FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[nike]

[Krystian]

[Krystian]

[nike]

[Krystian]

[nike]

[konik polny]

W 1975 miało upłynąć 6000 lat istnienia człowieka.

[nike]

Nie wiem koniku, co za podstawę bierzecie w liczeniu chronologii, bo miedzy nami jest różnica o 100 lat, a przecież posługujemy się chronologią Russella.

[konik polny]

Cytat:

18 W takiej samej sytuacji znajdują się obecnie prawdziwi chrześcijanie, którzy na podstawie spełniających się proroctw biblijnych wiedzą, że bardzo bliski jest koniec całego teraźniejszego niegodziwego systemu rzeczy. Prawdą jest, że możliwie najdokładniej zestawiona chronologia biblijna wskazuje, iż 6000 lat istnienia człowieka kończy się w połowie lat siedemdziesiątych bieżącego stulecia. Dlatego też ci chrześcijanie z żywym zainteresowaniem śledzą, czy zbiegnie się to z wybuchem „wielkiego ucisku” naszych dni, który usunie z ziemi wszelkie zło. Jest to możliwe. Ale nawet nie próbują dokładnie przepowiadać, kiedy nastąpi zagłada niegodziwego systemu Szatana. Poprzestają na oczekiwaniu i obserwowaniu, wiedząc, że żaden człowiek na ziemi nie zna ścisłej daty. — Mat. 24:36. 19 Chrześcijańscy świadkowie Jehowy mają ufne przekonanie, że Bóg położy kres bezbożnemu systemowi i że uczyni to w chwili, którą ON uzna za słuszną. Gdy rozpocznie się „wielki ucisk”, na pewno zdołamy to poznać. Zamiast więc prowadzić spekulatywne dociekania nad określoną datą, jak byśmy ją uważali za metę swojej służby, możemy skoncentrować się na niezmiernie ważnej działalności głoszenia, którą w myśl słów Jezusa mieli w tym okresie wykonywać jego uczniowie (Marka 13:10). Wówczas bez względu na to, kiedy istotnie ten „ucisk” nastąpi, zastanie nas pilnie zajętych i gorliwie pełniących wyznaczone zadanie. A nasza perspektywa przyszłości nie będzie przesłonięta żadną datą, ale będziemy służyć z myślą o wieczności, jak to Juda zalecał chrześcijanom

Strażnica 1975 nr 9

Cytat:

Publikacje świadków Jehowy wyjaśniły, że chronologia biblijna zdaje się wskazywać, iż w połowie lat siedemdziesiątych bieżącego stulecia dopełni się 6000 lat istnienia człowieka. Literatura ta bynajmniej nie orzekała, że wtedy nastąpi koniec świata, choć mimo to krążyło na ten temat mnóstwo indywidualnych spekulacji. W tej sytuacji bardzo aktualny był przedstawiony na zgromadzeniu wykład: „Dlaczego nie znamy ‚dnia ani godziny’?” Podkreślono w nim, że nie znamy dokładnej daty, kiedy Bóg zarządzi koniec. Wiemy jedynie, że to ma nastąpić za życia pokolenia, które zobaczy spełnienie się znaku, jaki według słów Jezusa Chrystusa miał się wtedy ukazać. (Zobacz Ewangelię według Mateusza, rozdziały 24 i 25). Wszystko przemawia za tym, iż ów znak zaczął nabierać kształtu w roku 1914. Możemy więc mieć ufną pewność, że koniec jest blisko; nie mamy najmniejszej wątpliwości, że Bóg go sprowadzi — podkreślił mówca. Musimy jednak poczekać, aby się dokładnie dowiedzieć, kiedy on nastąpi, a przez ten czas pilnie się zajmować służbą Bożą.

Strażnica 1975 nr 10 str.18

Cytat:

Następny mówca, F.W. Franz, wiceprezes Towarzystwa, mocno podkreślił słuchaczom potrzebę pilnego zajmowania się chrześcijańskim dziełem głoszenia. Zaznaczył, że według zasługującej na zaufanie chronologii biblijnej 6000 lat dziejów ludzkich skończy się we wrześniu bieżącego roku według kalendarza księżycowego. Zbiega się to z czasem, gdy „gatunek ludzki [jest] bliski zagłodzenia się na śmierć”, jak również stoi w obliczu zatrucia na skutek skażenia środowiska i zniszczenia przez broń nuklearną. F.W. Franz dodał: „Nie ma podstawy do przekonania, iż ludzkość dotknięta tym, z czym się teraz boryka, mogłaby przetrwać przez siódmy okres tysiącletni” pod panowaniem obecnego systemu rzeczy. Czy to znaczy, że wiemy dokładnie, kiedy Bóg zniszczy ten stary system i ustanowi w jego miejsce nowy? Brat Franz nadmienił, że tego nie wiemy, ponieważ nie wiadomo nam, jak krótki okres dzielił stworzenie Adama od stworzenia Ewy, a właśnie wtedy rozpoczął się trwający siedem tysięcy lat dzień odpoczynku Bożego (Hebr. 4:3, 4). Mówca zaznaczył jednak, że „nie powinniśmy sądzić, jakoby obecny rok 1975 nie miał dla nas żadnego znaczenia”. Biblia dowodzi, że Jehowa jest „największym znawcą chronologii”, a ponadto „mamy datę kluczową, rok 1914, wyznaczający koniec ‚czasów pogan’”. Dlatego też dalej powiedział: „Pilnie oczekujemy tego, co przyniesie bliska przyszłość naszemu pokoleniu”. — Mat. 24:34.

Strażnica 1975 nr 20 str 20-21

Gdzie indziej jak nie w strażnicach z roku 1975 można by było przeczytać, iż ogłaszaliśmy koniec świata na ten rok, jak można przeczytać nie jest to prawdą.
Wyjaśnienie dla Nike też tu jest.

[nike]

[konik polny]

Cytat:

Prawdą jest, że możliwie najdokładniej zestawiona chronologia biblijna wskazuje, iż 6000 lat istnienia człowieka kończy się w połowie lat siedemdziesiątych bieżącego stulecia

Nie jestem pewny czy tu chodzi o chronologię biblijną brata Russella czy też chronologię ogólnie przyjętą. Jak widać słowa możliwie najdokładniej dopuszczaja błęd;
Faktem jest jednak inna sprawa. ŚJ oficjalnie nie podawali żadnej daty końca systemu rzeczy na ten rok.

Cytat:

. Literatura ta bynajmniej nie orzekała, że wtedy nastąpi koniec świata, choć mimo to krążyło na ten temat mnóstwo indywidualnych spekulacji.

Choć ten fragment podaje iż nieoficjalnie były takie spekulacje prowadzone.
Z tego też względu, na zgromadzeniach był wygłoszony odpowiedni wykład.
Jak widać do dziś ciąży na nas ta data jako nasz nieudany ogłoszony koniec swiata.

To w głównej mierze chciałem przekazać.

[nike]

[konik polny]

Dlaczego Świadkowie Jehowy mówią, że Królestwo Boże zostało ustanowione w roku 1914?
Na ten rok wskazują dowody z dwóch źródeł: 1) chronologii biblijnej i 2) wydarzeń, które od roku 1914 są spełnieniem proroctw. Zajmiemy się tu chronologią. Jeśli chodzi o spełnianie się proroctw, zobacz artykuł „Dni ostatnie”.
Odczytaj Daniela 4:1-17. Z wersetów 20-37 wynika, że proroctwo to spełniło się na Nebukadneccarze (Nabuchodonozorze). Ale miało się ono jeszcze spełnić na większą skalę. Skąd o tym wiadomo? Wersety 3 i 17 wskazują, iż sen, który Bóg dał Nebukadneccarowi, dotyczy Królestwa Bożego oraz obietnicy, że Bóg „je daje, komu chce, a ustanawia nad nim choćby najuniżeńszego z ludzi”. Cała Biblia wykazuje, że według zamierzenia Jehowy Jego Syn, Jezus Chrystus, ma panować nad ludzkością jako Jego przedstawiciel (Ps. 2:1-8; Dan. 7:13, 14; 1 Kor. 15:23-25; Obj. 11:15; 12:10). Z biblijnego opisu Jezusa wynika, iż rzeczywiście był on „najuniżeńszym z ludzi” (Filip. 2:7, 8; Mat. 11:28-30). A zatem proroczy sen wskazywał na czas, kiedy Jehowa miał przekazać swemu Synowi władzę nad ludzkością.
Co się miało wydarzyć do tego czasu? Panowaniu nad ludzkością, wyobrażonemu przez drzewo i jego pień z korzeniami, miało być dane „serce zwierzęce” (Dan. 4:16). Historię ludzkości miały zdominować rządy przejawiające cechy charakterystyczne dla dzikich zwierząt. W dzisiejszych czasach orła utożsamia się zwykle ze Stanami Zjednoczonymi, lwa z Wielką Brytanią, a smoka z Chinami. Poza tym bestie, czyli dzikie zwierzęta, występują w Biblii jako symbole mocarstw światowych oraz ogólnoświatowego systemu władzy sprawowanej przez ludzi pozostających pod wpływem Szatana (Dan. 7:2-8, 17, 23; 8:20-22; Obj. 13:1, 2). Jak to zapowiedział Jezus w proroctwie o zakończeniu systemu rzeczy, Jerozolima miała być „deptana przez narody, aż się dopełnią wyznaczone czasy narodów” (Łuk. 21:24). „Jerozolima” przedstawia Królestwo Boże, ponieważ o panujących w niej królach mówiono, iż zasiadają na „tronie władzy królewskiej Jehowy” (1 Kron. 28:4, 5; Mat. 5:34, 35). A zatem wyobrażone przez bestie rządy pogańskie miały ‛deptać’ prawo Królestwa Bożego do kierowania sprawami ludzkości, a same miały ulegać wpływowi Szatana (por. Łuk. 4:5, 6).
Jak długo takie rządy miały sprawować władzę do czasu przekazania przez Jehowę Królestwa Jezusowi Chrystusowi? W Księdze Daniela 4:16 powiedziano o „siedmiu czasach” („siedmiu latach”, Bg; zob. też przypis do wersetu 4:13 w Bp). Według Biblii przy obliczaniu proroczego czasu należy liczyć dzień za rok (Ezech. 4:6; Liczb 14:34). O ile „dni” zatem tu chodzi? Z Objawienia 11:2, 3 wyraźnie wynika, że 42 miesiące (3 1/2 roku), o których mowa w tym proroctwie, równa się 1260 dniom. Siedem lat to dwa razy tyle, czyli 2520 dni. Przy zastosowaniu zasady „dzień za rok” daje to 2520 lat.
Odkąd należy liczyć „siedem czasów”? Od czasu, gdy Babilończycy usunęli z tronu w Jerozolimie Sedekiasza, ostatniego króla prototypowego Królestwa Bożego (Ezech. 21:25-27). Na początku października 607 roku p.n.e. naród żydowski całkowicie utracił suwerenność. Zamordowano wtedy powołanego przez Babilończyków namiestnika żydowskiego Gedaliasza, a reszta Żydów uciekła do Egiptu (Jeremiasza, rozdziały 40-43). Z wiarygodnej chronologii biblijnej wynika, że stało się to na 70 lat przed rokiem 537 p.n.e., w którym Żydzi powrócili z niewoli, to znaczy na początku października 607 roku p.n.e. (Jer. 29:10; Dan. 9:2; dalsze szczegóły można znaleźć w Strażnicy z 15 lutego 1997, ss. 29-31).
Jak wobec tego dochodzi się w obliczeniach do roku 1914? Jak pokazano w tabelce, 2520 lat — liczone od pierwszych dni października roku 607 p.n.e. — upływa na początku października 1914 roku n.e.


Tu fragment artykułu w którym mowa o bracie Russellu

Rok 1914 — oczekiwania a rzeczywistość
W roku 1876 C. T. Russell napisał pierwszy z wielu artykułów, w których wykazywał, że w roku 1914 zakończą się Czasy Pogan, wspomniane przez Jezusa Chrystusa (Łuk. 21:24, Bg). W drugim tomie Brzasku Tysiąclecia, opublikowanym w roku 1889, przedstawił rozsądne argumenty, które czytelnicy mogli samodzielnie przeanalizować i dostrzec biblijne uzasadnienie prezentowanego poglądu. W ciągu bez mała 40 lat poprzedzających rok 1914 Badacze Pisma Świętego rozpowszechnili miliony publikacji kierujących uwagę na koniec Czasów Pogan. Wprawdzie kilka innych czasopism religijnych podało, iż chronologia biblijna wskazuje na ów rok, ale czy ktoś prócz Badaczy Pisma Świętego nieustannie nadawał temu międzynarodowy rozgłos i stylem życia dowodził swej wiary w to, że właśnie wtedy skończą się Czasy Pogan?
W miarę zbliżania się roku 1914 napięcie rosło. Co się teraz wydarzy? W Miesięczniku Badaczy Pisma Świętego (rok VI, numer 1, opublikowany na początku roku 1914) brat Russell napisał: „Jeżeli dobrze ustaliliśmy datę i kierujemy się właściwą chronologią, to właśnie w tym roku — 1914 — upłyną Czasy Pogan. Jakie to ma znaczenie? Dokładnie nie wiemy. Spodziewamy się, że mniej więcej wtedy, gdy poganie utracą prawo do władzy, rozpocznie się panowanie Mesjasza. Zgodnie z naszymi oczekiwaniami, słusznymi lub nie, w cudowny sposób objawią się sądy Boże przeciwko wszelkiej nieprawości, a to będzie oznaczać upadek wielu obecnych instytucji, jeśli nie wszystkich”. Brat Russell podkreślał, że nie spodziewa się w roku 1914 „końca świata”, że ziemia będzie trwać wiecznie, ale przeminie dzisiejszy porządek rzeczy, którego władcą jest Szatan.
Strażnica z 15 października 1913 roku donosiła: „Według obliczeń chronologicznych, które poczyniliśmy w miarę naszych najlepszych możliwości, chodzi tu mniej więcej właśnie o ten czas — październik roku 1914 albo nieco później. Nie chcemy być dogmatyczni, ale oczekujemy określonych wydarzeń: 1) zakończenia Czasów Pogan, czyli rządów pogan na świecie, oraz 2) początku panowania Królestwa Mesjasza”.
Jak miało do tego dojść? Badaczom Pisma Świętego wydawało się wówczas logiczne, że powołani przez Boga do sprawowania władzy z Chrystusem w niebiańskim Królestwie, którzy byli jeszcze na ziemi, zostaną wówczas wyniesieni do chwały. A jak się czuli, gdy w roku 1914 nic takiego się nie wydarzyło? W Strażnicy z 15 kwietnia 1916 roku oświadczono: „Jesteśmy przekonani, że daty te okazały się całkowicie prawdziwe. Wierzymy, iż Czasy Pogan dobiegły końca”. Jednakże szczerze przyznano: „Pan nie powiedział, że w roku 1914 zostaną wyniesieni do chwały wszyscy członkowie Kościoła. To był tylko nasz wniosek, najwyraźniej błędny”.
Pod tym względem Badacze przypominali nieco apostołów Jezusa, którzy znali proroctwa dotyczące Królestwa Bożego i sądzili, że im wierzą. Niekiedy jednak mylili się w swych oczekiwaniach co do sposobu i czasu spełnienia się tych proroctw. A wtedy niektórzy byli rozczarowani (Łuk. 19:11; 24:19-24; Dzieje 1:6).
Kiedy październik roku 1914 minął, a spodziewana przemiana do życia w niebie nie nastąpiła, brat Russell zrozumiał, że teraz zostaną dokładnie zbadane serca. W Strażnicy z 1 listopada 1914 roku napisał: „Pamiętajmy, że nastała godzina próby. Podobne chwile przeżywali apostołowie między śmiercią Pana a Pięćdziesiątnicą. Po zmartwychwstaniu Pan ukazał się uczniom kilka razy, ale potem nie widzieli go przez wiele dni. Zniechęcili się więc i mówili: ‛Nie ma na co czekać’. Jeden oznajmił: ‛Idę łowić ryby’. Dwóch innych powiedziało: ‛Pójdziemy z tobą’. Zamierzali zająć się rybołówstwem, porzucając dzieło łowienia ludzi. Dla uczniów był to czas próby. Tak samo jest obecnie. Jeżeli ktoś uważa, że ma jakieś powody, by porzucić Pana oraz Jego Prawdę i przestać ponosić ofiary dla Sprawy Pańskiej, to zainteresowanie Panem obudziła w nim nie tyle płynąca z serca miłość do Boga, ile coś całkiem innego — być może nadzieja, że pozostało niewiele czasu i że okres poświęcenia będzie krótki”.
Niektórzy najwyraźniej kierowali się takimi właśnie pobudkami. Myśli i pragnienia skupili przede wszystkim na perspektywie przemiany do życia w niebie. A kiedy nie nastąpiło to w przewidywanym czasie, nie pojęli znaczenia zadziwiających wydarzeń, do których jednak doszło w roku 1914. Stracili z oczu wszystkie cenne prawdy poznane ze Słowa Bożego i zaczęli drwić z ludzi, którzy pomogli im się o nich dowiedzieć.
Badacze Pisma Świętego jeszcze raz pokornie przeanalizowali Biblię, by właśnie Słowo Boże skorygowało ich poglądy. Nie przestali wierzyć, iż Czasy Pogan skończyły się w roku 1914. Zaczęli coraz lepiej rozumieć, jak rozpoczęło się panowanie mesjańskiego Królestwa — że ustanowiono je w niebie, gdy Jehowa powierzył władzę swemu Synowi, Jezusowi Chrystusowi, i że nie trzeba było z tym czekać, aż współdziedzice Jezusa dostąpią wskrzeszenia do życia niebiańskiego, zostaną bowiem wyniesieni z nim do chwały w późniejszym czasie. Ponadto uświadomili sobie, iż do poszerzenia sfery wpływów Królestwa wcale nie jest konieczne, by najpierw powstali z martwych starożytni wierni prorocy, gdyż Król posłuży się lojalnymi chrześcijanami żyjącymi obecnie, którzy jako jego przedstawiciele powiadomią ludzi ze wszystkich narodów o możliwości życia wiecznego w charakterze ziemskich poddanych Królestwa.
Kiedy odsłoniły się przed nimi te wspaniałe perspektywy, nastąpiły dalsze próby i odsiew. Ale osoby szczerze kochające Jehowę i znajdujące radość w służbie dla Niego były Mu bardzo wdzięczne za udostępnione im przywileje (Obj. 3:7, 8).

Nie zawsze trzeba tak desperacko oddzielać nawet chronologię. W jednym i drugim przypadku ona jest podobna

[Ozeasz]

[Krystian]