FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

Tomasz G · Ostatnio zmieniony przez 2016-02-21, 12:54, w całości zmieniany 2 razy

Trojca w Pismie Swietym

Wprowadzenie
Nauka o trojcy (lac. trinitas - "trojjednosc" albo "trzy w jednym") jest jedna z najwazniejszych nauk chrzescijanskiej wiary. Jednakze w ostatnich czasach adwentysci zaczeli kwestionowac jej slusznosc.
Podczas Sesji Generalnej Konferencji w Utrechcie w 1995 roku Fred Allaback rozpowszechnial broszure zatytulowana No New Leaders No New Gods (Zadnych nowych przywodcow, zadnych nowych Bogow), w ktorej stwierdzil, ze "Kosciol Adwentystow Dnia Siodmego nie wierzyl w nauke o trojcy az do smierci Ellen G. White"1. "Adwentystyczni pionierzy - napisal - wierzyli, ze w minionych wiekach istniala tylko jedna boska istota. Potem ta boska istota miala Syna"2. Tak wiec, wedlug niego, Chrystus mial poczatek. Co do Ducha Swietego, Allaback wierzy, ze jest On Duchem Boga i Chrystusa, a nie kolejna boska istota3.
Zasadniczo ten sam poglad wyznaja Bill Stringfellow4, Rachel Cory-Kuehl5 i Allen Stump6. Wszyscy oni twierdza, ze Jezus w pewnym czasie nie istnial, a Duch Swiety jest jedynie moca. Stringfellow powiada: "Pomysl, ze byl taki dzien, kiedy Bog zrodzil swego Syna (...) dawno, dawno temu, w pewien piekny, historyczny dzien. Byl czas (choc trudno sobie wyobrazic, jak dawno to bylo) kiedy Chrystus nie istnial"7.

Tajemnica trojcy
Choc slowo trojca nie wystepuje w Biblii (podobnie jak slowo inkarnacja), nauka, ktora oznacza, jest w Biblii wyraznie zawarta. Krotko zdefiniowana, nauka o trojcy oznacza, ze "Wieczny Bog istnieje jako trzy osoby: Ojciec, Syn i Duch Swiety, przy czym kazda z tych osob jest w pelni Bogiem, zas trzy jednoczesnie sa jednym Bogiem"8.
Slowo "trojca" nie wystepuje w pismach Ellen White, ale zamiast tego uzywa ona terminu "Bostwo", ktory wystepuje w Rzym. 1,20 i Kol. 2,9. Mowiac o "Bostwie", rozumiala ona dokladnie to samo pojecie, jakie jest zawarte w slowie "trojca", a mianowicie, iz istnieja trzy odrebne osoby w lonie Bostwa. Oto przyklad: "Sa trzy zywe Osoby Trojcy niebianskiej. W imieniu tych trzech wielkich Poteg - Ojca, Syna i Ducha Swietego - ci, ktorzy przyjmuja Chrystusa w zywej wierze, dostepuja chrztu. Otoz Moce te beda wspoldzialac i wspolpracowac z okazujacymi im posluszenstwo poddanymi nieba w ich wysilkach zmierzajacych do tego, aby mogli zaczac zyc nowym zyciem w Chrystusie"9.

Bog jest tajemnica, tak wiec tajemnica sa rowniez inkarnacja Chrystusa czy trojca. Jednak nie powinno nas to przytlaczac, skoro rozne aspekty tych tajemnic sa wylozone wyraznie w Pismie Swietym. Choc nie potrafimy logicznie pojac wielu aspektow trojcy, mozemy jednak, najlepiej jak potrafimy, zrozumiec biblijna nauke o trojcy. Wszelkie proby wyjasnienia trojcy sa skazane na niepowodzenie, "zwlaszcza gdy probujemy dociekac zwiazku poszczegolnych osob z boska esencja (...) wszelkie analogie zawodza i uswiadamiamy sobie, ze trojca jest tajemnica wykraczajaca ponad nasze zrozumienie. Nalezy ona do niepojetej chwaly Bostwa"11. Dlatego dobrze czynimy, przyznajac, ze "czlowiek nie moze jej pojac ani wyrazic slowami. Jest ona wyrazalna w niektorych powiazaniach i sposobach objawienia, ale niewyrazalna w swej doglebnej naturze"12.

Trojca w Pismie Swietym
Studiujac nauke o trojcy w Pismie Swietym musimy sobie uswiadamiac, ze mozemy posiasc jedynie czesciowe zrozumienie tego, czym jest trojca. Kiedy sluchamy Slowa Bozego, pewne elementy trojcy staja sie jasne, ale inne pozostaja tajemnica. "To, co jest zakryte, nalezy do Pana, Boga naszego, a co jest jawne, do nas i do naszych synow po wieczne czasy, abysmy wypelniali wszystkie slowa tego zakonu" (V Mojz. 29,28). Tam, gdzie nie mamy wyraznego slowa z Pisma Swietego, milczenie jest zlotem13.

A. W Starym Testamencie
Kilka fragmentow w Starym Testamencie sugeruje czy nawet wskazuje, ze Bog istnieje w wiecej niz jednej osobie, choc nie koniecznie w trojcy, ale przynajmniej w dwoch osobach.

1. Genesis, rozdzial pierwszy
W opisie historii stwarzania w pierwszym rozdziale Genesis slowem oznaczajacym Boga jest Elohim, liczba mnoga od Eloha. Z reguly te liczbe mnoga interpretuje sie jako pluralis majestatis, a nie jako oznaczajaca mnogosc osob. Jednakze G. A. F. Knight slusznie dowodzi, iz dopatrywanie sie tam pluralis majestatis oznacza wczytywanie w starozytny hebrajski tekst wspolczesnej koncepcji, jako ze krolowie Izraela i Judy zawsze byli opisywani w liczbie pojedynczej w zapisie biblijnym14. Ponadto Knight wskazuje, ze hebrajskie slowa oznaczajace wode i niebo takze wystepuja w formie mnogiej. Woda moze wystepowac w formie malych kropli czy wielkich oceanow. To ilosciowe zroznicowanie w jednosci, jak powiada Knight, jest wskazowka do prawidlowego zrozumienia liczby mnogiej Elohim. Wyjasnia takze, dlaczego pojedynczy rzeczownik Adonaj jest umieszczony w kontekscie wskazujacym na liczbe mnoga15.
W Genesis 1,26 czytamy: "Potem rzekl Bog (liczba pojedyncza): Uczynmy (liczba mnoga) czlowieka na obraz nasz (liczba mnoga), podobnego do nas (liczba mnoga)". Ciekawe jest przejscie od liczby pojedynczej do mnogiej. Mojzesz, piszac o Bogu, nie posluguje sie liczba mnoga Elohim, ale to Bog posluguje sie rzeczownikami i zaimkami w liczbie mnogiej w odniesieniu do samego siebie. Niektorzy interpretatorzy sa przekonani, iz Bog zwraca sie tutaj do aniolow. Jednak zgodnie z Pismem Swietym, aniolowie nie uczestniczyli czynnie w dziele stwarzania. Najlepszym wyjasnieniem jest, iz juz w pierwszym rozdziale Genesis wskazana zostala wielosc osob Bostwa.

2. Ksiega Powtorzonego Prawa 6,4
Wedlug Genesis 2,24, mezczyzna i kobieta maja sie stac "jednym (echad) cialem", jednoscia dwoch odrebnych osob. W Ksiedze Powtorzone Prawa 6,4 to samo slowo uzyte jest w odniesieniu do Boga: "Sluchajze Izraelu: Pan, Bog nasz, Pan jeden jest" (Biblia gdanska). Millard J. Erickson zauwaza: "Wydaje sie, iz w pewien sposob jest tu wskazany jeden z aspektow natury Boga - otoz jest On organizmem, to znaczy jednoscia roznych czesci"16. Mojzesz mogl sie posluzyc w Powt. 6,4 slowem jachid (jedyny, niepowtarzalny), ale Duch Swiety natchnal go inaczej.

3. Inne starotestamentowe fragmenty wskazujace mnogosc
Po upadku czlowieka Bog powiedzial: "Oto czlowiek stal sie taki jak my" (Genesis 3,22), a potem, kiedy ludzie zaczeli budowac wieze Babel, Jahwe rzekl: "Zstapmy tam i pomieszajmy ich jezyk" (Genesis 11,7). Za kazdym razem podkreslona jest mnogosc w odniesieniu do Bostwa.
W swej pamietnej wizji tronu Bozego Izajasz uslyszal, jak Jahwe zapytal: "Kogo mam poslac? Kto by Nam poszedl?" (Iz. 6,8 Biblia Tysiaclecia). Oto Bog posluguje sie w jednej wypowiedzi liczba pojedyncza i liczba mnoga. Wielu wspolczesnych biblistow traktuje to jako nawiazanie do niebianskiej rady. Jednak czy Bog kiedykolwiek pytal stworzone istoty o rade? W Iz. 40,13-14 odrzuca wprost taka sugestie. On nie ma potrzeby radzic sie stworzen, w tym nawet niebianskich istot. Tak wiec liczba mnoga, choc nie dowodzi istnienia trojcy, wskazuje przynajmniej na mnogosc istot boskich.

4. Aniol Jahwe
Wyrazenie "aniol Jahwe" wystepuje w Starym Testamencie piecdziesiat osiem razy, a wyrazenie "aniol Bozy" - jedenascie razy. Hebrajskie slowo malak (aniol) oznacza po prostu "poslaniec". Dlatego, skoro "Aniol Jahwe" jest poslancem Jahwe, musi byc kims innym niz sam Jahwe. Jednak w wielu fragmentach "Aniol Jahwe" jest takze nazwany "Bogiem" lub "Jahwe" (Genesis 16,7-13; Liczb 22,31-38; Sedz. 2,1-4; 6,22). Ojcowie Kosciola utozsamiali te postac z preinkarnowanym Logos. Wspolczesni biblisci postrzegaja te osobe jako reprezentanta Bozego, samego Boga lub jakiegos rodzaju zewnetrzny przejaw mocy Bozej. Konserwatywni teolodzy z reguly sa zgodni, iz "ten ťposlaniecŤ musi byc postrzegany jako szczegolny przejaw istoty samego Boga"17. Jesli jest to poprawne twierdzenie, to mamy kolejna wskazowke wielosci osob Bostwa.

B. W Nowym Testamencie
Prawda w Pismie Swietym jest objawiana stopniowo, dlatego gdy dochodzimy do Nowego Testamentu, znajdujemy wyrazniejszy obraz trynitarnej natury Boga. Juz sam fakt nazwania Boga miloscia (I Jana 4,8) wskazuje, ze musi istniec wielosc osob w Bostwie, gdyz milosc moze istniec jedynie w zwiazku miedzy odrebnymi osobami.

W Ewangelii Mateusza
a) Przy chrzcie Jezusa spotykamy jednoczesnie trzy osoby Bostwa w dzialaniu: "A gdy Jezus zostal ochrzczony, wnet wystapil z wody, i oto otworzyly sie niebiosa, i ujrzal Ducha Bozego, ktory zstapil w postaci golebicy i spoczal na nim. I oto rozlegl sie glos z nieba: Ten jest Syn moj umilowany, ktorego sobie upodobalem" (Mat. 3,16-17).

Sprawozdanie z chrztu Jezusa jest bardzo mocnym swiadectwem na rzecz nauki o trojcy - oto bowiem obecny byl Chrystus w postaci czlowieka, widzialnej dla wszystkich; Duch Swiety zstapil na Chrystusa widzialnie, pod symbolem golebia, a glos Ojca dal sie slyszec z nieba: "Ten jest Syn moj umilowany, ktorego sobie upodobalem". W Jan 10,30 Chrystus mowi o swojej rownosci z Ojcem, a w Dz. 5,3-4 Duch Swiety jest okreslony jako Bog. Dlatego nie sposob wyjasnic scene chrztu Chrystusa inaczej jak w ten sposob, iz istnieja trzy rownorzedne osoby w lonie Bostwa.
Podczas chrztu Jezusa, Ojciec nazwal Go "umilowanym Synem". Synostwo Jezusa ma jednak sens nie ontologiczny, a jedynie funkcjonalny. W planie zbawienia kazda z osob trojcy przyjela szczegolna role do wykonana. Jest to rola sluzaca spelnieniu okreslonego celu, a nie zmianie istoty czy statusu. Millard J. Erickson wyjasnia to w ten sposob: "Podczas swej ziemskiej inkarnacji Syn nie stal sie mniejszym od Ojca, ale podporzadkowal sie funkcjonalnie woli Ojca. Podobnie Duch Swiety jest obecne podporzadkowany sluzbie Syna (zob. Jan rozdz. 14-16), jak rowniez woli Ojca, ale nie oznacza to, ze jest mniejszy od Nich"18.

Okreslenia "Ojciec" i "Syn" w kulturze zachodu zawieraja przede wszystkim znaczenie pochodzenia, zaleznosci, podporzadkowania. Jednak w semickim czy orientalnym sposobie myslenia podkreslaja glownie podobienstwo natury. Tak wiec, kiedy Pismo Swiete mowi o "Synu" Bozym, podkresla tym samym Jego boskosc.

b) Pod koniec swojej sluzby Jezus powiedzial uczniom: "Idzcie tedy i czyncie uczniami wszystkie narody, chrzczac je w imie Ojca i Syna, i Ducha Swietego" (Mat. 29,19). W akcie chrztu, bedacym oficjalnym rytualem przyjecia wiary chrzescijanskiej, wyraznie podkreslona jest nauka o trojcy. Po pierwsze, zauwazamy, ze wyrazenie "w imieniu" (eis to onoma) jest w liczbie pojedynczej, a nie mnogiej - "w imionach". Byc ochrzczonym w imieniu trzech osob trojcy oznacza utozsamic sie ze wszystkim, co trojca reprezentuje; poswiecic sie Ojcu, Synowi i Duchowi Swietemu19. Po drugie, zwiazek tych trzech imion wskazuje, ze Syn i Duch Swiety sa rowni Ojcu. Byloby dziwne, jesli nie bluzniercze, laczyc w formule chrztu imie wiecznego Boga ze stworzona istota (czy to wiecznie stworzona, czy tez stworzona w okreslonym punkcie czasu) i bezosobowa moca. "Kiedy Duch Swiety zostal wymieniony w tym samym stwierdzeniu i na tym samym poziomie, co dwie inne osoby, trudno uniknac wniosku, iz Duch Swiety jest takze postrzegany jako osoba o standardzie dorownujacym Ojcu i Synowi"20.

W pismach apostola Pawla
Pawel i inni pisarze nowotestamentowi zazwyczaj posluguja sie slowem "Bog" w odniesieniu do Ojca, "Pan" w odniesieniu do Syna i "Duch" w odniesieniu do Ducha Swietego. W I Kor. 13,4-6 Pawel w jednej wypowiedzi nawiazuje do wszystkich trzech osob: "Rozne sa dary laski, lecz Duch ten sam. I rozne sa poslugi, lecz Pan ten sam. I rozne sa sposoby dzialania, lecz ten sam Bog, ktory sprawia wszystko we wszystkich".
Podobnie w II Kor. 13,13 wymienia trzy osoby trojcy: "Laska Pana Jezusa Chrystusa i milosc Boga, i spolecznosc Ducha Swietego niech bedzie z wami wszystkimi".
Choc nie mozemy powiedziec, ze te teksty sa formalnym stwierdzeniem o istnieniu trojcy, to jednak te i podobne fragmenty (np. Ef. 4,4-6) maja wybitnie trynitarny charakter. Dopiero pozniej Kosciol sformulowal szczegolowo nauke o trojcy, ale uczynil to w oparciu o podstawy zalozone przez pisarzy biblijnych.

Boskosc Chrystusa
Istotnym elementem nauki o trojcy jest boskosc Chrystusa. Poniewaz nauka o trojcy zaklada, ze istnieje jeden Bog w trzech osobach i ze kazda z tych osob jest w pelni Bogiem, nalezy podkreslic to, co Pismo Swiete mowi na temat boskosci Chrystusa.

Boskosc Chrystusa w Nowym Testamencie
W Nowym Testamencie istnieje wiele fragmentow, ktore wyraznie potwierdzaja boskosc Chrystusa.

1) Ewangelia Jana 1,1-3.14.
"Na poczatku bylo Slowo, a Slowo bylo u Boga, a Bogiem bylo Slowo". Wstepne wyrazenie, "na poczatku", kieruje nasza uwage ku poczatkowi czasu. Jesli Slowo bylo "na poczatku", to znaczy, ze samo jest bez poczatku, a zatem jest wieczne.
"Slowo bylo u Boga", to znaczy, ze Slowo jest odrebna osoba czy osobowoscia. Slowo nie bylo w (en) Bogu, ale u (pros) Boga. Poniewaz Ojciec i Duch Swiety sa Bogiem, slowo "Bog" najprawdopodobniej odnosi sie tu do obu tych osob trojcy.
"Bogiem bylo Slowo", czy bardziej doslownie, "Bog byl Slowem". Slowo nie bylo emanacja Boga, ale samym Bogiem. Choc werset 1 nie mowi, kim jest Slowo, w wersecie 14 wyraznie identyfikuje je jako Chrystusa. "Trudno sobie wyobrazic mocniejsze i bardziej niezaprzeczalne potwierdzenie absolutnej boskosci Pana Jezusa Chrystusa"21.

2) Ewangelia Jana 20,28.
"Odpowiedzial Tomasz i rzekl mu: Pan moj i Bog moj". Jest to jedyny przypadek w ewangeliach, kiedy ktos powiedzial o Chrystusie "Bog moj" (ho Theos mou). Kiedy Tomasz ujrzal zmartwychwstalego Chrystusa, z watpiacego zmienil sie w czciciela. Ciekawe, ze ani Chrystus podczas tego wydarzenia, ani Jan podczas pisania Ewangelii w najmniejszym stopniu nie podwazyli tego, co powiedzial Tomasz. Przeciwnie, jesli chodzi o Jana, ten epizod posluzyl mu jako punkt kulminacyjny narracji, bowiem zaraz potem nadmienia: "Wiele innych cudow uczynil Jezus wobec uczniow, ktore nie sa spisane w tej ksiedze; te zas sa spisane, abyscie wierzyli, ze Jezus jest Chrystusem, Synem Boga, i abyscie wierzac mieli zywot w imieniu jego" (Jan 20,30-31).
Wedlug Jana, jego ewangelia zostala napisana po to, by przekonac ludzi do nasladowania Tomasza, ktory powiedzial o Jezusie: "Pan moj i Bog moj".

3) List do Filipian 2,5-7.
Choc fragment ten zostal napisany po to, by zilustrowac unizenie Chrystusa, jest jednoczesnie jednym z najwazniejszych nowotestamentowych tekstow swiadczacych o Jego boskosci. "Tego tedy badzcie o sobie rozumienia, ktore bylo i w Chrystusie Jezusie. Ktory, bedac w ksztalcie (morfe) Bozym, nie poczytal sobie tego za drapiestwo (harpagmos) rownym byc Bogu, Ale wyniszczyl samego siebie, przyjawszy ksztalt (morfe) niewolnika, stawszy sie podobny ludziom" (Biblia gdanska).

Morfe - "ksztalt", "zewnetrzny wyglad" - opisuje prawdziwa nature obiektu, jego istote. "Odnosi se nie tylko do wszelkiej zmiennej formy, ale do szczegolnej formy, od ktorej zaleza tozsamosc i status"22. Morfe jest przeciwienstwem schema (2,8), ktore takze oznacza "forme", ale w sensie powierzchownego wygladu, a nie istoty. Rzeczownik harpagmos wystepuje tylko w tym jednym tekscie Nowego Testamentu. Odpowiadajacy mu czasownik oznacza "krasc, zabierac sila". W swieckiej grece rzeczownik ten oznacza "rabunek". Jednak kontekst swiadczy wyraznie, ze Jezus nie byl zawistny ani nie chcial za wszelka cene "rownym byc Bogu", ale przeciwnie, dobrowolnie zrezygnowal z tej rownosci, ktora posiadal ze swej natury. Innymi slowy, nie usilowal za wszelka cene pozostac rownym Bogu, ale "skorzystal z kazdej mozliwosci wyrzeczenia sie wszelkich korzysci i przywilejow, ktore moglyby do niego nalezec, jako okazji do ogolocenia siebie i nieograniczonej ofiarnosci"23. Takie jest znaczenie wyrazenia: "wyniszczyl samego siebie". Jego rownosc z Bogiem byla czyms, co posiadal z natury; a Ten, kto jest rowny Bogu, musi byc Bogiem. Stad tez Filip. 2,5-7 "jest fragmentem, ktorego zrozumienie wymaga uznania, iz Jezus byl boski w zupelnym sensie"24.

4) List do Kolosan 2,9.
"W nim mieszka cielesnie (somatikos) cala pelnia (pleroma) boskosci". Slowo pleroma oznacza przede wszystkim "pelnie, wypelnienie". W Starym Testamencie wielokrotnie zostalo uzyte w odniesieniu do ziemi i morza oraz "tego, co je napelnia" (Ps. 24,1; por. 50,12; 89,12; 96,11; 98,7) i tak tez zostalo zacytowane w I Kor. 10,26.28. W swieckiej grece pleroma odnosi sie do skompletowania zalogi statku albo sumy niezbednej do zawarcia transakcji finansowej. W Kol. 1,19 i 2,9 Pawel uzywa tego slowa, by opisac sume funkcji boskosci25. Ta pelnia mieszka w Chrystusie "cielesnie", co oznacza, ze nawet podczas inkarnacje Chrystus zachowal istotne cechy boskosci, choc nie poslugiwal sie nimi dla wlasnej korzysci. Pelnia boskosci "zamieszkala w Jego czlowieczenstwie nie niszczac ani nie deifikujac go i nie zmieniajac jego zasadniczych wlasciwosci. (...) Nietrudno bylo dostrzec, iz boskosc zamieszkala w czlowieczenstwie, jako ze przeblyski chwaly raz po raz wyzieraly spod ziemskiego okrycia"26.

5) List do Tytusa 2,13.
Pawel zwraca sie do swietych jako oczekujacych "blogoslawionej nadziei i objawienia chwaly wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Chrystusa Jezusa". Niektorzy sa zdania, iz ten fragment nalezaloby tlumaczyc nastepujaco: "wielkiego Boga i naszego Zbawiciela, Chrystusa Jezusa", jakoby oznaczal, ze swieci oczekuja objawienia chwaly Ojca i Syna. Choc takie tlumaczenie jest dopuszczalne, to jednak lepsze jest tlumaczenie poprzednie, a to z nastepujacych wzgledow: (1) Dwa rzeczowniki, "Bog" i "Zbawiciel" sa polaczone jednym rodzajnikiem, co z zasady wskazuje, ze oba odnosza sie do jednej osoby. (2) Caly Nowy Testament zapowiada powtorne przyjscie Chrystusa. (3) Kontekst w wersecie 14 mowi wylacznie o Chrystusie. (4) Ta interpretacja jest zgodna z innimi fragmentami, takimi jak Jan 20,28; Rzym. 9,5; Hebr. 1,8; I Piotra 1,1. Tak wiec ten tekst jest bezposrednim wyrazeniem boskosci Chrystusa.

Swiadectwo Starego Testamentu
Jezus jest nazwany Bogiem nie tylko w Nowym Testamencie, ale takze nazywany Panem i Bogiem w nowotestamentowych cytatach ze Starego Testamentu, w ktorych hebrajski oryginal zawiera slowa Jahwe i Elohim.

1) Ewangelia Mateusza 3,3.
"Glos wolajacego na pustyni: Gotujcie droge Panska". Wedlug wersetu 1 ten tekst z Ksiegi Izajasza odnosi sie do Jana Chrzciciela, ktory poprzedzal Jezusa. W Iz. 40,3 slowem przetlumaczonym przez Mateusza jako "Pan" jest slowo "Jahwe". Tak wiec "Pan", ktoremu Jan mial przygotowac droge to nikt inny, jak sam Jahwe.

2) List do Rzymian 10,13.
"Kazdy bowiem, kto wzywa imienia Panskiego, zbawiony bedzie". Kontekst (wersety 6-12) wskazuje, ze Pawel ma na mysli Chrystusa, kiedy mowi o "imieniu Panskim". Tekst jest zacytowany z Ksiegi Joela 2,32, gdzie w jezyku hebrajskim uzyte jest slowo Jahwe.

3) List do Rzymian 14,10.
W tym tekscie Pawel przypomina czytelnikom, ze "wszyscy staniemy przed stolica Chrystusowa". Nastepnie dodaje cytat z Ksiegi Izajasza, w ktorej czytamy: "Do mnie sie zwroccie, wszystkie krance ziemi, abyscie byly zbawione, bo Ja jestem Bogiem i nie ma innego. Przysiaglem na siebie, z moich ust wyszla prawda, slowo niezmienne, ze przede mna bedzie sie zginac wszelkie kolano, bedzie przysiegal wszelki jezyk" (Iz. 45,22-23). W Ksiedze Izajasza Tym, ktory przemawia, jest Jahwe, zas w Liscie do Rzymian slowa te zostaly odniesione do Chrystusa.

4) List do Hebrajczykow 1,8-9.
"Tron twoj, o Boze, na wieki wiekow (..). Namascil cie, o Boze, Bog twoj". W pierwszym rozdziale Listu do Hebrajczykow uzytych zostalo siedem starotestamentowych tekstow na poparcie twierdzenia, iz Chrystus jest wiekszym od aniolow. Piaty tekst, cytowany w wersetach 8. i 9., pochodzi z Ps. 45,7-8, gdzie autor zwraca sie do krola z dynastii Dawida jako do "Boga". Czy jest to poetycka przenosnia, jak to bywalo na dworach wschodnich, czy tez tekst ten wskazuje na kogos, kto przewyzszal starotestamentowych ksiazat z dynastii Dawida?
"Wedlug hebrajskich poetow i prorokow, ksiaze z rodu Dawida byl namiestnikiem Boga Izraela; nalezal do dynastii, ktorej Bog zlozyl szczegolne obietnice, zwiazane z wypelnieniem Jego zamierzen wobec swiata. Ponadto to, co bylo jedynie czesciowo prawda o kazdym z historycznych wladcow z linii Dawida, czy nawet o samym Dawidzie, mialo sie calkowicie wypelnic, kiedy objawi sie syn Dawida, w ktorym ucielesnione zostana wszelkie obietnice i idealy zwiazane z dynastia. W sensie pelniejszym niz bylo to mozliwe wobec Dawida czy ktoregokolwiek z jego sukcesorow w dawnych dniach, ten Mesjasz bedzie sie nazywal nie tylko Synem Bozym (w. 5), ale Bogiem, gdyz jest zarowno Mesjaszem z rodu Dawida, jak i objawieniem chwaly Boga, odbiciem Jego istoty"27.
Wszystkie te fragmenty wskazuja, ze Chrystus i Bog Jahwe to jedno.

Wlasna swiadomosc Jezusa
Jezus nigdy wprost nie oswiadczyl o swojej boskosci, ale Jego nauczanie bylo pelne trynitarnych odniesien. Stosownie do hebrajskiej koncepcji synostwa - tzn. iz kimkolwiek jest ojciec, tym takze jest syn - Jezus twierdzil, ze jest Synem Bozym (Mat. 9,27; 24,36; Luk. 10,22; Jan 9,35-37; 11,4). Zydzi rozumieli, iz podajac sie za Syna Bozego, Jezus twierdzil, ze jest rowny Bogu, "dlatego tez Zydzi tym usilniej starali sie o to, aby go zabic, bo nie tylko lamal sabat, lecz takze Boga nazywal wlasnym Ojcem, i siebie czynil rownym Bogu" (Jan 5,18; por. 10,33).
Jezus raz po raz twierdzil, ze posiada dobra, o ktorych wiadomo, iz naleza wylacznie do Boga. "Mowil o aniolach Bozych (Luk. 12,8-9; 15,10) jako swoich aniolach (Mat. 13,41). Krolestwo Boze (Mat. 12,28; 19,14.24; 21,31.34) i wybranych Bozych (Mar. 13,20) uwazal takze za swoja wlasnosc"28. W Luk. 5,20 czytamy, ze Jezus odpuscil grzechy paralitykowi, na co Zydzi, na podstawie Iz. 43,25, slusznie twierdzili: "Ktoz moze grzechy odpuszczac, jesli nie Bog jedynie?" Tak wiec akt odpuszczenia grzechow dokonany przez Jezusa byl jednoznaczny z tym, iz uwazal sie On za Boga.

Boskosc Chrystusa jest takze wskazana w sposobie, w jaki posluzyl sie czasem terazniejszym, odpowiadajac Zydom: "pierwej niz Abraham byl [zrodzony] (genestai), Jam jest (ego eimi)" (Jan 8,58). Uzywajac slowa genestai (byl zrodzony, stal sie) i wyrazenia ego eimi (ja jestem) Jezus przeciwstawia swoje wieczne istnienie doczesnemu istnieniu Abrahama. Podkresla tu nie tyle preegzystencje w odniesieniu do Abrahama, ile wieczne istnienie. Tak zrozumieli to Zydzi - iz Jezus twierdzi, ze jest Jahwe, "Jestem", ktory przemawial z plonacego krzewu (II Mojz. 3,14) - dlatego tez porwali kamienie, by Go zabic (8,59).
Wreszcie, fakt, iz Jezus przyjmowal czesc boska od ludzi jest dowodem, iz uznawal swoja boskosc. Kiedy przyszedl do uczniow, idac po wodzie, ci "zlozyli mu poklon" (Mat. 14,33). Niewidomy, ktory odzyskal wzrok po obmyciu sie w sadzawce Syloe, takze "zlozyl mu poklon" (Jan 9,38). Po zmartwychwstaniu Jezusa uczniowie udali sie do Galilei, gdzie Jezus ukazal sie im, a oni "oddali mu poklon" (Mat. 28,17).
Raz za razem Jezus przyjmowal czesc, jako slusznie do Niego nalezaca. W ten sposob wprost zaswiadczyl o swojej boskosci.

Swiadectwo Ellen G. White
1. "W Chrystusie tkwi zycie prawdziwe, nie zapozyczone ani tez nie dziedziczone. ťKto ma Syna, ma zywotŤ (I Jana 5,12). Boskosc Chrystusa jest dla wierzacych rekojmia ich zycia wiecznego"29.
2. "Mowiac o Swym istnieniu Chrystus kieruje umysl ku stuleciom ginacym w pomroce dziejow, ku niepamietnym czasom. Zapewnia nas, ze nie bylo nigdy takiego czasu, w ktorym by nie pozostawal w scislej lacznosci z wiecznym Bogiem"30.

Trudne teksty
Antytrynitarianie posluguja sie kilkoma tekstami biblijnymi na poparcie swojego twierdzenia, iz Jezus zostal "zrodzony" w jakims momencie wiecznosci, tzn. mial poczatek, wiec nie jest zupelnie rowny Ojcu.

1. Objawienie Jana 3,14.
"Poczatek stworzenia Bozego". Istnieje poglad, iz Jezus zostal stworzony w przeszlosci, jako pierwsze dzielo Boga.

Odpowiedz
a) Greckie slowo (arche) uzyte w tym tekscie mozna przetlumaczyc jako "poczatek", "punkt wyjscia", "praprzyczyna" czy nawet "wladca". Bog Ojciec takze jest nazwany "poczatkiem" w Obj. 21,6.
b) Ten sam tytul jest uzyty w odniesieniu do Jezusa w Obj. 22,13. Choc slowo arche moze wystepowac w trybie biernym, co oznaczaloby, iz Jezus jest pierwsza stworzona istota, to jednak aktywny tryb tego slowa ukazuje Chrystusa jako praprzyczyne, pierwotnego sprawce, stworce. Inne teksty Nowego Testamentu wprost swiadcza, iz Jezus nie jest stworzona istota, ale samym stworca (zob. Jan 1,3; Kol. 1,16; Hebr. 1,2).

2. Ksiega Przypowiesci 8,22-31.
"Pan stworzyl mnie". Istnieje poglad, iz fragment ten odnosi sie do Jezusa i naucza, ze Jezus zostal zrodzony lub stworzony.

Odpowiedz

a) Kontekst mowi o madrosci, a nie o Jezusie. Personifikacja madrosci jest srodkiem literackim wystepujacym takze w innych czesciach Pisma Swietego. W Ps. 85,11-14 "laska i wiernosc" spotykaja sie, a "sprawiedliwosc i pokoj" caluja sie, zas "wiernosc wyrosnie z ziemi". W Ps. 96,12-13 "pola" raduja sie i "szumia radosnie wszystkie drzewa lesne przed obliczem Pana" (zob. takze I Kron. 16,33; Iz. 52,9; Obj. 20,13-14). Tego rodzaju alegoryczny jezyk nie nalezy interpretowac doslownie. "Personifikacja jest srodkiem literackim i poetyckim, ktory sluzy wytworzeniu atmosfery oraz ozywieniu abstrakcyjnych idei przedmiotow martwych za pomoca przedstawienia ich tak, jakby byly ludzmi"31.

b) Personifikacja boskiej cechy madrosci jako kobiety rozpoczyna sie w rozdziale pierwszym: "Madrosc wola glosno na ulicy, na placach podnosi swoj glos" (Przyp. 1,20). W rozdziale trzecim czytamy: "Jest cenniejsza niz perly" i "wszystkie jej sciezki wioda do pokoju" (3,15.17). W rozdziale siodmym jest nazwana "siostra" (7,4), a w rozdziale osmym madrosc mieszka wraz z roztropnoscia - kolejna personifikacja (8,12). Uosobiona madrosc jest takze tematem rozwazan w Przyp. 9,1-5. Stosowanie tych fragmentow do Jezusa wymagaloby alegorycznej metody interpretacji biblijnej, ktora prowadzi do wnioskow niezgodnych z innymi fragmentami Pisma Swietego. Tego rodzaju hermeneutyka doprowadzila do odrzucenia alegorycznej metody interpretacji przez Reformatorow. Nalezy takze zauwazyc, ze zaden z tych fragmentow nie jest cytowany w Nowym Testamencie.

c) Fragment Przyp. 8,22-31 zawiera poetyckie wyobrazenie, ktore wymaga starannej interpretacji. Pierwsza czesc wersetu 22 mozna tlumaczyc nastepujaco: "Pan mie mial" (Biblia gdanska), "Pan mnie stworzyl" (Biblia Tysiaclecia). Podstawowym znaczeniem czasownika qanah jest "kupowac, nabywac", stad "posiadac, miec", ale mozliwe jest takze alternatywne tlumaczenie. Obok qanah, dwa inne slowa odnosza sie do pochodzenia madrosci: nasak - "ustanowic, stworzyc" (8,23) i chil "zostac zrodzonym" (8,24-25). Podstawowa mysl w tym fragmencie jest zawsze ta sama, a mianowicie, iz madrosc byla z Bogiem, zanim zaczal sie proces stwarzania. Drugorzedna kwestia jest to, czy Bog stworzyl ja, czy tez moze zrodzil, czy po prostu mial. Najwazniejsze jest nie to, jak powstala, ale ze istnienie poprzedza Boze dzielo stwarzania. Poniewaz jezyk tych wypowiedzi jest poetycki i przenosny, nie nalezy na nim budowac zadnych koncepcji dotyczacych rzekomego pochodzenia Chrystusa.

d) Ellen White czasami odnosi Przyp. rozdz. 8 do Chrystusa w celach homiletycznych, ale wlasnie na poparcie Jego wiecznej preegzystencji. Przed zacytowaniem Przyp. rozdz. 8, mowi: "Chrystus jest Bogiem z natury, w najwyzszym sensie. Byl Bogiem od wiecznosci, Bogiem najwyzszym, blogoslawionym na wieki"32.

3. List do Kolosan 1,15.
"Pierworodny". Poniewaz Jezus jest nazwany "pierworodnym" (prototokos), twierdzi sie, ze musial miec poczatek.

Odpowiedz
a) Slowo prototokos (pierworodny) w tym tekscie jest tytulem, a nie definicja biologicznego statusu. Wedlug Kol. 1,16 wszystko zostalo stworzone przez Jezusa. Dlatego tez On sam nie moze byc stworzony.
b) Termin "pierworodny" mial szczegolne znaczenie dla Hebrajczykow. Z reguly pierworodny byl przywodca grupy czy plemienia, kaplanem rodziny; otrzymywal podwojny dzial dziedzictwa; mial pewne szczegolne przywileje i obowiazki. Jednak czasami fakt pierworodztwa nie mial znaczenia w oczach Bozych. Na przyklad, choc Dawid byl najmlodszym synem w rodzinie, Bog nazwal go "pierworodnym" (Ps. 89,21.28). Druga linia paralelizmu w wersecie 28 mowi nam, iz oznaczalo to, ze Dawid mial sie stac wielkim krolem. Zwroc uwage takze na doswiadczenie Jakuba (Genesis 25,25-26; II Mojz. 4,22) i Efraima (I Mojz. 41,50-52; Jer. 31,9). W tych przypadkach nie liczylo sie rzeczywiste pierwszenstwo narodzin. Wazna byla ranga, godnosc osoby nazwanej "pierworodnym". W przypadku Jezusa termin ten takze odnosi sie do wznioslej pozycji, a nie do czasu narodzenia.
c) W Kol. 1,18 Chrystus zostal nazwany "pierworodnym z umarlych". Choc nie powstal z martwych jako pierwszy chronologicznie (poprzedzili Go Mojzesz i inni), to jednak Jezus jest najwazniejszym wsrod zmartwychwstalych.

4. Ewangelia Jana 1,1-3.
"Na poczatku bylo Slowo, a Slowo bylo u Boga, a Bogiem bylo Slowo". Istnieje poglad, ze Bog Ojciec jest Bogiem w pelnym znaczeniu tego slowa, zas Jezus jest jedynie boski, i jako taki nosi honorowo tytul boga. Greckie slowo oznaczajace Boga (teos) wystepuje z rodzajnikiem (ho) i wtedy zawsze odnosi sie do prawdziwego Boga, albo bez rodzajnika i wtedy moze sie odnosic zarowno do prawdziwego Boga jak i tzw. bogow. W Jan 1,1-3 Ojciec jest nazwany ho teos, podczas gdy Syn jest nazwany teos. Czy usprawiedliwia to twierdzenei, iz Ojciec jest Bogiem Wszechmogacym, a Syn jedynie pomniejsza istota nazywana bogiem?

Odpowiedz

a) Slowo teos bez rodzajnika jest czesto uzywane takze w odniesieniu do Ojca, nawet w tym samym rozdziale Ewangelii Jana (zob. Jan 1,6.13.18; Luk. 2,14; Dz. 5,39; I Tes. 2,5; I Jana 4,12; II Jana 1,9).

b) Jezus jest takze nazwany ho teos, np. w Hebr. 1,8-9; Jan 20,28. Inaczej mowiac, uzycie slowa "Bog" - z rodzajnikiem czy bez niego - nie jest argumentem na rzecz rzekomego rozroznienia bostwa Ojca i Syna. Bog Ojciec jest nazywany zarowno teos, jak i ho teos, podobnie jak Syn.
c) Czesto zdarza sie, ze brak rodzajnika w grece oznacza szczegolna ceche i nie nalezy wowczas przypisywac rzeczownikowi znaczenia nieokreslonego.

d) Jesli Jan uzylby rodzajnika okreslonego w kazdym przypadku wystepowania slowa teos, wowczas czytelnik moglby dojsc do wniosku, iz Jan twierdzi, ze istnieje tylko jedna osoba boska. Mogloby to sugerowac, ze Ojciec jest jednoczesnie Synem. Jan 1,1 brzmi: "Na poczatku bylo Slowo, a Slowo bylo u ho teos, a teos bylo Slowo". Gdyby Jan uzyl w obu przypadkach ho teos, wowczas tekst brzmialby: "Na poczatku bylo Slowo, a Slowo bylo u ho teos, a ho teos bylo Slowo". Wedlug Jan 1,14, Slowo to Jezus. Dlatego zastepujac "Slowo" imieniem Jezusa otrzymalibysmy zdanie: "Na poczatku byl Jezus, a Jezus byl u ho teos, a ho teos byl Jezus". Ho teos wyraznie odnosi sie do Ojca. Dalej zmodyfikowany tekst brzmialby nastepujaco: "Na poczatku bylo Slowo, a Slowo bylo u Ojca, a Ojcem bylo Slowo". Jest to teologiczna sprzecznosc. Tak wiec mowiac o dwoch osobach Bostwa Jan nie mial innego wyboru, jak uzyc raz ho teos, a nastepnym razem teos. Tak wiec brak rodzajnika w drugim przypadku nie moze byc uzywany jako argument przeciwko rownosci Ojca i Syna.

5. Ewangelia Jana 1,14.18; 3,16.18; I Jana 4,9.
"Jednorodzony [monogenes] Syn". Sugeruje sie, ze slowo monogenes wskazuje na rzeczywiste zrodzenie Jezusa.

Odpowiedz

a) Slowo monogenes oznacza "jedyny, jedyny w swoim rodzaju, wyjatkowy". Wystepuje dziewieciokrotnie w Nowym Testamencie. Trzykrotnie pojawia sie w Ewangelii Lukasza (7,12; 8,42; 9,38), gdzie zawsze odnosi sie do jedynego dziecka. Pieciokrotnie znajduje sie w pismach apostola Jana (Jan 1,14.18; 3,16.18; I Jana 4,9), gdzie opisuje zwiazek Jezusa z Bogiem. I wreszcie raz wystepuje w Liscie do Hebrajczykow 11,17, gdzie Izaak jest nazwany monogenes synem Abrahama. Izaak nie byl jedynym synem Abrahama, ale byl synem wyjatkowym, jedynym synem narodzonym zgodnie z obietnica. Nacisk jest wiec polozony nie tyle na narodziny, ile na wyjatkowosc tego syna. Tak wiec wlasciwe jest tlumaczenie "jedyny" czy "szczegolny". Tlumaczenie "jednorodzony" moze pochodzic od wczesnych ojcow kosciola i znajduje wyraz w Wulgacie, ktora wplywala na pozniejsze przeklady na jezyki wspolczesne.

b) Normalnym wyrazeniem oznaczajacy zrodzenie jest gennao, wystepujace w Hebr. 1,5, gdzie wskazuje na zmartwychwstanie lub inkarnacje Chrystusa.

c) W Septuagincie termin monogenes jest tlumaczeniem hebrajskiego slowa jachid, oznaczajacego "jedyny, wyjatkowy" albo "umilowany" (por. Mar. 1,11 w polaczeniu z chrztem Chrystusa).

d) Nie jest jasne, czy monogenes odnosi sie tylko do historycznego i zmartwychwstalego Pana, czy takze do Jego preegzystencji. Jednakze nalezy zauwazyc, ze ani w Jan 1,1-14, ani w 8,58, ani w rozdziale 17 Jan nie uzywa slowa "Syn" o odniesieniu do Pana w Jego preegzystencji.

6. Ewangelia Mateusza 14,33.
"Ty jestes Synem Bozym". Czy tytul "Syn Bozy" nalezy rozumiec doslownie?

Odpowiedz

a) Tytul ten jest tytulem mesjanskim (zob. Ps. 2,7; Dz. 13,33; Hebr. 1,5). Podkresla boskosc Jezusa. Jezus uzywal tego tytulu bardzo rzadko (przypadki te sa zapisane jedynie w Ewangelii Jana, np. Jan 11,4). Jest to jeden z wielu tytulow Jezusa. Starajac sie zrozumiec, kim jest Jezus, musimy wszystkie Jego tytuly uwaznie zbadac, by uzyskac wlasciwy obraz. Fakt, iz tytul "Syn Bozy" sluzy podkresleniu boskosci Chrystusa, jasno wynika z Jan 10,29-36. Nastepnie jest on poparty twierdzeniem, ze Syn jest dokladnym odbiciem Boga, poniewaz jest rowny Bogu (Kol. 1,15; Hebr. 1,3; Filip. 2,6).

b) Slowo "syn" ma szeroki zakres znaczeniowy w jezyku hebrajskim. Dlatego nie mozna go ograniczyc do waskiego znaczenia, jakie posiada w jezyku polskim, a nastepnie wskazywac na rzekoma koniecznosc doslownego rozumienia jego znaczenia. Synostwo Jezusa jest potwierdzone w zwiazku z Jego narodzinami (Luk. 1,35), chrztem (Luk. 3,22), przemienieniem (Luk. 9,35) i zmartwychwstaniem (Dz. 13,32-33). Biblia milczy jednak na temat tego, czy tytul ten oddaje wieczna zaleznosc miedzy Ojcem i Synem. W kazdym przypadku, Pismo Swiete przypisuje Jezusowi wieczne istnienie (Iz. 9,6; Obj. 1,17-18).

c) W czasie swej inkarnacji Jezus dobrowolnie podporzadkowal sie Ojcu, stajac sie Synem Bozym. Wymagalo to zlozenia uprawnien, ale nie pozbycia sie boskiej natury. Zmartwychwstaly Pan, zasiadlszy na tronie jako krol i kaplan, takze dobrowolnie przyjmuje zwierzchnictwo Ojca, ale wedlug Pisma Swietego zarowno On, jak Ojciec sa obaj Bogiem, jako wspolistniejace i wzajemnie rownorzedne osoby Bostwa.

Duch Swiety jako trzecia osoba trojcy
Pismo Swiete dobitnie swiadczy, iz Duch Swiety jest boska osoba, rowna w istocie, mocy i chwale Ojcu i Synowi.

1. Duch Swiety jest istota osobowa.

a) Niektorzy kwestionuja osobowosc Ducha Swietego, twierdzac, iz jest On jedynie "moca" lub "sila" Boza. Istnieja jednak fragmenty Pisma Swietego, w ktorych Duch Swiety jest wymieniony na rowni z Ojcem i Synem (Mat. 28,19; I Kor. 12,4-6; II Kor. 13,14). Skoro zas Ojciec i Syn sa osobami, musi to oznaczac, iz Duch Swiety takze jest osoba.
b) Wobec Ducha Swietego wielokrotnie uzywany jest rodzajnik okreslony meski (Jan 14,26; 15,26; 16,13-14), pomimo tego, ze greckie slowo oznaczajace Ducha (pneuma) jest rodzaju nijakiego, a nie meskiego.

c) Slowa "doradca" czy "pocieszyciel" (parakletos) niezmiennie odnosza sie wylacznie do osoby, nigdy do bezosobowej sily.

d) Czytamy w Pismie Swietym, ze Duch Swiety przemawia (Dz. 8,29), naucza (Jan 14,26), sklada swiadectwo (Jan 15,26), wstawia sie za ludzmi (Rzym. 8,26-27), rozdaje dary (I Kor. 12,11) i zakazuje lub pozwala na cos (Dz. 16,6-7). Wedlug Ef. 4,30, Duch Swiety moze byc takze zasmucony przez ludzi. Wszystkie te dzialania sa charakterystyczne dla osoby a nie dla bezosobowej mocy.

2. Duch Swiety jest Bogiem.
Pismo Swiete przedstawia Ducha Swietego jako Boga. Od wiecznosci Bog Duch Swiety istnial w Bostwie jako trzecia osoba trojcy.

a) Mat. 28,19: "chrzczac je w imie Ojca i Syna, i Ducha Swietego". Ten tekst umieszcza Ducha Swietego na rownym poziomie z Ojcem i Synem.
b) Piotr powiedzial Ananiaszowi, ze klamiac Duchowi Swietemu, sklamal "nie ludziom, lecz Bogu" (Dz. 5,3-4).

c) "Duch Swiety jest wszechmocny. On rozdziela duchowe dary ťkazdemu poszczegolnie, jak chceŤ (I Kor. 12,11). On jest wszechobecny. On na zawsze pozostanie ze swoim ludem (Jan 14,16). Nikt nie moze uciec od Jego wplywu (Ps. 139,7-10). On rowniez jest wszechwiedzacy, gdyz ťDuch bada wszystko, nawet glebokosci Boze (...) kim jest Bog, nikt nie poznal, tylko Duch BozyŤ (I Kor. 2,10.11)"33.

d) Ellen White zdecydowanie wierzyla w osobowosc Ducha Swietego. "Trzeba, abysmy zdawali sobie sprawe z tego, ze Duch Swiety, bedacy tak samo Osoba jak jest Bog Osoba, przebywa na naszej ziemi"34.

Podsumowanie
Obecnie nauka o trojcy znowu jest podwazana w szeregach adwentystow dnia siodmego. Nasze studium Starego i Nowego Testamentu dalo proste, wyrazne odpowiedzi, znajdujace mocne poparcie Ellen White. Wykazalismy, ze Bostwo istnieje w mnogosci osob, ze Jezus jest Bogiem, wspolistniejacymi od wiecznosci z Ojcem, a Duch Swiety jest trzecia osoba Bostwa. Inne pytania, dotyczace szczegolow nauki o trojcy, takie jak natura Ducha Swietego, czy Chrystus zostal zrodzony, czy nie oraz czy Jego synostwo i podporzadkowanie jest wieczne, czy nie, pozostaly bez odpowiedzi.

Trudne teksty biblijne najlepiej rozumiec w zgodzie z caloscia nauki Pisma Swietego. Nie ma sensu powodowanie podzialow w Kosciele wskutek roznic rozumienia pewnych aspektow Bostwa. Choc tajemnica trojcy nie moze byc w pelni zrozumiana przez niedoskonalego czlowieka, jednak nauka o trojcy znajduje poparcie w Duchu Proroctwa i jest przyjeta przez Kosciol jako czesc fundamentalnych zasad wiary.
________________________________________________________________
1 Fred Allback, No New Leaders No New Gods, Creal Spring III 1996, s. 11.
2 tamze, s. 15.
3 tamze, s. 13.
4 Bill Stringfellow, The Red Flag Is Waving.
5 Rachel Cory-Kuehl, The Persons of God, 1996.
6 Allen Stump, The Foundation of Our Faith.
7 Stringfellow, dz. cyt., s. 15.
8 W. Grudem, Systematic Theology, s. 226.
9 Ellen G. White, Ewangelizacja, s. 390.
10 Ostrzezenie przed falszywym nauczaniem znajduje sie w Liscie Pawla do Kolosan. Apostol oswiadcza, ze serca wierzacych maja byc "polaczone w milosci i nakierowane na bogactwo zupelnej pewnosci i zrozumienia, poznania tajemnicy Bozej, Ojca i Chrystusa, w ktorym sa wszystkie skarby madrosci i wiedzy" (Ellen G. White, Testimonies to the Church, t. VIII, s. 295).
11 Louis Berkhof, Systematic Theology, 1941, s. 88.
12 tamze, s. 89.
13 Ellen White napisala: "Jest wiele tajemnic, ktorych nie probuje zrozumiec ani wyjasnic. Sa dla mnie zbyt wielkie i dla ciebie takze. W tych kwestiach milczenie jest zlotem" (Manuscript Releases, t. XIV, s. 179).
14 G. A. F. Knight, A Biblical Approach to the Doctrine of the Trinity, Edynburg 1953, s. 20.
15 tamze.
16 Millard J. Erickson, Christian Theology, 1983, t. I, s. 329.
17 G. Ch. Aalders, Genesis, 1981, s. 300.
18 Erickson, dz. cyt., t. I, s. 338.
19 Niektorzy biblisci sa przekonani, ze formula ta zostala zaczerpnieta z jezyka finansistow ery hellenistycznej, tak iz formula tak obrazowo wyraza, iz ten, kto zostaje ochrzczony, jest "przeniesiony" na konto Pana i staje sie Jego wlasnoscia. Inni interpretuja "imie" jako "wladze". Tak wiec czlowiek zostaje ochrzczony (zanurzony) pod wladze Ojca, Syna i Ducha Swietego.
20 W. Grudem, dz. cyt., s. 230.
21 Arthur W. Pink, Exposition of the Gospel of John, 1945, s. 22.
22 W. Poehlmann, "morphe", Exegetical Dictionary of the New Testament, 1981, t. II, s. 443.
23 F. F. Bruce, Philippians, 1989, s. 69.
24 Leon Morris, The Lord from Heaven: A Study of the New Testament Teaching in the Deity and Humanity of Jesus, 1958, s. 74
25 Niektorzy biblisci definiuja pleroma w kategoriach mysli gnostyckiej, w ktorej pleroma oznacza nowy eon (czyli gnostycka emanacje), ktory wcielil sie w Odkupiciela (Kaeseman, Essays on New Testament Themes, Londyn 1964, s. 158). Jednakze C. F. D. Moule wskazal, ze pleroma byla w Septuagincie tak powszechnie wystepujacym slowem, iz trzeba byloby mocnych dowodow, by przekonac kogos, ze jej pierwszoplanowe znaczenie w pismach autorow tak mocno ugruntowanych na Starym Testamencie jak apostol Pawel nalezy okreslac na podstawie zrodel zewnetrznych (The Epistles to the Colossians and to Philemon, The Cambridge Greek Testament Commentary, 1957, s. 166).
26 John Eadie, Colossians, Classic Commentary Library, 1957, s. 145.
27 F. F. Bruce, Hebrews, 1964, s. 19-20.
28 Erickson, dz. cyt., s. 326.
29 Ellen G. White, Zycie Jezusa, s. 379.
30 Ewangelizacja, s. 391.
31 Kenneth T. Aitken, Proverbs, 1986, s. 85.
32 Selected Messages, t. I, s. 247.
33 Wierzyc tak jak Jezus, s. 60.
34 Ellen G. White, Ewangelizacja, s. 392.

Gerhard Pfandl
Biblical Research Institute, Silver Spring, Maryland, Stany Zjednoczone, VI 1999

Olus · Wysłany: 2015-04-28, 18:02

To mnie najbardziej rozsmieszylo :-D

Jak to jest solidny dowdow na trojce to ja jestem baletnica :-D

Cytat:

b) Pod koniec swojej sluzby Jezus powiedzial uczniom: "Idzcie tedy i czyncie uczniami wszystkie narody, chrzczac je w imie Ojca i Syna, i Ducha Swietego" (Mat. 29,19).

Dz. Ap. 2:38 "A Piotr do nich: Upamiętajcie się i niechaj się każdy z was da ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a otrzymacie dar Ducha Świętego."
Dz.Ap. 8:12 "Zaś kiedy mężowie i niewiasty uwierzyli Filipowi głoszącemu Dobrą Nowinę odnośnie Królestwa Boga oraz Imienia Jezusa Chrystusa - zostawali ochrzczeni."
Dz. Ap. 22:16 " Zatem dlaczego teraz zwlekasz? Wstań, ochrzcij się i wzywając Imienia Pana, zmyj z siebie twoje grzechy."
10:48 Dz.Ap. "Zatem nakazał, by zostali oni ochrzczeni w Imieniu Pana. Wtedy poprosili go, aby pozostał kilka dni."
Rz 6:3 "Czyż nie wiecie, że my wszyscy, ochrzczeni w Chrystusa Jezusa, w śmierć jego zostaliśmy ochrzczeni?"

Słowa „idźcie i nauczajcie …. Chrzcząc je w imię Ojca i Syna…” jest najprawdopodobniej późniejszym dopiskiem.

Kilka ciekawych cytatów:
"Encyklopedia katolicka" (Gryglewicz F., Łukaszyk R., Sułowski Z., Wydawnictwo KUL, 1976, t.III, str. 354 - hasło "chrzest"):
"... obecnie teologowie biblijni przyjmują, że formuła trynitarna ma charakter redakcyjny,
stanowi odbicie praktyki Kościoła Pierwotnego.
Jezus miał najprawdopodobniej zaznaczyć jedynie:
"udzielajcie im chrztu w imię moje" to znaczy na mój rozkaz, z mojej mocy,
by odróżnić swój chrzest od chrztu Jana Chrzciciela."

Rzymsko-katolicki ksiądz, profesor Józef Kudasiewicz, w swej pracy pt.
"Jak zrozumieć Pismo Święte" (Redakcja Wydawnictw KUL, Lublin 1987, część III
- "Jezus historii a Chrystus wiary" str. 106-107) niezwykle elegancko przyznaje:
"należy odróżnić autentyczne, pierwotne słowa Pana (ipsissima verba Jesu) od elementów interpretacyjno-redakcyjnych".

Ksiądz biskup Kazimierz Romaniuk zauważa:
"Znacznie częstsze są w Nowym Testamencie wzmianki o chrzcie 'w imię Jezusa Chrystusa' lub w imię Pana Jezusa. (...). Jego więc należało wspomnieć przede wszystkim podczas obrzędu przekazania życia neokatechumenowi (por. Dzieje Apostolskie 3, 15; 4, 12). Niewykluczone więc - to opinia większości dzisiejszych egzegetów - że formuła trynitarna jest tworem nieco późniejszym..." (Romaniuk K. "Sakramentologia biblijna" (str. 19, Wydawnictwo Salezjańskie, Warszawa 1994)

:lol:

Nie chcemy kwestionować autentyczności tego fragmentu ale zastanawiające jest, że Euzebiusz w wielu swoich pismach cytuje ten tekst, bez tzw. formuły chrzcielnej i kilkakrotnie pomija końcową część wersetu 19. Poniżej cytat z „Historia Kościoła” III, 5,2.

„Inni wreszcie apostołowie, narażeni na tysiączne zasadzki na swe życie, opuścili ziemię żydowską i wyruszyli na opowiadanie i nauczanie do wszystkich narodów, pełni mocy Chrystusa, który rzekł do nich: ‘Idźcie i nauczajcie wszystkie narody w Imię Moje’”

Wynika stąd wniosek, że Euzebiusz, nie znał nakazu chrztu w imię „Ojca, Syna i Ducha Świętego” ale w imię Jezusa. Tekst Euzebiusza znakomicie współbrzmi z innymi tekstami dotyczącymi chrztu, w których (tak ważna przecież formuła) NIGDZIE już się nie pojawia (zobacz Marka 16:15-18).

Ciekawe jest również to, że Atanazy, Ojciec Kościoła, z IV wieku, wielki zwolennik Trójcy, który próbował dowodzić z Pisma Świętego jej istnienie, nie powołał się na tekst z Mateusza 28:19! Dlaczego Atanazy nie wykorzystuje tego fragmentu w swojej argumentacji, fragmentu który jest dzisiaj koronnym argumentem dla większości teologów?

Warto też wspomnieć, że niektóre przekłady greckie Ewangelii Mateusza, które pochodzące sprzed IV wieku nie posiadają dwóch ostatnich rozdziałów, w tym rozdziału 28. Możemy tu wspomnieć o tekście synaicko-syryjskim, który nie posiada tego zakończenia, a który kończy się na Mt 28:6. Podobnie brak jest fragmentu od Mt 28:15 aż do Mk 1:17 w greckim kodeksie „C” (Efrema).

Na zakończenie cytat z Euzebiusza (Demonstratio Evangelica col. 240, str 136)

„Ponieważ On nie nakazał im „czynić uczniami wszystkie narody” ot tak po prostu, bez uprawomocnienia i kwalifikacji, ale z istotnym dodatkiem „w Jego imię” … Jest zatem rzeczą słuszną, że Jezus podkreślił moc ukrytą w Jego imieniu, ale zakrytą dla wielu, i dlatego powiada do apostołów „Idźcie, czyńcie uczniami wszystkie narody w imię moje„”.

Czyżby zatem fragment z Mateusza 28:19 istotnie był poddany około IV wieku, po soborze w Nicei w 325 roku obróbce redakcyjnej w celu udokumentowania koncepcji Trójcy? Możliwe, że historycy i bibliści w przyszłości rozwikłają i tą zagadkę.

Wiecej:http://blog.antytrynitarianie.pl/imie-ducha-mateusza-28-19/

Co reszty to polecam
http://zboryboze.pl/?page_id=508

Tomasz G · Wysłany: 2015-04-29, 16:57

Spor na temat natury Boga itp trwa w chrzescijanstwie ponad 1000 lat i obie strony maja swoje argumenty oparte na Biblii itd wiec jesli ktos slabo zna temat Trojcy itp to niczego innego sie nie spodziewam jak tylko krytyki drugiej strony -:)

Antytrynitarze sa bardziej podzieli w temacie natury Boga i Jezusa niz zwolenicy Trojcy -:)
Antytrynitaryzm

http://www.google.pl/url?....92189499,d.bGQ

Henryk · Wysłany: 2015-04-29, 17:33

Tomasz G · Wysłany: 2015-04-30, 13:51

Zapytaj SJ i np Braci Polskich lub chrzescijan z KCHDS o Boga i Jezusa a sa to antytynitarze a zobaczysz ze wszyscy roznie widza Boga i Jezusa -:)

Krystian · Wysłany: 2015-04-30, 14:04

Tomasz G · Wysłany: 2015-05-01, 13:38

SJ wierza ze Jezus Chrystus Syn Bozy zostal stworzony przez Boga Kol 1,15 a K CHDS wierzy ze Jezus Chrystus Syn Bozy zostal zrodzony przez Boga ew Jan 1,18 .....

Krystian · Wysłany: 2015-05-01, 14:07

Tomasz G · Wysłany: 2015-05-01, 14:46

K CHDS uczy ze Bog zrodzil Syna Bozego przed stworzeniem nieba i ziemi pozniej Chrystus urodzil sie na ziemi jako Jezus a wiec Syn Bozy nie jest stoworzony przez Boga jak np u SJ

Krystian · Wysłany: 2015-05-01, 15:17

Tomasz G · Wysłany: 2015-05-01, 18:28

To jednak jest wazna roznica bo Syn zrodzony ma taka nature jak Ojciec a stworzenie to jednak nie to samo co stworca ...

Henryk · Wysłany: 2015-05-01, 19:05

Olus · Wysłany: 2015-05-01, 19:05

Krystianie,ja ci dokladniej wytlumacze a raczej zacytuje o co chodzi Tomiemu bo juz to "przeriabialem"..

Zgodnie z wypowiedzią Jezusa jedynie Bóg Ojciec jest prawdziwym Bogiem. Jezus Chrystus jest jednorodzonym synem Bożym. Cały świat został stworzony z niczego, tylko Jezus Chrystus został zrodzony z Boga Ojca. Jest to unikalna w całym Wszechświecie relacja i nie można jej mylić ze stworzeniem z niczego (ex nihilo), jak to niektórzy robią. Jednorodzony Syn Boży dziedziczy naturę Bożą, a więc w tym sensie może i powinien być nazywany Bogiem. Terminologia Biblii nazywającej Jezusa Bogiem jest więc absolutnie poprawna. Nie można jednak w jakiś mistyczny sposób utożsamiać Ojca i Syna, co czyni doktryna Trójcy.

http://eliasz.dekalog.pl/...wski/trojca.htm

Urodzil czy tam stworzyl to malo istotne.Bog byl od zawsze a Jezus mial poczatek.

Krystian · Wysłany: 2015-05-01, 19:25

Tomasz G · Wysłany: 2015-05-02, 11:42

Bliszy mi jest poglad z K CHDS na temat Syna Bozego i jego zrodzenia przez Ojca niz poglad SJ mowiacy ze Syn Bozy zostal stworzony przez Ojca poza tym wychodzi na moje ze antytrynitarze maja jednak dwoch bogow czyli Ojca i Syna -:)

Zasady Wiary K ADS ....

BÓSTWO (TRÓJCA)

Bóg jest jeden: Ojciec, Syn i Duch Święty, jedność trzech wiekuiście współistniejących osób. Bóg jest nieśmiertelny, wszechmogący, wszechwiedzący, przewyższający wszystko i zawsze istniejący. Jest On nieskończony i niepojęty przez ludzkie zrozumienie, a jednak znany dzięki objawieniu samego siebie. Godzien jest wiecznej czci, uwielbienia i służby całego stworzenia.

5 Mojż. 6,4; Mat. 28,19; 2 Kor. 13,13; Efez. 4,4-6; 1 Piotra 1,2; 1 Tym. 1,17; Obj. 14,7.

BÓG OJCIEC

Bóg wieczny, Ojciec, jest Stworzycielem, Źródłem, Wspomożycielem i Władcą całego stworzenia. Jest On sprawiedliwy i święty, miłosierny i dobrotliwy, nieskory do gniewu i obfitujący w niezachwianą miłość i wierność. Przymioty i przejawy mocy ukazane w Synu i Duchu Świętym są także objawieniami Ojca.

1 Mojż. 1,1; Obj. 4,11; 1 Kor. 15,28; Jan 3,16; 1 Jana 4,8; 1 Tym. 1,17; 2 Mojż. 34,6.7; Jan 14,9.

BÓG SYN

Bóg wieczny, Syn, ucieleśnił się w postaci Jezusa Chrystusa. Przez Niego zostały stworzone wszystkie rzeczy, objawiony został charakter Boży, dokonane zostało zbawienie ludzkości i osądzony został świat. Na wieki prawdziwy Bóg stał się także prawdziwym człowiekiem, Jezusem Chrystusem. Poczęty z Ducha Świętego, zrodzony został przez dziewicę Marie. Żył i doświadczał wszelkich pokus jako istota ludzka, dał jednak przykład doskonałej sprawiedliwości i miłości Boga. Przez cuda ukazał moc Bożą i zaświadczył, że jest obiecanym przez Boga Mesjaszem. Cierpiał i dobrowolnie zmarł na krzyżu za nasze grzechy i w naszym zastępstwie; powstał z martwych i wstąpił do nieba, aby podjąć służbę w świątyni niebiańskiej w naszej intencji. Powróci znowu w chwale, aby dokonać ostatecznego wybawienia swego ludu i wszystko odnowić.

Jan 1,1-3.14; Kol. 1,15-19; Jan 10,30; 14,9; Rzym. 6,23; 2 Kor. 5,17-19; Jan 5:22; Łuk. 1,35; Filip. 2,5-11; 1 Kor. 15,3.4; Hebr. 8,1.2; Jan 14,1-3.

BÓG DUCH ŚWIĘTY

Bóg wieczny, Duch, współdziałał z Ojcem i Synem w dziele stworzenia, ucieleśnienia i odkupienia. To On inspirował pisarzy Pisma Świętego. On napełnił życie Chrystusa mocą. Działa na człowieka i przekonuje go, a tych, którzy odpowiadają na Jego działanie, odnawia i przemienia na podobieństwo Boga. Posłany przez Ojca i Syna, aby zawsze pozostać z Jego dziećmi, przekazuje Kościołowi dary duchowe, obdarzając go mocą świadczenia o Chrystusie, i w zgodności z Pismem Świętym prowadzi do całkowitej prawdy.

1 Mojż. 1,1.2; Łuk. 1,35; 4,18; 2 Piotra 1,21; Dz. Ap. 10,38; 2 Kor. 3,18; Efez. 4,11.12; Dz. Ap. 1,8;
Jan 14,16-18.26; 15,26.27; 16,7-13.