FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[Migdałek]

Od pewnego czasu zastanawiam się nad jednym, bardzo ważnym pytaniem: Kim ja jestem? I nie w sensie filozoficznym, czy biologicznym, czy jak to chcecie nazwać. Kim ja jestem – osobą wierzącą czy dewotą? Niby konstruktywne pytanie, prosta odpowiedź, tak bądź nie, a jednak sprawia problem. Bo gdzie jest ta granica między wiarą a dewotyzmem. Czy osoba wierząca może być dewotą, czy dewota może być osobą wierzącą?

Czym jest i na czym polega wiara? To chyba pierwsze pytanie, które powinien zadać sobie każdy zastanawiający się nad swoim życiem, sensem, a tym bardziej religią. Tylko w jaki sposób dokonać tej definicji. Dla każdego wiara jest czym innym, więc jak można ją uogólnić.

Czym jest i na czym polega dewotyzm? Zazwyczaj na słowo „dewota” ludzie wyobrażają sobie starszą panią z pod kościoła z różańcem w ręku i objeżdżającą spojrzeniem wszystkich wokół. Jednak czy to jest dobre spojrzenie? Dewotyzm to obnoszenie się z wiarą, a tak naprawdę to jest tylko jakaś warstwa, pod którą nic nie ma.

Jaka jest granica pomiędzy nimi? Wydaje mi się, że bardzo płynna. Tak trudno zajrzeć w głąb siebie samego i zadać to pytanie: Kim ja jestem?

Kiedyś usłyszałem słowa: Jesteś ortodoksyjnym katolikiem. Może to nie ortodoksja, a dewotyzm? Któż udzieli mi tej odpowiedzi…

Gdy za oknem zapadnie już zmrok, szum ulic wyciszy się do minimum, zapadnie cisza i pustka wokół. Próbuje stanąć przed samym sobą. Powiedzieć: „Kłosek – kim ty jesteś?”.

I wbrew dobrym chęciom i usilnym staraniom jeszcze nie otrzymałem odpowiedzi. Czy ją otrzymam? Nie wiem, tego chyba nikt nie wie. Jedyne co przychodzi mi teraz do głowy to „zdjąć” z siebie wszystkie maski, przyzwyczajenia, nawyki, uzależnienia. Usiąść przy otwartym oknie, wpatrując się w szum liści na drzewie, wsłuchując się w głuchy dźwięk nocnej rzeczywistości, wspominając dobre i złe chwile, rozmarzyć się, i poczuć się wolnym…

Wiedza to jedną uczucia to drugie, a życie to trzecie. Z wiary do dewotyzm niedaleka droga, tak jak od miłości do nienawiści.

Jedyne czego pragnę to być wolnym człowiekiem takim jakim jestem. Ale zanim nim będę muszę stoczyć ciężką pracę nad sobą i otoczeniem. Wtedy będę gotów podjąć konkretne decyzje i plany na przyszłość, bo przeszłość czy teraźniejszość nie może mieć wpływu na wybór przyszłości.

Od pewnego czasu zastanawiam się nad jednym, bardzo ważnym pytaniem: Kim ja jestem? I nie w sensie filozoficznym, czy biologicznym, czy jak to chcecie nazwać. Kim ja jestem – osobą wierzącą czy dewotą? Niby konstruktywne pytanie, prosta odpowiedź, tak bądź nie, a jednak sprawia problem. Bo gdzie jest ta granica między wiarą a dewotyzmem. Czy osoba wierząca może być dewotą, czy dewota może być osobą wierzącą?

Czym jest i na czym polega wiara? To chyba pierwsze pytanie, które powinien zadać sobie każdy zastanawiający się nad swoim życiem, sensem, a tym bardziej religią. Tylko w jaki sposób dokonać tej definicji. Dla każdego wiara jest czym innym, więc jak można ją uogólnić.

Czym jest i na czym polega dewotyzm? Zazwyczaj na słowo „dewota” ludzie wyobrażają sobie starszą panią z pod kościoła z różańcem w ręku i objeżdżającą spojrzeniem wszystkich wokół. Jednak czy to jest dobre spojrzenie? Dewotyzm to obnoszenie się z wiarą, a tak naprawdę to jest tylko jakaś warstwa, pod którą nic nie ma.

Jaka jest granica pomiędzy nimi? Wydaje mi się, że bardzo płynna. Tak trudno zajrzeć w głąb siebie samego i zadać to pytanie: Kim ja jestem?

Kiedyś usłyszałem słowa: Jesteś ortodoksyjnym katolikiem. Może to nie ortodoksja, a dewotyzm? Któż udzieli mi tej odpowiedzi…

Gdy za oknem zapadnie już zmrok, szum ulic wyciszy się do minimum, zapadnie cisza i pustka wokół. Próbuje stanąć przed samym sobą. Powiedzieć: „Kłosek – kim ty jesteś?”.

I wbrew dobrym chęciom i usilnym staraniom jeszcze nie otrzymałem odpowiedzi. Czy ją otrzymam? Nie wiem, tego chyba nikt nie wie. Jedyne co przychodzi mi teraz do głowy to „zdjąć” z siebie wszystkie maski, przyzwyczajenia, nawyki, uzależnienia. Usiąść przy otwartym oknie, wpatrując się w szum liści na drzewie, wsłuchując się w głuchy dźwięk nocnej rzeczywistości, wspominając dobre i złe chwile, rozmarzyć się, i poczuć się wolnym…

Wiedza to jedną uczucia to drugie, a życie to trzecie. Z wiary do dewotyzm niedaleka droga, tak jak od miłości do nienawiści.

Jedyne czego pragnę to być wolnym człowiekiem takim jakim jestem. Ale zanim nim będę muszę stoczyć ciężką pracę nad sobą i otoczeniem. Wtedy będę gotów podjąć konkretne decyzje i plany na przyszłość, bo przeszłość czy teraźniejszość nie może mieć wpływu na wybór przyszłości.

[Listek]

Wiara w Boga polega na tym,że wierzy się każdemu słowu,które wypowiedział Stwórca do człowieka i żyje się w pełnym zaufaniu, że ON mówi prawdę.Całe życie prowadzi się według ducha Bożego ,w posłuszeństwie takim jak pokazał nasz Pan Chrystus Jezus.


Dewocja kojarzy mi się z zewnętrznymi czynnościami kultu wypełnianymi w określonym miejscu, bez zaangażowania serca i ducha.

W prawdziwej szczerej wierze na co dzień żyje się według słowa Bożego.Całe serce,w każdym miejscu należy do Boga.

Pozdrawiam

[zion599]

dewocja jest zła i dobrze sie listkowi kojarzy
jednak zapewne zapomina o ludziach, ktorzy kultują Boga naprawde,
dając upust formom zewnętrznym,lub świadcząc,
lub nawet nie do konca rozumiejąc po co , ale słuchając sił zwierzchnych
co na dluzszą mete przynosi im korzyść


Nie tylko to jest dewocją, dewocją jest także
(przeważnie interesowna) służalczość wobec Boga
a nienawiść wobec ludzi

dewocja jest zła i dobrze sie listkowi kojarzy
jednak zapewne zapomina o ludziach, ktorzy kultują Boga naprawde,
dając upust formom zewnętrznym,lub świadcząc,
lub nawet nie do konca rozumiejąc po co , ale słuchając sił zwierzchnych
co na dluzszą mete przynosi im korzyść


Nie tylko to jest dewocją, dewocją jest także
(przeważnie interesowna) służalczość wobec Boga
a nienawiść wobec ludzi

[Listek]

[zion599]

<lubik>

<lubik>

[Krystian]

[Migdałek]

Łączenie ceremonii z dewotyzmem ma na celu uśpienie sumienia tych co wszelkie ceremonie odrzucili. Mogę w swoim postępowaniu być miliony kilometrów od Boga a jedynie gadać cały czas jaki on ważny, ale żyję w ułudzie, że dewotyzm mnie nie dotyczy

Łączenie ceremonii z dewotyzmem ma na celu uśpienie sumienia tych co wszelkie ceremonie odrzucili. Mogę w swoim postępowaniu być miliony kilometrów od Boga a jedynie gadać cały czas jaki on ważny, ale żyję w ułudzie, że dewotyzm mnie nie dotyczy

[Listek]

[Krystian]

[Listek]

[Krystian]

[Listek]

[Krystian]

[Listek]

[zion599]

no i wlasnie Listek nieświadomie zacytował cytat na zasadność Eucharystii
ktora jest paschą Chrystusową,
oczywiscie zaprzeczy, bo nie przyjmuje prawd spożycia , ale to nie ma znaczenia, prawda
nie zniknie

no i wlasnie Listek nieświadomie zacytował cytat na zasadność Eucharystii
ktora jest paschą Chrystusową,
oczywiscie zaprzeczy, bo nie przyjmuje prawd spożycia , ale to nie ma znaczenia, prawda
nie zniknie