 1:27, a w dniu siódmym (sabat Boży) przez dzieło z Rdz. 5:1,2, co polega na kształtowaniu serca, czyli wnętrza człowieka (kapłana wiary), czynionego na podobieństwo Boże. O kształtowaniu tego serca dużo napisano w ST, a w szczególności o Umiłowanym (Dawidzie), według serca Bożego.

Rdz. 6:7. Jehowa rzekł: Uderzę standard człowieka, którego stworzyłem jako oblicze
ziemi, tak jak bydło, tak jak płazy, tak jak ptactwo niebios, gdyż miłuję człowieka, z tego powodu kształtuję.
Uderzę tylko standard człowieka – tym, którzy zginęli w potopie Słowo Boże wprost nie daje nadziei na powstanie z martwych (Rdz. 8:21), tak jak w przypadku Sodomy i Gomory, Ezec. 16:50,53,55; Mt. 11:24
Bóg miłuje człowieka, którego w sabat czyni na podobieństwo swoje, gdyż jest to kształtowanie człowieka wiary i ten może wejść do odpocznienia Bożego, J. 3:16,17; 1J. 4:8; Efz. 1:4; Żyd. 4:3-9. Żałowanie oznaczałoby: Co ja narobiłem, że stworzyłem najpierw człowieka tylko na obraz swój (standard człowieka). Jeden przed drugim jest Posłańcem (Aniołem), tak jak Jan Chrzciciel (Anioł) przed Panem Jezusem, aby przygotowywał drogę/lud.

Rdz. 6:8. Noe znalazł źródło łaski Jehowy.
- Znalezienie źródła łaski oznacza, że nie była to zasługa Noego. Chodził on z Bogiem tak jak Henoch, czyli był poddany ówczesnej władzy zwierzchniej, Rz. 13:1-7. Henoch z swojego środowiska, w którym żył, został zabrany na urząd władzy zwierzchniej. Noe także, z tą jednak różnicą, że jego przeniesienie oznaczało przeżycie potopu, dla zapoczątkowania życia w drugim świecie. Umarł dla starego świata, a narodził się dla nowego.

Rdz. 5:24) Enoch był przyprowadzony (prowadził życie) bogom; Stamtąd powodował chodzenie bogom, ponieważ ostrzeżenia by nie było. [KS]

To zabranie Henocha jest sposobem na kontynuację, degradującej się władzy przedpotopowej. W Piśmie Świętym opisano kilka przypadków, w których podano sposób na podniesienie władzy, dla jej kontynuowania. Można tu wymienić Józefa, władzę Izraela, Esterę, Mordiocheusza, Daniela, itp.

[Pokoja]

http://biblos.feen.pl/vie...start=45#119854

Ad 4. Jak rozumieć treść 1Pio. 3:18-21, dotyczącą:
- zwiastowania w Duchu Chrystusowym, duchom w więzieniu?
- obrazu chrztu (co jest tym obrazem)?

Cytat:

BIBLIA GDAŃSKA 1Pio. 3:18. Bo (3754) i Chrystus (5547) raz (530) za (4012) grzechy (266) cierpiał (3958), sprawiedliwy (1342) za (5228) niesprawiedliwych (94), aby (2443) nas (2248) przywiódł (4317) do Boga (2316), umartwiony będąc (2289) ciałem (4561), ale ożywiony (2227) duchem (4151); 19. Przez (1722) którego (3739) i tym duchom (4151), którzy są w (1722) więzieniu (5438), przyszedłszy (4198) kazał (2784). 20. Którzy niekiedy (4218) nieposłuszni byli (544), gdy (3753) *raz (-530) oczekiwała (-1551) Boża (2316) cierpliwość (3115) za (1722) dni (2250) Noego (3575), kiedy korab (2787) gotowano (2680), w (1519) którym (3739) mało (3641) (to jest (5123) ośm (3638) dusz (5590) zachowane są (1295) w (1223) wodzie (5204). 21. Czego (3739) teraz (3568) chrzest (908) wzorem (499) będąc, zbawia (4982) nas (2248) [nie (3756) składanie (595) cielesnego (4561) plugastwa (4509), ale (235) obietnica (1906) spólna sumienia (4893) dobrego (18) u (1519) Boga (2316),] przez (1223) zmartwychwstanie (386) Jezusa (2424) Chrystusa (5547), 22. Który (3739) jest (2076) na (1722) prawicy (1188) Bożej (2316), szedłszy (4198) do (1519) nieba (3772), podbiwszy (5293) sobie (846) Aniołów (32) i zwierzchności (1849), i mocy (1411).

1Pio. 3:18. Bo Chrystus jeden raz za grzechy cierpiał, sprawiedliwy z powodu niesprawiedliwych, aby nas przyprowadzić do Boga; uśmiercił ciało, ożywiając ducha;
19. W którym wyprawiamy się głosić, duchom w więzieniu.
20. Kiedykolwiek nie wierzą, co do cierpliwości Bożej, oczekującej żarliwie za dni Noego, gdy korab zbudowano; Ten z powodu wody mało dusz ocalił, to jest osiem.

uśmiercił ciało, ożywiając ducha – Stało się to zgodnie z zapowiedzą z J. 12:24. Ziarno obumiera, aby wyrosła nowa roślina, dla wydania obfitego plonu na podobieństwo ziarna, wrzuconego do ziemi. Tą nową rośliną jest Zbór (Eklezja) Chrystusowy;

głosić, duchom w więzieniu – Duchy to są byty zbiorowe, osoby prawne. Zbór Chrystusowy, kontynuując dzieło Pana Jezusa Chrystusa (2Kor. 5:16-21), udaje się do społeczności, czyli zorganizowanych bytów zbiorowych, upadłej władzy, która nie rozpoznała chwały Pana Jezusa, 1Kor. 2:6-8. Uznając go za niewinnego (Mat. 27:19, 23,24; Łuk. 23:14,15,22), prowokowała go do korumpowania jej (J. 19:10), a nie osiągając celu, skazała go na ukrzyżowanie, gdyż bała się ludu, J. 19:7,8. Z tego powodu nie posiada swobody działania, gdyż została rozbrojona i wystawiona na pokaz, jako niesprawiedliwa, Kol. 2:15 – dlatego władze są duchami w więzieniu, poddanymi zepsuciu pod względem moralnym i w praworządności.

Kiedykolwiek nie wierzą – Władze nie wierzą, że Bóg, tak jak przed potopem, okazuje cierpliwość, także względem nich, 1Tym. 2:1-6;

1Pio. 3:21. Te teraz nie odpowiadają usunięciu brudu cielesności, ale prośbie chrztu, sumienia dobrego dla Boga; przyprowadzi bezpiecznie nas, dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa,
22. Który poddawszy się Posłańcom zwierzchności, odszedł do nieba; on jest na prawicy mocy Bożej.

poddawszy się Posłańcom zwierzchności – Pan Jezus nie użył mocy Ojca, aby uniknąć śmierci z rąk władzy zwierzchniej, Mat. 27:51-56.

prośbie chrztu, sumienia dobrego dla Boga – Tak jak Noe był mężem nieskazitelnym w rodzaju swoim i sumiennie zbudował Arkę zbawienia, według woli Bożej, w której on z rodziną i wszystkim, co w niej było, zanurzyli się w wodach potopu, aby wynurzyć się dla nowego świata, tak odpowiednio, według tego obrazu, wierzący zanurza się w wodzie chrztu. Zanurzając się, jakby uśmierca swoją starą wolę, aby wynurzyć się, dla czynienia woli Bożej.

Kod:

Na podst. K.S. do badania 1Pio. 3:18. Bo (3754) Chrystus (5547) jeden raz (530) za (4012) grzechy (266) cierpiał (3958), sprawiedliwy (1342) z powodu (5228) niesprawiedliwych (94), aby (2443) nas (2248) przyprowadzić do (4317) Boga (2316); uśmiercił (2289) ciało (4561), ożywiając (2227) ducha (4151); 19. W (1722) którym (3739) wyprawiamy się (4198) głosić (2784), duchom (4151) w (1722) więzieniu (5438). 20. Kiedykolwiek (4218) nie wierzą (544) co do (1519) cierpliwości (3115) Bożej (2316)  oczekującej żarliwie (553) za (1722) dni (2250) Noego (3575), gdy (3753) korab (2787) zbudowano (2680); Ten (3739) z powodu (1223) wody (5204) mało (3641) dusz (5590) ocalił (1295), to jest (5123) osiem (3638). 21. To (3739) teraz (3568) nie (3756) odpowiada (499) usunięciu (595) brudu (4509) cielesności (4561), ale (235) prośbie (1906) chrztu (908) sumienia (4893) dobrego (18) dla (1519) Boga (2316); przyprowadzi bezpiecznie (4982) nas (2248), dzięki (1223) zmartwychwstaniu (386) Jezusa (2424) Chrystusa (5547), 22. Który (3739) poddawszy się (5293) Posłańcom (32) zwierzchności (1849), odszedł (4198) do (1519) nieba (3772); on (846) jest (2076) na (1722) prawicy (1188) mocy (1411) Bożej (2316);

.

[Pokoja]

http://biblos.feen.pl/vie...sc&start=119854

Ad 5. Czym różni się doświadczenie Noego od doświadczenia Henocha?

Doświadczenie Henocha, cechowało się tym, że za jego pokolenia bogowie (430) – władcy, jako potomkowie człowieka, stworzonego na obraz Boży (Rdz. 1:27,28) mieli już wyraźną świadomość, że ich świat przedpotopowy jest bardziej zły niż za czasu Kaina (Rdz. 4:15,24; 6:3-5), który zabił Abla, chociaż ten złożył ofiarę za niego. Świat ten zmierzał w złym kierunku, gdyż stawało się dostrzegalne, że nie jest tak po prawicy Jehowy tych bogów, jak mniemała Ewa (Rdz. 3:15; 4:1, 25), lecz staje się zagrożony z powodu, narastającej agresji, wynikającej z postępującego mieszania się linii genealogicznych, potomków człowieka - króla ziemi (Rdz. 1:27,28), czyli synów bożych (Rdz. 6:1,2,4) z potomkami tego czynionego na podobieństwo Boże – kapłana ziemi, Rdz. 4:26-5:2. Okazało się, że nie można ukształtować człowieka wiary przez cielesne, mieszane związki tych linii. Człowiek cielesny rodzi się z łona matki, ale człowiek wiary takim się staje z Boga, chociaż według ciała jest z tego pierwszego, w którym powinien się rozwijać skarb wiary, 2Kor. 4:7.

Bóg w swej opatrzności, przygotował Henocha (Hbr. 11:5,6), aby ten stał się odpowiednim wykonawcą woli ówczesnej władzy zwierzchniej (bogów/430), dla ostrzeżenia pokolenia przedpotopowego, Ju. 14,15. Henoch, podobnie jak archanioł Michał z Ju. 9 nie potępiał tego pokolenia, lecz zapowiadał mu nadchodzący sąd, czyli było to, jakby odwołanie się do wyższej instancji. O ile tego rodzaju działalność Henocha była precedensem, o tyle działalność Noego była już jej kontynuacją. Henoch, został przyprowadzony tej władzy, a Noe chodził już z tymi bogami władzy, ale jako nieskazitelny bohater wiary i wykonawca planu ratunkowego. Noe był zwiastunem sprawiedliwości, która została wymierzona przez potop.

Ad 6. Jaki związek zachodzi między Rdz. 1:26; 3:15 i Rdz. 5:1,2 w łączności z Rdz. 6:5,6?

Z treści Rdz. 1:26 wynika, że w szóstym dniu został wyrażony zamysł, aby stworzyć człowiek na obraz i podobieństwo Boże, ale wtedy był stworzony tylko na obraz Boży, Rdz. 1:27,28. W ten sposób, zostało zakończone fizyczne dzieło stworzenia, które jednak nie jest końcem stworzenia, gdyż jak Przybytek na pustyni, czy Świątynia Salomona, potrzebuje ono, napełnienia chwałą Bożą, czyli Duchem jego, Dz. 2:17,18. Dalsza część tego zamysłu, czyli uczynienie człowieka na podobieństwo Boże (Rdz. 5:1,2) jest realizowana już w siódmym dniu stwarzania, tzn. w sabat, nadal trwający, Hbr. 4 rozdz. Jest ona realizowana po upadku człowieka przez grzech. To wskazuje, że dozwolenie na zło i grzech jest z woli Bożej (Rz. 8:19-21; 11:32), aby człowieka doświadczyć (Kazn. 3:18-21) w niesprzyjających warunkach i w ten sposób nauczyć go dróg Bożych – Inicjacja w procesie stwarzania.

Z treści Rdz. 2:2,3; 5:1,2 i 6:5,6 wynika, że Bóg w sabat swój, kontynuuje dzieło stworzenia, ale w sferze duchowej, czyli kształtowanie człowieka wiary, według serca swego.

Cytat:

Rdz. 6:5. A widząc (7200) Pan (3068), że (3588) wielka (7227) była złość (7451) ludzka (120) na ziemi (776), a wszystko (3605) zmyślanie (3336) myśli (4284) serca (3820) ich tylko (7535) złe (7451) było po wszystkie (3605) dni (3117); 6. Żałował (5162) Pan (3068), że (3588) uczynił (6213) człowieka (º120) na ziemi (776), i bolał (6087) w (413) sercu (3820) swem. [BG]

Rdz. 6:5. Z powodu tego Jehowa widział wielką złość rodzaju ludzkiego całej ziemi; wszelkie zamiary serca człowieka tylko złem całego okresu czasu;
6. Jehowa pocieszał, tylko wyróżniająco oznakowanego człowieka; ponieważ w duchu ustawy kształtuje serce mieszkańcom ziemi. [KS]

Pocieszanie dotyczy człowieka, czynionego na podobieństwo Boże;
w duchu ustawy kształtuje serce mieszkańcom ziemi – Ustawę tą stanowi treść zapisana w Rdz. 1:26. [b]O WYKONANIU TEJ USTAWY JEST NAPISANE W J. 1:14.[b/]

Kod:

Rdz. 6:5. Z powodu tego (3588) Jehowa (3068) widział (7200) wielką (7227) złość (7451) rodzaju ludzkiego (120) całej ziemi (776); wszelkie (3605) zamiary (4284) serca (3820) człowieka (3336) tylko (7535) złem (7451) całego (3605) okresu czasu (3117); 6. Jehowa (3068) pocieszał (5162), tylko wyróżniająco oznakowanego człowieka (º120); ponieważ (3588) w duchu ustawy (413) kształtuje (6213) serce (3820) mieszkańców ziemi (776). [KS]

[Pokoja]

http://biblos.feen.pl/vie...sc&start=119854

Ad 7. Na czym polegał etap realizacji OBIETNICY BOŻEJ z Rdz. 3:15 za czasu Noego w odniesieniu do zawartego z nim przymierza?

Przymierze zawarte przez Boga z Noem, wskazuje na gwarancję Bożą, co do sposobu położenia kresu nieprzyjaźni między potomstwem stworzenia, o której jest napisane w Rdz. 3:15. Przymierze to, wskazuje na wytchnienie, dla całego stworzenia, oczekującego na wybawienie z stanu upadku, który doprowadził do skażenia i znikomości, Rz. 8:19-21.

- jaki związek ono ma z tym przymierzem, zawartym z Abrahamem, zwanym później Nowym Przymierzem z Izraelem, Łuk. 22:20?

Dzieje człowieka po upadku na różny sposób, cały czas są związane z wiecznym (Hbr. 13:20), świętym (Łuk. 1:72) Przymierzem, realizowanym dla powstania świata Adama, względem Ducha ożywiającego, 1Kor. 15:45. Świat ten powstał po zmartwychwstaniu Chrystusa i rozpoczęciu publicznej działalności przez jego Eklezja (Zbór) od dnia Pięćdziesiątnicy, Mat. 12:18-21; 28:18; Rz. 1:1-5; 2Kor. 5:16-21. Bóg w przymierzu z Noem i z wszelkim stworzeniem (Rdz. 9:1-17) oraz w przymierzu z Abrahamem (Rdz. 12:2,3), wskazał, że to wieczne, święte Przymierze, dotyczy całego stworzenia i zostanie zrealizowane przez potomstwo, które będzie od Abrahama. W związku z tym, że z Izraelem, zostało zawarte Przymierze przy górze Synaj, więc to Wieczne, Święte Przymierze jest Nowym Przymierzem dla Izraela, które Pan Jezus, zawarł z uczniami swoimi, podczas Ostatniej Wieczerzy, dla składania ofiar. Izrael przystąpi do tego Nowego Przymierza, dopiero wtedy, gdy nastanie okres błogosławieństw przez Arcykapłana tego przymierza, czyli Chrystusa.

- co symbolizuje tęcza?, Rdz. 9:13; Izj. 54:9,10; Zach. 12:10; Mat. 24:30;

Tęcza symbolizuje wielorakie miłosierdzie Boże, które zostanie okazane wraz z wylaniem Ducha łaski i błagania na Izraela (Zach. 12:10-13) i inne narody, Mat. 24:30,31. Tęcza symbolizująca wielorakie miłosierdzie Boże jest znakiem Syna człowieczego, Mat. 24:30.

[Pokoja]

W związku z tym, że Potop kończy pierwszy świat, trwający od upadku człowieka, będący odpowiednikiem cielesnej nieczystości, której pozbywano się w domu przez kąpiel całego ciała przed Paschą (J. 13:10; Efz. 5:26; 1Pio. 3:18-21), więc zamieszczam cały schemat, dotyczący ofiary Arnion, składanej od upadku człowieka, zapoczątkowanej od ofiary Abla i trwającej aż do upadku Babilonu Wielkiego, Rdz. 4:8; Mat. 23:33-36; Ap. 18:24. Uwieńczeniem tej ofiary jest OFIARA AMNOS, upamiętniona przez Pana Jezusa i Apostołów w czasie OSTATNIEJ WIECZERZY. Do tego schematu w razie potrzeby, będę się odnosił w dalszej części wątku.

Cytat:

Habakuk 2:2 Zapisz to, co widziałeś, i wyryj to na tablicach, aby to można szybko przeczytać. [BW]

......................................[b]S A B A T B O Ż Y

........................W I E C Z Ó R..........................P O R A N E K

.....Pierwszy świat................ Drugi - teraźniejszy świat z przewagą zła ...........Trzeci świat →
............I..............................................II............................................III
..................................................O F I A R A A R N I O N
............................................(Ofiara bohaterów wiary, Starego i Nowego Testamentu
........................................od śmierci Abla, Mat. 23:29-36; Hbr. 12:24; Ap. 13:8; 18:24)
...........I/1...........P......................1.............................2.....................3.........................4
Wiek Posłańców........ Wiek Patriarchów......Wiek Żydowski...Wiek Ewangelii......Wiek Tysiąclecia
(aniołów)..........O
Od upadku..............Noe,Abraham,Izaak,Jakub....IZRAEL.....IZRAEL DUCHOWY.. Pełnia Żydów
człowieka..........T....................................................................CHRYSTUSOWCY.....i narodów
do Potopu.............................................................................w Chrześcijaństwie
W domu ...........O
rodziny Adama....................................W WIECZERNIKU i w NOCY .....................W Domu Ojca niebieskiego
w upadku..........P........................................Świata w upadku

Oddanie się Bogu na........Oczyszczenie ..................Poznawanie........Narodzenie Nowe...Śpiewanie Pieśni
czynienie jego woli.........postępowania..................cieni zakonu....(z Ducha Świętego)...Mojżesza i Arnion
w czystym sumieniu..........patriarchów
...(przed potopem).........poczytanie wiary
...................................za sprawiedliwość)


..................O S T A T N I A W I E C Z E R Z A A M N O S
.......(Baranek Boży Pan Jezus Chrystus, J. 1:29,36; 1Pio. 1:19,20; Hbr. 12:2, 24)
Nieczystość ciała
i Kąpiel w domu.......Umycie nóg.....Spożycie baranka....Kształtowanie osobowości..... Odśpiewanie
CHRZEST wodny ......w Wieczerniku......Paschalnego........Chrystusowej .... chleb/ciało.... Hymnu
1 Piotr. 3:18-21;...........................................................Przyswajanie praw życiowych
Efz. 5:26 i w Tyt. 3:5..........................................................- Picie wina/ krwi

W I E C Z Ó R
Od upadku człowieka do ostatniego roku jubileuszowego (625 r.p.n.e.) przed upadkiem królestwa Judy w 606 r.p.n.e.
Pierwszy świat do Potopu
Wiek Aniołów - Posłańców człowieka stworzonego na obraz Boży, mających zadanie, aby przygotować drogę, dla człowieka czynionego na podobieństwo Boże.

Drugi świat - teraźniejszy świat zły od potopu do końca/żniwa Wieku Ewangelii i jego tysiącletni sąd.
Wiek Patriarchów- Od potopu do śmierci Jakuba.
Wiek Żydowski - Od śmierci Jakuba do 625 r.p.n.e. śmierci Pana Jezusa

P O R A N E K
Wiek Żydowski - Od 625 r.p.n.e., do śmierci Pana Jezusa.
Wiek Ewangelii - Od chrztu i zmartwychwstania Pana Jezusa do Żniwa od 1874 r.
Wiek Tysiąclecia &- WIELKI TYSIĄCLETNI SABAT ZIEMI (1874 - 2874) - Sąd i Restytucja zbiorowa, Ap. 20:4-6

KONIEC SABATU BOŻEGO

WIELKI TYSIĄCLETNI JUBILEUSZ ZIEMI/STWORZENIA
Sąd i Restytucja Indywidualna - w zbudzenie z prochu ziemi i powrót do pierwotnego dziedzictwa (doskonałości), Kpł. 25:8-13; Ap. 20:11-21:5.

[Pokoja]

Kwestie (pytania) dotyczące bohatera wiary – NOEGO.
http://biblos.feen.pl/vie...start=45#119854

Przed przejściem do pytań dodatkowych, nawiązuję do kwestii wiary. To co istotne - Czym ona jest?

1. Czym jest wiara?
- Do czego potrzebna jest wiara, czym ona się zajmuje, zgodnie z Hbr. 11:1-3?

Ad 1. Wiara jest potrzebna do badania podstaw nadziei, Hbr. 11:1-3.

Hbr. 11:1. Wiara jest badaniem, podstaw pokładania nadziei, nie widząc dzieła [KS]

Wiara, tak obrazowo ją określając jest jakby badaniem” liny”, czyli niezawodnego połączenia (umocowania) statku z kotwicą – nadzieją. Solidne jej umocowanie (naprężenie) liny (wiary) jest podstawą pokładania nadziei, że kotwica (nadzieja bezpieczeństwa statku na wzburzonym morzu) jest pewnie zamocowana do dna morza, czy skały.

Wiara jest potrzebna do badania podstaw nadziei, czy ta jest dobrze utwierdzona w Bożej, ukrytej rzeczywistości, Planu Zbawienia, czyli za zasłoną tajemnicy Bożej, dotyczącej pojednania człowieka z Bogiem.
Można się zgodzić, że Wiara jest pracą Ducha i na niej jest oparte działanie.

Wiara jest najpierw osobowym przylgnięciem człowieka do Boga; równocześnie i w sposób nierozdzielny jest ona dobrowolnym uznaniem całej prawdy, którą Bóg objawił. Jako osobowe przylgnięcie człowieka do Boga i uznanie prawdy, którą On objawił (Markerów).
http://biblos.feen.pl/vie...start=15#119431

Podstawami nadziei są:
1. Obietnica Boża;
2. Przysięga Boża;

Nadzieja jest, jakby kotwicą sięgającą poza zasłonę. Na wzburzonym morzu, zasłoną tą jest woda, a w Bożej rzeczywistości na wzburzonym morzu narodów jest nią prawda o cielesnej naturze człowieka. Kotwica - nadzieja (Hbr. 6:13-20), sięga poza zasłonę, czyli do ukrytych tajemnic Bożych, znajdujących się w Miejscu Najświętszym w duchowej Świątyni Bożej. Wiara staje się nam jakby liną, dzięki której mamy dostęp do nadziei.
Tak jak zamocowanie kotwicy statku należy badać, gdyż od tego zależy bezpieczeństwo jego, pasażerów i towarów w czasie zagrożeń na morzu, podobnie w świecie zła, grzechu i zwodniczości („sztormu”), należy badać skuteczność naszego chrztu zbawienia w Chrystusie, który jest naszą Arką Zbawienia, 1Pio. 3:18-21.

Wiara staje się nam liną, dzięki której mamy dostęp do nadziei. Zamocowanie kotwicy należy badać, gdyż od tego zależy bezpieczeństwo statku w czasie zagrożeń na morzu. Podobnie jest z chrztem zbawienia w Chrystusie, który jest naszą Arką Zbawienia, 1Pio. 3:18-21.

[Pokoja]

Pytania dodatkowe:

8. Jak przebiegał potop – jego źródła i czy był jedyny w tygodniu stwarzania, a wcześniej tylko mgła się wydobywała z ziemi, jak naucza tradycyjna teologia stworzenia?
9. Czy Noe nie zamknął drzwi Arki?
10. Dlaczego istnieje różnica w liczbie zwierząt zabranych do Arki?
11. Z czym może być związane, określenie stosunku do bliźnich, zwierząt i ich krwi.
12. Co oznacza doświadczenie z upiciem się Noego?
13. Co może symbolizować liczba 70 pokoleń Noego po potopie? (7 głów x10 rogów)?
14. Czy data nastania potopu ma jakiś związek z świętem pierwszego listopada?
http://biblos.feen.pl/vie...start=45#119854

Ad 8. Jak przebiegał potop – jego źródła i czy był jedyny w tygodniu stwarzania, a wcześniej tylko mgła się wydobywała z ziemi, jak naucza tradycyjna teologia stworzenia?

Cytat:

Rdz. 7:11. Roku (8141) sześćsetnego (8337_3967) [8141] wieku (2416) Noego (5146), miesiąca (2310) wtórego (8145), siedemnastego (7651_6240) dnia (3117) tegoż miesiąca (2320), w tenże (2088) dzień (3117) przerwały się (1234) wszystkie (3605) źródła (4599) przepaści (8415) wielkiej (7227), i okna (699) niebieskie (8064) otworzyły się (6605).[BG]

Rdz. 7:11. Roku sześćsetnego, miesiąca drugiego, siedemnastego dnia miesiąca (wiek życia Noego); tego dnia było rozszarpane każde źródło przepaści wielkiej, śluzy niebieskie otworzyły się.
było rozszarpane każde źródło przepaści wielkiej – O tej przepaści jest napisane już w Rdz. 1:2. Obejmuje ona przestrzeń, w której w tygodniu stwarzania, tworzony jest porządek ziemski, który ona też otacza. Rozszarpanie każdego źródła, wskazuje, że wcześniej było ich więcej, a ostatnie zostało rozszarpane w czasie potopu za dni Noego. Powstawały one poprzez unoszenie się pary wodnej i tworzenie pierścieni lodowych, taczających ziemię. Z tego powodu są one nazwane sklepieniem. Wynika to z Ezech. 1:22, gdzie jest podana informacja o tym sklepieniu i o kryształkach tego sklepienia. Znam dwa poglądy w sprawie, przerwania tych źródeł przepaści wielkiej. Jeden wskazuje na uderzenie meteorytu/ów w to sklepienie, a drugi wskazuje na przerwanie tych pierścieni na dwóch biegunach, gdzie siła odśrodkowa jest najmniejsza, a przyciąganie ziemskie największe.

Może ktoś zechce, coś napisać w tej sprawie.

Ze względu na fakt, że w drugim dniu stwarzania, została utworzona przestrzeń, nazwana niebem (Rdz. 1:6-8/ sklepieniem), rozdzielającym wody dolne od wód górnych, więc źródła tej przepaści, stały się śluzami niebieskimi.

Kod:

Rdz. 7:11. Roku (8141) sześćsetnego (8337_3967), miesiąca (2310) drugiego (8145), siedemnastego (7651_6240) dnia (3117) miesiąca (2320) [wiek [8141] życia (2416) Noego (5146)]; tego (2088) dnia (3117) były rozszarpane (1234) wszystkie (3605) źródła (4599) przepaści (8415) wielkiej (7227), śluzy (699) niebieskie (8064) otworzyły się (6605). [KS]

ZIEMIA TAJEMNYM MIEJSCEM W OTCHŁANI

Cytat:

Rdz. 1:2. A ziemia (776) była (1961) niekształtowna (8414) i próżna (922), i ciemność (2822) była nad (5921) przepaścią (8415), a Duch (7307) Boży (430) unaszał się (7363) nad (5921_6440) wodami (4325). [BG]

Rdz. 1:2. Ziemia istniała nierzeczywistą nicością, tajemnym miejscem razem z otchłanią; Bogowie Ducha, odprężali się w sprawie oblicza wód. [KS]

Tekst ten wskazuje na stan ziemi ( jako nierzeczywistej nicości), która już istniała, jako tajemne miejsce w też istniejącej otchłani. Były też wody. Byli wtedy Bogowie Ducha (J. 4:24), Ducha którym jest bezimienny Bóg Najwyższy, czyli Inwestor stworzenia (Jehowa). Bogowie tego Ducha, tworzą jego oblicze i są Wykonawcami jego dzieła stworzenia, Ps. 33:6-9; 82:2. O tych Bogach jest napisane w Rdz. 1:1.

Cytat:

Ps. 33: 6) Słowem Pana uczynione zostały niebiosa, A tchnieniem ust jego całe wojsko ich. (7) Zbiera jakby w stągwie wody morskie, Gromadzi w zbiornikach głębiny oceanów. (8) Niech się boi Pana cała ziemia! Niech drżą przed nim wszyscy mieszkańcy świata! (9) Bo on rzekł - i stało się, On rozkazał - i stanęło. [BW]

odprężali się w sprawie oblicza wód – Tekst ten można także odczytać tak: odprężali się w sprawie odświeżenia (= wód) oblicza. To może wskazywać na jakiś nowy, czy kolejny akt stwórczy, a nie jedyny, opisany w Heksameronie (sześć dni tygodnia stwarzania), zakończone sabatem Bogów, Rdz. 2:2,3

Kod:

Rdz. 1:2. Ziemia (776) istniała (1961) nierzeczywistą (8414) nicością (922), tajemnym miejscem (2822) razem z (5921) otchłanią (8415); Bogowie (430) Ducha (7307), odprężali się (7363) w sprawie (5921) oblicza (6440)  wód (4325). [KS]

Jest tu ukazany stan nierzeczywistej nicości tej otchłani, z której w tygodniu stwarzania wyłonił się nasz fizyczny świat ziemski. Rozszarpanie ostatniego źródła w czasie potopu za dni Noego, spowodowało zniesienie granicy między niebem (Rdz. 1:6-8), rozdzielającym wody dolne o d górnych, a niebem w którym znajdują się gwiazdy.

Uwzględniając treść Rdz. 2:5-7 w związku z Rdz. 1:3-9 można zauważyć, że potopów było więcej, i to od pierwszego dnia stwarzania. W Rdz. 2:5 jest napisane o takim okresie, w którym nie było żadnej roślinności na lądzie, ponieważ Jehowa Bogów nie spuścił deszczu na ziemię i nie było człowieka (istotnie znacznika człowieka), który by ziemię wiódł do służby. Taki stan istniał od pierwszego do początku trzeciego dnia stwarzania. W tym okresie tylko para, unosiła się nad ziemię i tworzyły się pierścienie wodne, zwane sklepieniem, Rdz. 2:6; 1:6-8. Wtedy to Jehowa Bogów, ukształtował istotnie znacznika człowieka, który stał się duszą życia ziemskiego, czyli alfą stworzenia Bożego na ziemi, a człowiek stworzony na obraz Bogów, stał się Omegą stworzenia Bożego na ziemi.

Każdy dzień stwarzania kończył się podobnym potopem, jak za dni Noego, dlatego jest kilka warstw geologicznych.
Pomijam kwestię rozległości potopu, gdyż skłaniam się do tego, że był on na całej ziemi.
W razie potrzeby możemy tą kwestię rozważyć.

[Pokoja]

STWORZENIA W ARCE I POZA NIĄ - Wyjaśnioenie różnicy co do ilości zabranych.

http://biblos.feen.pl/vie...start=45#119854

Ad 9. Czy Noe nie zamknął drzwi Arki?

Cytat:

Rdz. 7:16. A które weszły (935), samiec (2145) i samica (5347) z każdego (3605) ciała (1320) weszły (935), jako [834] mu (853) Bóg (430) rozkazał (6680). I zamknął (5462) Pan (3068) za (1157) nim. [BG]

Rdz. 7:16. Weszły: samiec, samica, standard ten który Bogowie rozkazali. Wszelkie ciała wokoło, Jehowa wydał, przemijały. [KS]

Treść Rdz. 7:16 nie wskazuje na zamknięcie drzwi Arki, lecz ogólnie informuje o wydaniu wszelkiego stworzenia lądowego i latającego na wyniszczenie – przeminięcie. Drzwi od Arki nie wymagały zamknięcia ich od zewnątrz. Przecież istnieje możliwość uszczelnienia ich i zaryglowania od wewnątrz.

Kod:

Rdz. 7:16. Weszły (935): samiec (2145), samica (5347), standard (853) ten który [834] Bogowie (430) rozkazali (6680). Wszelkie (3605) ciała (1320) wokoło (1157), Jehowa (3068) wydał (5462), przeminęły (935). [KS]

Ad 10. Dlaczego istnieje różnica w liczbie zwierząt zabranych do Arki?

Cytat:

Rdz. 6:19) Z wszelkich istot żyjących, z wszelkiego ciała WPROWADZISZ do arki po parze z każdego, aby z tobą zostały przy życiu. Niech to będzie samiec i samica. (20) Z ptactwa według rodzajów jego i z bydła według rodzajów jego, i z wszelkiego płazu ziemnego według rodzajów jego, po parze z każdego z nich wejdą do ciebie, aby zostały przy życiu. (21) Ty zaś weź z sobą wszelką żywność, którą się jada, i zgromadź u siebie, aby była na pokarm dla ciebie i dla nich. Rdz. 7:1) I rzekł Pan do Noego: Wejdź do arki ty i cały dom twój, bo widziałem, że jesteś sprawiedliwy przede mną w tym pokoleniu. (2) Ze wszystkich zwierząt czystych WEŹ z sobą po siedem, samca i samicę, a ze zwierząt nieczystych po parze, samca i samicę. (3) Także z ptactwa niebieskiego po siedem, samca i samicę, aby zachować przy życiu ich potomstwo na całej ziemi. 8) Ze zwierząt czystych i ze zwierząt nieczystych, i z ptactwa, i z wszystkiego, co pełza po ziemi, (9) po dwoje WESZŁO do Noego do arki, samiec i samica, jak Bóg rozkazał Noemu. Rdz. 8:20) Wtedy zbudował Noe ołtarz Panu i wziął z każdego bydła czystego i z każdego ptactwa czystego, i złożył je na ofiarę całopalną na ołtarzu.

Odpowiedź na powyższe pytanie jest zawarta w pogrubionych słowach, zacytowanych wersetów. Do arki miały być WZIĘTE stworzenia czyste po siedem par i nieczyste po parze. WPROWADZONE miały być tylko po parze z jednych i z drugich, które same WESZŁY do Arki. Inne więc były wniesione, jako małe. Po roku czasu, służyły na złożenie ofiary Jehowie.

Istenieje różnica, wynikająca z tego, co nakazali Bogowie, a tym, co nakazał Jehowa (Pan).

[Pokoja]

http://biblos.feen.pl/vie...start=45#119854

Ad 11. Z czym może być związane, określenie stosunku do bliźnich, zwierząt i ich krwi.

Określenie w Rdz. 9:1-17 stosunku do bliźnich, zwierząt i ich krwi ma związek z kolejnym etapem realizacji Świętego, Wiecznego Przymierza, które dla Izraela jest nazwane także Nowym Przymierzem ze względu na zawarte z nim Przymierze Synaju.

Cytat:

Rdz. 9:3. Wszystko (3605) co się rucha (7431), i co (834_1931) żyje (2416), wam (8901) będzie (1961) na pokarm (402), jako jarzynę (6212) zieloną (3418), dałem (5414) wam (8901) to (853) wszystko (3605). 4. Wszakże (389) mięsa (1320) z duszą (5315) jego, która jest krew (1818) jego, jeść (398) nie (3808) będziecie. 5. A zaiste (389) krwi (º1818) waszej, dusz (5315) waszych szukać (1875) będę, z ręki (3027) każdej (3605) bestyi (2416) szukać (1875) jej będę: także z ręki (3027) człowieczej (120), z ręki (3027) każdego (376) brata (251) jego będę szukał (1875) duszy (5315) człowieczej (120). 6. Kto wyleje (8210) krew (1818) człowieczą (120), przez człowieka (120) krew (1818) jego wylana (8210) będzie: bo (3588) na wyobrażenie (6754) Boże (430) uczynion jest (6213) człowiek (º120). [BG]

Rdz. 9:3. Wszystko co się porusza, to żywe będzie pokarmem na korzyść, tak jak zioła, warzywa; dałem na korzyść standard wszystkiego.
4. Wszakże krwi duszy zwierząt nie konsumujcie.
5. Zaiste standard krwi duszy będzie poszukiwany; moc każdej istoty żywej będzie badał człowiek; mąż będzie poszukiwał mocy brata, mocy duszy człowieczej.
6. Człowiek przeleje krew, człowieka krew będzie przelana: z powodu tego czynię wyróżniające oznakowanie człowiekowi, wyobrażeniu Bogów. [KS]

z powodu tego czynię wyróżniające oznakowanie człowiekowi, wyobrażeniu Bogów – Bogowie w dniu szóstym wyrazili zamysł, aby uczynić człowieka na obraz i podobieństwo ich, ale stworzyli go w tym dniu tylko na wyobrażenie swoje. Dzieło jednak kontynuują w dniu siódmym, czyniąc człowieka na podobieństwo swoje. Ze względu na kontynuację dzieła jest on wyróżniającym oznakowaniem człowiekowi, wyobrażeniu Bogów.

Kod:

Rdz. 9:3. Wszystko (3605) co się porusza (7431), to (1931) żywe (2416) będzie (1961) pokarmem (402) na korzyść (8901), tak jak (834) zioła (6212), warzywa (3418); dałem (5414) na korzyść (8901) standard (853) wszystkiego (3605). 4. Wszakże (389) krwi (1818) duszy (5315) zwierząt  (1320) nie (3808) konsumujcie (398). 5. Zaiste (389) standard (853) krwi (1818) duszy (5315) będzie poszukiwany (1875); moc (3027) każdej (3605) istoty żywej (2416) będzie badał (1875) człowiek (120); mąż (376) będzie poszukiwał (1875) mocy (3027) brata (251), mocy (3027) duszy (5315) człowieczej (120). 6. Człowiek (120) przeleje (8210) krew (1818), człowieka (120) krew (1818) będzie przelana (8210): z powodu tego (3588) czynię (6213) wyróżniające oznakowanie (853) człowiekowi  (120), wyobrażeniu (6754) Bogów (430). [KS]

W związku z tym, że Święte, Wieczne Przymierze (Nowe dla Izraela) jest oparte na Rdz. 3:15 i obejmuje zarówno człowieka, jak i inne istoty żywe, więc zakaz spożywania ciała zwierząt, wraz z ich krwią jest ustanowiony prawem. Ponadto jest on ustanowiony w tym celu, aby zapobiec degradacji człowieka, gdyż życie duszy wszelkiego ciała jest w ego krwi, P.Pr. 12:23. Poza tym człowiek nie powinien się ratować krwią niższych stworzeń. Krew zwierząt czystych może być ofiarowana na ołtarzu, lub powinna być wylana do ziemi, Kpł. 17:10-14.

Nie wolno bezkarnie przelewać krwi człowieka, gdyż wiąże się to z prawem do zemsty, Rdz. 4:10,11, 15; 9:6. Z powodu naruszania tego zakazu na ziemi trwają bezustannie różnego rodzaju konflikty i wojny, a w tym i światowe. "To ludzie ludziom, zgotowali ten los" ("Medaliony" Elizy Orzeszkowej) Człowiek ma wolną wolę, dlatego z własnej woli może oddać swoje życie za drugiego człowieka - przyjaciela, 2Sam. 23:15-17; J. 13:34,35. Gdy trzej rycerze, spragnionego Dawida z narażeniem swojego życia, dostarczyli mu wodę, to on nie wypił jej, lecz wylał ją jako ofiarę laną Jehowie. Ten przykład pokazuje, że z własnej woli można narazić siebie na utratę życia, dla przyjaciela, czy w imię wyższych wartości. Zasady z Rdz. 9:6 i Mat. 10:28, 39 nie narusza ten dla czyjego dobra, występują inni w czasie jego braku przytomności, lub w przypadku niepoczytalności, aby oddać krew (transfuzja) dla ratowania jego życia. Jako przykład może tu posłużyć doświadczenie Zboru, który wstawił się do Ap. Piotra, dla przywrócenia życia Dorkas, Dz. 9:36-41.

http://biblos.feen.pl/vie...start=30#119471

[Pokoja]

http://biblos.feen.pl/vie...start=45#119854

Ad 13. Co może symbolizować liczba 70 pokoleń Noego po potopie? (7 głów x10 rogów)?

Rdz. 4:17-22 (7 pokoleń Kainitów, następujących kolejno po sobie);
Rdz. 5:3-32 (10 pokoleń Setytów, następujących kolejno po sobie);

Cytat:

Rdz. 10:1. Oto dzieje rodu synów Noego: Sema, Chama i Jafeta, gdy po potopie urodzili się im synowie. 2. Synami Jafeta są: Gomer, Magog, Madai, Jawan, Tubal, Meszech i Tiras (7 synów).

Tak więc, jak przed potopem jest 7 pokoleń Kainitów, następujących kolejno po sobie), tak po potopie jest siedmiu synów Jafeta, którzy daali początek siedmiu pokoleniom, równolegle się rozwijającym. Zgodnie z Rdz. 10:32 synowie Noego podzielili ziemię pokoleniom i narodom, a zgodnie z Rdz. 10:5, siedmiu synów Jafeta spowodowało, podział rejonów ziemi, dla pokoleń, narodów i języków, czyli już po pomieszaniu języków. Jest także dziesięć pokoleń Semitów po potopie, licząc od Sema do Abrahama, albo od Arpachszada do Izaaka, żyjących w wolności. Jakub natomiast znalazł się w Egipcie, w którym jego rodzina popadła w niewolę.

Tak jak Sem i Jafet, udaremnili kompromitację Noego przez Kanaana, syna Chama, tak później Jafetyci i Semici, udaremnili ludom pod panowaniem Nemroda (potomka Cama) ich przeciwdziałanie w zaludnieniu ziemi, Rdz. 1:28; 9:1. Jafetyci wprowadzili rejony ziemi, a Abraham, usłuchał głosu Boga, aby dostosować się do woli jego.
W Rdz. 10:1-32, pojawia się nowa liczba, czyli 7x10 = 70 potomków Noego (14 Jafeta, 30 Chama i 26 Sema) do czasu podziału ziemi w latach ok. 100 roku (narodziny Pelega) do 339 roku (śmierć Pelega) po potopie. 70 potomków Noego to początek narodów na ziemi po potopie.

Cytat:

Rdz. 10:5. Od tych (428) rozdzielone są (6504) wyspy (339) narodów (1471) po swych ziemiach (776); każdy (376) według języka (3956) swego, i według pokolenia (4940) swego, w narodziech (1471) swoich. 20. Ci (428) są synowie (1121) Chamowi (2526) w familijach (4940) swych, w językach (3956) swych, w ziemiach (776) swych, w narodziech (1471) swych. 31. Cić (428) są synowie (1121) Semowi (8035) w domach (4940) swych, w językach (3956) swych, w ziemiach (776) swych, w narodziech (1471) swych. 32. Teć (428) są domy (4940) synów (1121) Noego (5146), według pokolenia (8435) ich, i w narodziech (1471) ich, i od nich (428) rozdzielone są (6504) narody (1471) na ziemi (776) po (310) potopie (3999). [BG]

Rdz. 10:5. Ci mężowie narodów, oddzielili rejony ziemi: Pokoleniom, narodom, językom.
20. Ci synowie ziemi Chamowych: Pokoleniom, narodom, językom.
31. Cić synowie ziemi Semowych: Pokoleniom, narodom, językom.
32. ToL’DaH narodów, tych synów Noego; ci po potopie podzielili ziemię: Pokoleniom, narodom. [KS]

Z Rdz. 10:32 wynika, że synowie Noego nie mieli udziału w przydzielaniu rejonów ziemi językom., a tylko podzielili ziemię pokoleniom i narodom. Jednak z Rdz. 9:28,29; 10:25 i 11:18,19 wynika, że do pomieszania języków, doszło jeszcze za życia Noego (żył 350 lat po potopie) i Sema żył 502 lat po potopie), czyli tych, którzy przeżyli potop, możliwe, że i za życia Jafeta i Chama. Po potopie nastały pokolenia: Arpachszada, Szelacha, Hebera i Pelega za życia którego została podzielona ziemia, czyli między setnym, a 339 r., po potopie. W tym czasie, rozpoczął się także proces przeciwny ustawie z Rdz. 1:28, czyli rozpoczęcie budowy Wieży Babel, aby się nie rozproszyć po całej ziemi. Aby temu przeciwdziałać, doszło do pomieszania języków i rozproszenia jej budowniczych i mieszkańców po całej ziemi, Rdz. 11:9.
Narodziny Abrahama, nastąpiły w 352 r po potopie, a jego przymierze z Bogiem, zostało zawarte w 75 roku jego życia, czyli w 427 r. po potopie.
Z powyższych dwóch akapitów w związku z Rdz. 11:31; Dz. 7:2-4 i J. 8:57 można wyciągnąć wniosek, że Terach z rodziną swoją wyszedł z Ur Chaldejskiego, gdy Abram/ Abraham miał 50 lat w 402 r. po potopie, a Abram/ Abraham z swoja rodziną i z Lotem, wyszedł z Haranu ok. 427 r. po potopie. Przyczyną tego mogła być nowa fala migracji ludów, spowodowana pomieszaniem języków, Rdz. 11:9.
Przydzielenie rejonów ziemi językom było udziałem siedmiu synów Jafeta. Tylko w odniesieniu do nich jest użyty zwrot: oddzielili rejony ziemi: Pokoleniom, narodom, językom. W odniesieniu do Sema i Chama zostało stwierdzone tylko to, że oni są dla Pokoleń, narodów, języków. Jafet jest protoplastą ludów Indo – Europejskich. Na terytorium tych dwóch kontynentów, powstały cztery uniwersalne imperia świata, czyli: Babilon, Persja, Grecja i Rzym (obecnie Europa i Rosja). Siedmiu synów Jafeta jest wiec typem siedmiu głów bestii z morza, a dziesięć pokoleń Semitów jest typem na dziesięć rogów tej bestii. 70 potomków Noego to początek narodów na ziemi po potopie. Takie jest nasze pochodzenie i taka nasza upadła natura, według ciała, Rdz. 2:19,20; Ap. 13:17,18; 1Kor. 15:49. Jednak stworzenie ma być napełnione chwałą Bożą przez wylanie jego Ducha na wszelkie ciało, Dz. 2:17,18.

Kod:

Rdz. 10:5. Ci (428) mężowie (376) narodów (1471), oddzielili (6504) rejony (339) ziemi (776): Pokoleniom (4940), narodom (1471), językom (3956). 20. Ci (428) synowie (1121), ziemi (776) Chamowych (2526): Pokoleniom (4940), narodom (1471), językom (3956). 31. Ci (428) synowie (1121), ziemi (776) Semowych (8035): Pokoleniom (4940), narodom (1471), językom (3956). 32. ToL’DaH (8435) narodów (1471), tych (428) synów (1121) Noego (5146); ci (428) po (310) potopie (3999), podzielili (6504) ziemię (776): Pokoleniom (4940), narodom (1471). [KS]

8435 (ToL’DaH) – potomkowie, pokolenia, generacje, genealogia, dzieje, wyniki, rezultaty, dzieje ludzi i ich potomków, genealogiczne listy potomków, współżyjący, naród, dzieje, historia (o stworzeniu), zrodzenie

[Pokoja]

Ad 14. Czy data nastania potopu ma jakiś związek z świętem pierwszego listopada?
http://biblos.feen.pl/vie...start=45#119854

Słowo Boże przez świadectwo i datę, a także sama natura przez szczególne zmiany pogodowe wskazują, że ta szczególna data może mieć związek z świętem zmarłych. Potwierdzają to także praktyki z nią związane, tak powszechne na całym świecie.

Cytat:

Rdz. 7:11. Roku (8141) sześćsetnego (8337_3967) [8141] wieku (2416) Noego (5146), miesiąca (2310) wtórego (8145), siedemnastego (7651_6240) dnia (3117) tegoż miesiąca (2320), w tenże (2088) dzień (3117) przerwały się (1234) wszystkie (3605) źródła (4599) przepaści (8415) wielkiej (7227), i okna (699) niebieskie (8064) otworzyły się (6605). [BG]

Rdz. 7:11. Roku sześćsetnego, (wiek życia Noego), miesiąca drugiego, siedemnastego dnia miesiąca; tego dnia były rozszarpane wszystkie źródła przepaści wielkiej, śluzy niebieskie otworzyły się. [KS]

Kod:

Rdz. 7:11. Roku (8141) sześćsetnego (8337_3967), wiek [8141] życia (2416) Noego (5146), miesiąca (2310) drugiego (8145), siedemnastego (7651_6240) dnia (3117) miesiąca (2320); tego (2088) dnia (3117) były rozszarpane (1234) wszystkie (3605) źródła (4599) przepaści (8415) wielkiej (7227), śluzy (699) niebieskie (8064) otworzyły się (6605).[KS]

Cytat:

Rdz. 8:13. I stało się (1961) sześćsetnego (8337_3967) i pierwszego (259) roku (8141), miesiąca (2320) pierwszego (7223), dnia pierwszego (259), oschły (2717) wody (4325) z (5921) ziemi (776); i zdjął (5493) Noe (5146) przykrycie (º4372) korabia (8392), a ujrzał (7200), że osechł (2717) wierzch (6440) ziemi (127). 14. A miesiąca (2320) wtórego (8145), dwudziestego (6242) siódmego (7651) dnia (3117) tegoż miesiąca (2320), oschła (2717) ziemia (776). [BG]

Rdz. 8:13. Sześćsetnego pierwszego roku, na początku, pierwszego miesiąca, zniknęła woda, powodująca spustoszenie na terenie lądu; Noe zdjął standard przykrycia korabia, ujrzał powierzchnię spustoszonej całej niezamieszkanej ziemi.
14. Drugiego miesiąca, dwudziestego siódmego dnia miesiąca, ląd był wyschniętym. [KS]

Kod:

Rdz. 8:13. Sześćsetnego (8337_3967) pierwszego (259) roku (8141), na początku (7223), pierwszego (259) miesiąca (2320), zniknęła (1961) woda (4325), powodująca spustoszenie (2717) na terenie (5921) lądu (776); Noe (5146) zdjął (5493) standard (853) przykrycia (4372) korabia (8392), ujrzał (7200) powierzchnię (6440), spustoszonej (2717) całej niezamieszkanej ziemi (127). 14. Drugiego (8145) miesiąca (2320), dwudziestego (6242) siódmego (7651) dnia (3117) miesiąca (2320), ląd (776) był wyschniętym (2717).

[KS]

Drugi miesiąc w kalendarzu żydowskim rozpoczynał się ok. połowy października, więc 17 dzień przypadał na początku listopada (Wj 34:22; 23:16). W związku z tym, święto zmarłych było i jest tak powszechnie upamiętniane akurat w rocznicę zagłady w potopie. Interesujące przy tym jest, doświadczenie z śmiercią dwóch synów Aarona, Kpł. 10:1-7; 1Kor. 3:13-17.

Cytat:

Kpł. 10:1. Tedy synowie (1121) Aaronowi (175), Nadab (5070) i Abiju (30), wziąwszy (3947) każdy (376) kadzielnicę (4289) swoję, włożyli (5414) w nią (2004) ognia (784), i włożywszy (7760) nań (5921) kadzidła (7004) ofiarowali (7126) przed obliczem (6440) Pańskiem (3068) ogień (784) obcy (2114), czego (834) im (853) był nie (3808) rozkazał (6680). 2. Przetoż wyszedłszy (3318) ogień (784) od twarzy (6440) Pańskiej (3068), poraził (398) je (853); i pomarli (4191) przed (6440) Panem (3068). 3. Zatem rzekł (559) Mojżesz (4872) do (413) Aarona (175): Toć (1931) to jest, co (834) powiedział (1696) Pan (3068), mówiąc (559): W tych, którzy przystępują (7138) do mnie, poświęcony będę (6942), i przed (5921) oblicznością (6440) wszystkiego (3605) ludu (5971) uwielbiony będę (3513); i zamilkł (1826) Aaron (175). [BG]

Kpł. 10:1. Synowie Aaronowi, Nadab Abiju, wziąwszy kadzielnicę, (one będące obcych mężów), wywołali ogień, skierowali do kadzidła; w obliczu Jehowy, przedstawili znak ognia, ten którego nie mieli nakazane.
2. Sprzed oblicza Jehowy, wyszedł ogień, pożarł znak; pomarli w obliczu Jehowy.
3. Mojżesz w duchu ustawy, rzekł Aaronowi: Kto to deklarował, mówiąc: krewni, będą poświęconymi, przed obliczem wszystkiego ludu, okryją się chwałą Jehowy; Aaron umilknął.

To doświadczenie z śmiercią dwóch synów Aarona z powodu włożenia w kadzielnice innego ognia jest ostrzeżeniem, dla tych, którzy pod pozorem służby Bogu, demonizują ją, rozbijając jedność społeczności, zapewnioną przez dochodzenie do jednolitego poznania prawdy i trwania. Demonizm jest systemem, który dla dobrobytu, władzy i sławy, dąży do rozbicia monoteistycznego systemu wartości (demonizm – demontaż monoteizmu). Można w tym zauważyć obraz na działanie człowieka grzechu w Świątyni Bożej, 2Tes. 2:3-12 Aaron i jego dwaj synowie (Eleazar i Itamar) nie mogli trwać w żałobie po zabitych braciach (Nadabie i Abihu). Mógł w niej trwać lud, który był skłonny za ich pośrednictwem, wprowadzić inny niedozwolony kult, Kpł. 10:1-7; 1Kor. 3:13-17. Trwając w żałobie, wydawał świadectwo, że popierał ten kult, rozbijając jedność narodu. Rodzina Aarona, deklarował, że będą praktykować kult, zapewniający jedność całego narodu, a zarazem okrycie się chwałą Jehowy.
Ci wierzący w Wieku Ewangelii, którzy mają właściwą postawę w stosunku do prawdy Bożej o przyczynie potopu i tego święta zmarłych, powinni zachować postawę, podobną do postawy Eleazara i Itamara, Kpł. 10:6-7.

Kod:

Kpł. 10:1. Synowie (1121) Aaronowi (175), Nadab (5070) Abiju (30), wziąwszy (3947) kadzielnicę (4289), one (2004) będące obcych (2114) mężów (376), wywołali (5414) ogień (784), skierowali (7760) do (5921) kadzidła (7004); w obliczu (6440) Jehowy (3068), przedstawili (7126) znak (853) ognia (784), ten którego (834) nie (3808) mieli nakazane (6680). 2. Sprzed oblicza (6440) Jehowy (3068), wyszedł (3318) ogień (784), pożarł (398) znak (853); pomarli (4191) w obliczu (6440) Jehowy (3068). 3. Mojżesz (4872) w duchu ustawy (413), rzekł (559) Aaronowi (175): Kto (834) to (1931) deklarował (1696), mówiąc (559): krewni (7138), będą poświęconymi (6942), przed (5921) obliczem (6440) wszystkiego (3605) ludu (5971), okryją się chwałą (3513) Jehowy (3068); Aaron (175) umilknął (1826).

[KS]

[Pokoja]

ABRAHAM
Plan tematu w pytaniach; dotyczący bohatera wiary Abrahama.

1. Co oznaczało odkupienie Abrama (Abrahama)?

2. Czym się charakteryzowało życie Abrama?
a) do zmiany imienia na Abraham?
b) po zmianie imienia na Abraham?
- Jaki jest związek miedzy wstawiennictwem Abrahama za Sodomą w jej dolinie, a wypowiedzią Pana Jezusa o bogaczu i Łazarzu w „dolinie” Abrahamowej?
- Kto wystawił na próbę Abrahama,?
- Dlaczego Abraham układał się z Hetejczykami, którzy mieli być zniszczeni?

3. Czym różni się doświadczenie Abrahama od doświadczenia Abla, Henocha i Noego?


4. Jaki jest związek między zasiadaniem za stołem z Abrahamem, potomstwa z „kamieni”, a wszczepieniem dzikich gałęzi do drzewa oliwnego?

5. W jaki sposób wypowiedź Pana Jezusa w Ew. Jana 8:56-58 nie może stanowić podstawy dla dogmatu o jego, niby preegzystencji?

6. Dlaczego wiarę Abrahamową, Bóg poczytał mu za sprawiedliwość, będącą podstawą nadziei dla „Nowej drogi życia”, według porządku Melchizedeka (królestwo i kapłaństwo w jednym), potwierdzonej obietnicą i przysięgą?

7. Jakie Przymierza, łączą się z Abramem /Abrahamem?
a) Czym się różni przymierze z Abramem od przymierza z Abrahamem?
b) Jaki związek zachodzi między Rdz. 1:26; 3:15 i Rdz. 5:1,2, a Przymierzem z Abrahamem?
c) Jaka jest rola Sary, Hagar, Ketury i Abrahama w kwestii Przymierzy?
Mat. 21:28-32; Gal. 4:22
d) Do jakiej Ojczyzny Przymierza, zmierzał Abraham i inni potomkowie wiary?
e) Na czym polega etap realizacji OBIETNICY BOŻEJ z Rdz. 3:15 za czasu Abrahama w odniesieniu do zawartego z nim przymierza, zwanego w NT Nowym Przymierzem z Izraelem?
f) W jaki sposób Przymierze Abrahamowe, wiąże się z ukrytym Planem Zbawienia, dotyczącym wszystkich narodów? – Tajemnica Chrystusowa.

[Pokoja]

Ad 1. 1. Co oznaczało odkupienie Abrama (Abrahama)?

87 (Abram = „wywyższony ojciec”) – pierwotne imię Abrahama
85 (Abraham = „ojciec mnóstwa” lub „wódz mnóstwa”) – przyjaciel Boży i protoplasta narodu izraelskiego przez dobrowolne przymierze z Bogiem.

Poniżej zacytowane z BW teksty, według zasady „trochę tu, trochę tam", przybliżają nam sytuację rodziny, w której żył Abraham.

Cytat:

Dz. 7:2. […] Bóg chwały ukazał się ojcu naszemu Abrahamowi, gdy był w Mezopotamii, zanim zamieszkał w Haranie, 3. i rzekł do niego: Opuść ziemię swoją i rodzinę swoją, i idź do ziemi, którą ci wskażę. 4. Wtedy wyszedł z ziemi chaldejskiej i zamieszkał w Haranie. […]; Rdz. 11:26. Gdy Terach miał siedemdziesiąt lat, zrodził Abrama, Nachora i Harana. 27. A oto dzieje rodu Teracha: Terach zrodził Abrama, Nachora i Harana, a Haran zrodził Lota. 28. Haran zmarł za życia ojca swego Teracha w ojczyźnie swojej, w Ur chaldejskim. 29. Abram i Nachor pojęli sobie żony. Imię żony Abrama było Saraj, a imię żony Nachora Milka, córka Harana, ojca Milki i ojca Jiski. 30. A Saraj była niepłodna, nie miała dzieci. 31. I wziął Terach syna swego Abrama i wnuka swego Lota, syna Harana, i synową swoją Saraj, żonę syna swego Abrama, i wyszedł z nimi z Ur chaldejskiego, aby udać się do ziemi Kanaan. Gdy przybyli do Haranu, zamieszkali tam. 32. Terach żył dwieście pięć lat. I umarł Terach w Haranie. Joz. 24:2. I rzekł Jozue do całego ludu: Tak mówi Pan, Bóg Izraela: Dawnymi czasy mieszkali za Rzeką ojcowie wasi - Terach, ojciec Abrahama i ojciec Nachora, i służyli innym bogom. 3. Wtedy zabrałem ojca waszego Abrahama zza Rzeki i prowadziłem go po całej ziemi kanaanejskiej Izj. 29:22. Dlatego tak mówi Pan, Bóg […], który odkupił Abrahama: […]; Rdz. 12:1. I rzekł Pan do Abrama: Wyjdź z ziemi swojej i od rodziny swojej, i z domu ojca swego do ziemi, którą ci wskażę. 2. A uczynię z ciebie naród wielki i będę ci błogosławił, i uczynię sławnym imię twoje, tak że staniesz się błogosławieństwem. 3. I będę błogosławił błogosławiącym tobie, a przeklinających cię przeklinać będę; i będą w tobie błogosławione wszystkie plemiona ziemi. 4. Abram wybrał się w drogę, jak mu rozkazał Pan, i poszedł z nim Lot. Abram miał siedemdziesiąt pięć lat, gdy wyszedł z Haranu. Hbr. 11:8. Przez wiarę usłuchał Abraham, gdy został powołany, aby pójść na miejsce, które miał wziąć w dziedzictwo, i wyszedł, nie wiedząc, dokąd idzie. (9) Przez wiarę osiedlił się jako cudzoziemiec w ziemi obiecanej na obczyźnie …];

Z Dz. 7:2 wynika, że wyjście z Ur Chaldejskiego w Mezopotamii było spowodowane postawą Abrahama, a ta wynikała z pierwszego, powołania go przez Boga.
Już wcześniej w pkt Ad 13. (Wysłany: 2023-01-10, 22:24 ) wskazałem, że Terach z rodziną swoją wyszedł z Ur Chaldejskiego, gdy Abram/ Abraham miał 50 lat (J. 8:57), co mogło być spowodowane podziałem ziemi. Natomiast Abram tylko z rodziną swoją i z Lotem, wyszedł z Haranu ok. 427 r. po potopie, co mogło być związane z nową falą migracji ludów, wynikającą z pomieszania języków, Rdz. 11:9. To w Rdz. 12:1, wskazuje na przyczynę drugiego wezwania Abrahama do wyjścia z Haranu. Wyjście z Ur Chaldejskiego nie spowodowało uwolnienia się od bałwochwalstwa w całej rodzinie Teracha. Potwierdza to fakt, że Rachela, córka Labana, zabrała bożki domowe, gdy Jakub wracał od niego do Kanaanu. Odłączenie się od rodziny Teracha w stanie bałwochwalstwa, nastąpiło dopiero w rodzinie Abrama/Abrahama. Z Joz. 24:2 i Izj. 29:22 wynika, że to wtedy Bóg wybrał i wyzwolił Abrahama z tej rodziny.

Cytat:

Z Rdz. 10:32 wynika, że synowie Noego nie mieli udziału w przydzielaniu rejonów ziemi językom., a tylko podzielili ziemię pokoleniom i narodom. Jednak z Rdz. 9:28,29; 10:25 i 11:18,19 wynika, że do pomieszania języków, doszło jeszcze za życia Noego (żył 350 lat po potopie) i Sema, który żył 502 lat po potopie), […]za życia Pelega została podzielona ziemia, czyli między setnym, a 339 r., po potopie. W tym czasie, rozpoczął się także proces przeciwny ustawie z Rdz. 1:28, czyli rozpoczęcie budowy Wieży Babel, aby się nie rozproszyć po całej ziemi. Aby temu przeciwdziałać, doszło do pomieszania języków i rozproszenia jej budowniczych i mieszkańców po całej ziemi, Rdz. 11:9. Narodziny Abrahama, nastąpiły w 352 r po potopie, a jego przymierze z Bogiem, zostało zawarte w 75 roku jego życia, czyli w 427 r. po potopie. Z powyższych dwóch akapitów w związku z Rdz. 11:31; Dz. 7:2-4 i J. 8:57 można wyciągnąć wniosek, że Terach z rodziną swoją wyszedł z Ur Chaldejskiego, gdy Abram/ Abraham miał 50 lat w 402 r. po potopie, a Abram/ Abraham z swoja rodziną i z Lotem, wyszedł z Haranu ok. 427 r. po potopie. Przyczyną tego mogła być nowa fala migracji ludów, spowodowana pomieszaniem języków, Rdz. 11:9. Przydzielenie rejonów ziemi językom było udziałem siedmiu synów Jafeta. Tylko w odniesieniu do nich jest użyty zwrot: oddzielili rejony ziemi: Pokoleniom, narodom, językom. W odniesieniu do Sema i Chama zostało stwierdzone tylko to, że oni są dla Pokoleń, narodów, języków http://biblos.feen.pl/vie...p=121895#121791

Hbr. 11:8. Abraham wiary, nazwany po imieniu, wyszedł do okolicy, wyszedł względem dziedzictwa, mającego nadejść; to pojął zmysłami, uległ nie wiedząc, dokąd wyrusza.
9. Wiarą mieszkał jako obcy na ziemi obietnicy; jako nieprzyjaciel mieszkał w namiotach razem z Izaakiem Jakóbem, współdziedzicami tej samej obietnicy.
10. Bowiem oczekiwał ojczyzny, tworzącej fundament, tej mającej twórców, uprawiających rzemiosło Bogu. [KS]

[radek]

Wiara jest dla mnie tendencją pozwalającą zrozumieć wszystko, szczególnie rzeczy wyjątkowo, wydawałoby się, trudne do zrozumienia

Albowiem przyszedł Jan. do was ze zwiastowaniem sprawiedliwości, ale nie uwierzyliście mu, natomiast celnicy i wszetecznice uwierzyli mu; a wy, chociaż to widzieliście, nie odczuliście potem skruchy, aby mu uwierzyć.
Ewangelia według św. Mateusza 21:32 BW1975
https://bible.com/pl/bible/3490/mat.21.32.BW1975

Tym niemniej zrozumienie poszczególnych tematów przychodzi w odpowiedniej dla każdego kolejności, zgodnie z jego dążeniem do świętości

Każdą latorośl, która we mnie nie wydaje owocu, odcina, a każdą, która wydaje owoc, oczyszcza, aby wydawała obfitszy owoc.
Ewangelia według św. Jana 15:2 BW1975
https://bible.com/pl/bible/3490/jhn.15.2.BW1975