FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[Markerów]

[nike]

Szkoda z tobą gadać.

[Markerów]

[Henryk]

[Markerów]

[nike]

Stary Testament zawiera 39 ksiąg, a Nowy Testament ksiąg 27, co w sumie daje 66 ksiąg w całej Biblii. Liczba 39, jako liczba ksiąg Starego Testamentu, jest także pokazana w pismach hebrajskich z powodu właśnie takiego sposobu ich wydrukowania. Liczba 66 jest także pokazana w typach Biblii, np. dwa stosy chlebów pokładnych, każdy składający się z 6 bochenków stojących obok siebie, 6 i 6, reprezentują 66 ksiąg Biblii, które są szczególnym pokarmem dla prawdziwego kapłaństwa. Podobnie deski, słupy i drągi Przybytku (drągi ułożone w odpowiednich relacjach wobec siebie): to również liczba 66, symbolizująca 66 ksiąg Biblii.
Biblia Żydów miała swój początek za dni Mojżesza, a koniec za dni Artakserksesa I, króla Persji, który panował od 474 do 425 r. p.n.e. i był mężem Estery (Est.2:16,17). W siódmym roku swego panowania posłał on Ezdrasza do Jeruzalem, by szerzył tam kult Jehowy (Ezdr. 7:7,11-28),
w dwudziestym roku swego panowania posłał tam Nehemiasza, by odbudował mury miasta Jeruzalem i samo miasto (Neh. 2:1-8), zaś w trzydziestym drugim roku panowania posłał go tam ponownie w celu kontynuowania jego pracy pomagania Żydom w Jeruzalem i Judei (Neh. 13:6,7). Józef Flawiusz był bardzo wykształconym Żydem kapłańskiego pochodzenia i historykiem swego narodu, który miał zatem odpowiednie kwalifikacje, by zgodnie z prawdą stwierdzić, jakie księgi Żydzi uważali za kanoniczne.
Zgodnie ze świadectwem innych żydowskich autorytetów żyjących przed nim i po nim, stwierdził on, że duch proroctwa natchnienia – ustał wraz z Malachiaszem, którego księga została napisana między 443 a 425 r. p.n.e., tj. pod koniec panowania Artakserksesa i po drugiej podróży Nehemiasza z Persji
do Jeruzalem.
Stary Testament był badany w swym podziale na trzy części przez Jezusa, syna Syracha, autora apokryficznej księgi Kaznodziei, który żył około 200 r. p.n.e. W czasach Judasza Machabeusza, około roku 167 p.n.e., on i inni opłakiwali fakt, że po śmierci Malachiasza nie było już w Izraelu ducha
proroctwa – natchnienia.
A zatem zasadnicza treść wyżej cytowanych słów Flawiusza była z całą powagą uznana w Izraelu o
kilkaset lat wcześniej, zanim Flawiusz w roku 93 n.e. pisał te słowa.
Około 75 lat później, traktat talmudyczny, Baba Bathra, napisany przez Judę Hakkodosza, podawał katalog świętych ksiąg. Stary Testament potwierdza swoje powstanie jako kanonu.
Według Biblii tym, co nadaje księdze kanoniczność jest fakt napisania jej przez męża natchnionego przez Boga.
Pierwszą częścią kanonu jest Pięcioksiąg, dzieło Mojżesza, uroczyście złożone,
zdeponowane w rogu arki jako dowód jego Boskiego pochodzenia i autorytetu (5 Moj. 31:24-26). Musiał być on w całości odczytywany ludowi przynajmniej raz na siedem lat (5 Moj. 31:10-13). (5 Moj. 17:18,19). Przez Sędziów, potem Królów .
księgi Starego Testamentu trafiały do Biblii po czasach Pięcioksięgu. Gdy w Wieku Żydowskim jakaś księga została napisana przez natchnionego męża, właśnie z tego powodu stawała się częścią Starego Testamentu, który w ten sposób się rodził. Nigdy nie był zwoływany żaden sobór, by – jak twierdzą
wyżsi krytycy – kanonizować księgi Starego Testamentu.
Przebiegało to raczej w ten sposób, że jeśli kiedykolwiek mąż, prawdziwie uznany za natchnionego przez Boga, napisał księgę, lud Izraela przyjmował ją jako część kanonu, Biblię.
W ten sposób powstawał kanon, aż w końcu za dni Ezdrasza, Nehemiasza i Malachiasza osiągnął pełnię w swej części starotestamentowej.
To, że właśnie w taki sposób rodził się kanon, jest dowiedzione nie tylko przez dotychczas potwierdzone fakty, lecz także przez Iz. 34:16, który odwołuje się do księgi Jehowy, w której
spisane były proroctwa wcześniejsze od proroctwa Izajasza.
Potwierdza to również kolejny fakt, że Daniel mówi o „księgach”, w których podane było proroctwo Jeremiasza, jakie właśnie miało się wypełnić (Dan. 9:2). Tak więc księgi Starego Testamentu były stopniowo zbierane w jedną całość, w miarę jak spisywana była każda natchniona księga.
Księgi apokryficzne, których opiekunowie Boskich wyroczni Starego Testamentu nigdy nie uznawali za część kanonu i które z tego powodu nie mogą być jego częścią, choć Rzym próbował je kanonizować, swoją własną zawartością okazują się być niegodne miejsca w kanonie. Testem ksiąg apokryficznych, a także wszelkich innych Pism, jest siedem negatywnych pewników biblijnego pochodzenia i biblijnej nauki: księga lub nauka nie może być natchniona, jeśli przeczy sama sobie lub biblijnym wersetom, doktrynom, charakterowi Boga, ofiarom za grzech, faktom i celom Boskiego objawienia. Apokryfy poddane temu testowi oraz zasadzie liczbowania biblijnego okazują się być nienatchnione: księgi Tobiasza i Judyty zawierają wiele geograficznych, chronologicznych i historycznych pomyłek; wspierają przesądy i oszustwa, a usprawiedliwienie uzależniają od formalnych zewnętrznych uczynków.
Księgi Mądrości Salomona i Kaznodziei, choć zawierają kilka wspaniałych rzeczy, wpajają moralność opartą głównie na wygodzie i stoją w sprzeczności ze świętością Boga. Ich mądrość nie jest Salomonowa, lecz aleksandryjska. Uczą o wcześniejszym istnieniu duszy, przy czym jej los wyznaczony jest postępowaniem przed narodzeniem się człowieka (Mądrości 8:19,20). Uczą, że materialne ciało jest ciężarem i kłodą dla duszy (9:15). Uczą o fantazjach zamiast o cudach (16:20,21).
Do egipskich plag dodają niewiarygodne szczegóły (16;17). Fałszyszego kapłana (18:24,25). Zabójstwo Abla przez Kaina jest błędnie przedstawione jako przyczyna potopu (10:4)! Salomon nie mógł być ich autorem, ponieważ uczą one, że Izrael był wtedy poddany swoim wrogom.
Poza tym zostały napisane po grecku! Kaznodzieja, między wieloma dobrymi rzeczami, uczy o następujących błędach: że dawanie jałmużny jest pokutą za grzech, że złym nie należy okazywać wspaniałomyślności, że wobec niewolników można stosować okrucieństwo, że należy
nienawidzić Samarytan, że wygoda jest ważniejsza od prawości (3:30; 12:4-7; 33:26,28; 43:5; 50:25,26; 38:17).
Księga Barucha, rzekomo napisana przez towarzysza Jeremiasza, cytuje z Daniela i Nehemiasza, którzy swe księgi napisali kolejno 70 i prawie 200 lat później! Także i ona napisana jestpo grecku! Mówi się, że Baruch został wzięty do Babilonu, a Biblia podaje, że wraz z Jeremiaszem udał się do Egiptu (Jer.
43:6,7). Podaje ona, że Świątynia się zachowała i że składano w niej ofiary, natomiast Biblia uczy, że została ona wraz z miastem zniszczona w 607 r. p.n.e. Podaje, że naczynia Świątyni
wróciły do Jeruzalem za dni Jeremiasza, a Biblia uczy, że stało się to za dni Zorobabela i Ezdrasza. Stwierdza, że Bóg wysłuchuje modlitwy zmarłych. Martwy Jeremiasz rzekomo modlił
się za Izraelem (jest to jednym z powodów, dla których Rzym kanonizował apokryfy). Przeczy ona Jeremiaszowi twierdzeniem, że niewola babilońska trwała co najmniej siedem pokoleń.
1 i 2 Machabejskie zawierają liczne błędy. Ta ostatnia obfituje w legendy i bajki, podając niezwykłe fantazje na temat zachowania świętego ognia: Jeremiasz miał ukryć Przybytek(wówczas już nie istniejący), arkę i złoty ołtarz na górze Nebo.
Usprawiedliwia samobójstwo i także sankcjonuje modlitwy i ofiary za zmarłych (stąd kanonizacja Rzymu). Autor nie przyznaje się do natchnienia, lecz tylko do pisania według zdolności. Dodatki do Estery przeczą biblijnej księdze o tej nazwie i wprowadzają zamieszanie do jej opisów. Dodatki do Daniela, tzn. rzekoma modlitwa trzech młodzieńców w ognistym piecu, nie jest modlitwą, lecz medytacją, niestosowną dla takiej chwili, z pewnymi szczegółami niezgodnymi z prawdziwym
opisem (w.23-27). Historia Zuzanny zawiera grę słów dowodzącą, że została napisana po grecku. Legenda o Belu i smoku to czysta wyobraźnia. Tak więc apokryfy gwałcą wszystkie siedem
pewników Biblii i biblijnej interpretacji i dlatego nie mogą być częścią Biblii.
Gdyby nią były, Żydzi, którzy byli jej opiekunami uznanymi przez Boga, przyjęliby je i zachowali. Wynika to z faktu, że Bóg wyznaczył ich na opiekunów objawienia Starego Testamentu.
Nie wybrałby On nieodpowiednich opiekunów, którymi by byli, gdyby nie przyjęli i nie zachowali całego Boskiego objawienia. Prawdziwy Stary Testament w swoich księgach i ich naukach jest zgodny z tymi siedmioma pewnikami i dlatego z tego punktu widzenia w żaden sposób nie można zakwestionować jego natchnienia.

[Markerów]

[Henryk]

[Markerów]

[Pokoja]

[Markerów]

[nike]

Oczywiście sporo skopiowałam, bo nie jestem w stanie wszystkiego zapamiętać, skopiowałam bo zgadzam się w 100 % z tym artykułem.
Ty nic nie kopiujesz? Może wpierw udowodnij mi, że się mylę, a nie od razu ubliżaj.
Co ma do tego w którym wieku Badacze powstali ? Czy Badacze roszczą sobie pretensje do ustanawiania kanonu do Biblii ?
Biblię pisali PROROCY czyim DUCHEM byli natchnieni BOGA CZY SZATANA?
Pisał Dawid, czyim Duchem był pobudzony do napisania tak cudownej poezji?
Daniel, co ci się w ich pisaniu nie podoba skoro, twierdzisz, że koniecznie musi ich pisanie zatwierdzić klecha rzymskiego kościoła, ludzi którzy pisali pod natchnieniem BOGA NAJWYŻSZEGO i byli prowadzeni JEGO DUCHEM ŚWIĘTYM.
Opamiętaj się i szybciutko pobiegnij się wyspowiadać, bo ci klecha nie da rozgrzeszenia.

[Markerów]

[Markerów]

[nike]