FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[Henryk]

[małyfilozof]

Pokoja i Henryk oczywiście macie rację, tak stwierdza PS , za wyjaśnienie uprzejmie dziękuję,
Natomiast w swoim poście napisałem z dozą humorku jak heretyk rozumie Biblię:
''Heretyk - '' Jeżeli Bóg stworzył słońce dopiero 4 dnia, to jak ziemia mogła istnieć bez niego 3 dni''
Troszeczkę żartu nigdy nie za wiele, życie trzeba brać z uśmiechem, humorem ... itd, a nawet pośmiać się z samego siebie - to świetny klucz w nawiązywaniu szczerych znajomości.
Być sztywnym jak świeca to tyko można się spalić.
=.=.=.=.=.=.=.=
Henryku,Henryku: Czy mam się rozbierać do rosołu?
bo, napisałeś : ''...Ale za ten rosół z ryżem i tak stos Ciebie nie ominie!''

[Wiesława]

[małyfilozof]

Wiesławaaaa - wybawiłaś mnie,WIELKIE dzięki stokrotne.
Już stos mnie nie czeka, mogę swobodnie pisać - nie będę banitą w tym wątku
PS. ''Czerw... Git ...'' to polski The Beatles

[Wiesława]

[małyfilozof]

Już mam sprzymierzeńca

\_(''o'')_/

[Pokoja]

[małyfilozof]

Pokoja, wyjaśniłem to żartobliwe zapytanie - uważam, że temat jest zakończony.
Oboje wiemy jak brzmi wyjaśnienie Księgi Rodzaju rozdział pierwszy - pozdrawiam

[Pokoja]

[małyfilozof]

Pokoja - miło, bardzo miło ''++++''- pozdrawiam

[małyfilozof]

XXX

[małyfilozof]

''Coś'' o sobie - Prywatne zakamarki duszy

Wiara w Jezusa Chrystusa i przyjęcie Jego Ewangelii nie udoskonala naszego ludzkiego poznania, nie pogłębia i nie poszerza dostępnej człowiekowi wiedzy.
Fakt, że uwierzyłem w Jezusa i że Jemu zawierzyłem, nie zaradza brakom mojej niewiedzy, nie wypełnia „luk” w moim poznawaniu świata, nie uwalnia mnie od wątpliwości.
Ktoś może jednak powiedzieć:
Tak, ale wiara daje mi pewność i tym samym dopełnia moje poznanie. Owszem, tak, lecz pewność, jaką daje mi wiara, nie jest pewnością oczywistości mojego ludzkiego poznania, na przykład poznania istoty umierania i śmierci, ani tym bardziej pewnością płynącą z wglądu w sprawy ostateczne.
Pewność, jaką daje mi wiara, jest to jedynie pewność wyboru , pewność osobistego zawierzenia Temu, który jest ze mną i przy mnie obecny i bliższy mnie niż ja sam sobie.
Jeśli mam pewność płynącą z wiary, że śmierć jest ostatecznie przejściem do nowego życia, to pewność ta nie płynie w doskonalszego wglądu w naturę mojej śmierci i nie dopełnia „luk” mego poznania, lecz płynie z aktu zawierzenia Chrystusowym słowom obietnicy: ''Kto wierzy we mnie, choćby i umarł żyć będzie ''(J 11,25).
Filozofia nie zbawia i do zbawienia nie jest potrzebna. Ale o to nie można mieć do niej pretensji, bo człowieka nic nie może zbawić, ani on sam siebie, ani nic z tego, co jest dziełem jego umysłu i jego rąk - cała kultura.
Nie można od filozofii oczekiwać tego, czego ona sama ze siebie dać nie może. To jednak nie usprawiedliwia, aby ją odrzucać.
Filozofia uprawiana uczciwie, w granicach możliwego doświadczenia dostępnego człowiekowi - a to znaczy z pokorą otwartą na doczesność i na wieczność - ma człowiekowi wierzącemu wiele do zaofiarowania.
Daje mu przede wszystkim możliwość poznania w rożnych dziedzinach bytu, daje wgląd w naturę rzeczy.
Może mu odsłonić prawdę o nim samym, prawdę o jego własnej wielkości i kruchości, prawdę o wielkości tego, co sam tworzy i prawdę o przemijaniu wszystkiego, co ludzkie.
Filozofia może także odsłonić przed człowiekiem prawdę o jego wolności jako królewskim przywileju, dzięki której określa samego siebie i swoje odniesienie do Boga, oraz prawdę o wolności w obliczu śmierci, tej już bardzo bliskiej, jak i tej z daleka postrzeganej zaledwie jako możliwość niemożliwości.
Filozofia może również pomoc człowiekowi wierzącemu rozświetlić i zrozumieć samą możliwość wiary i jej sens. Dzięki refleksji nad naturą aktu wiary mogę zrozumieć, że dla pewnych racji warto zawierzyć Temu, który obiecuje mi nowe życie w Królestwie Bożym.
Co więcej, filozofia ukazuje, że tego rodzaju zawierzenie jest aktem wolnego wyboru w obliczu Nieskończonego, a obietnica życia wiecznego Boskim darem, który przekracza wszelkie ludzkie możliwości.
Filozofia ofiarowuje mi również jako człowiekowi wierzącemu swój krytycyzm, swoje wymogi racjonalności poznania i często - jakże oczyszczające – roztropne wątpienie.
Temu nie przeszkadza fakt, że filozofia „oświeca” mnie paradoksalnie, bo wielością swych poglądów i teorii. Owa wielość poglądów, jakże często zaprzeczających sobie, świadczy jedynie o tym, że filozofia jako ludzka umiejętność jest ułomna i ograniczona w swych możliwościach poznawczych, ma jednak w sobie siłę odradzania się, jak feniks z popiołów.

Bo jakże to rozumieć, że filozofia mimo licznych niepowodzeń, mimo prób negowania samej siebie, ciągle odżywa w swych poszukiwaniach prawd pierwszych i absolutnych?
Któż wie to lepiej jak nie filozof, że zarówno on sam, jak i jego wiedza są ograniczone, przemijające, śmiertelne?
Ale gdyby filozofia wmawiała człowiekowi, że jest nieograniczony w swej twórczej mocy i nieśmiertelny, byłaby samooszukiwaniem, wręcz ogłupianiem.
Prawdziwa filozofia nigdy nie ubóstwia człowieka, przeciwnie, ukazując jego kruchość i ograniczenie,
chroni go przed wszelkiego rodzaju iluzjami, a jednocześnie ukazuje jego wielkość.
I taka filozofia - łaknąca prawdy w sercu człowieka wierzącego - nie jest już tylko światłem na oświecenie innych.
W przypadku człowieka wierzącego, który przyjmuje i uznaje dane wiary za tak samo doniosłe dla życia, jak dane filozofii i jak wszelkie dane naukowe, filozofia staje się mądrością, a jako taka również jego wierną przyjaciółką.

We współczesnej pluralistycznej kulturze spotkanie filozofii z Ewangelią jest nie tylko możliwe, ale stwarza nowe możliwości i tym samym nabiera zupełnie nowego znaczenia.
Chrześcijanie na drogach życia spotykają się ze swymi braćmi. Jako ludzie nie różnią się niczym, dzielą z nimi te same troski i niepokoje o świat jako wspólny dom i o siebie.
Na to samo wskazywał już w starożytności chrześcijańskiej autor ''Listu do Diogeneta'', ale jako ludzie wiary poszukują dróg ocalenia w Jezusie, żyją Jego Dobrą Nowiną. We wspólnie przeżywanym niepokoju i wspólnych troskach filozofia może być wstępem, a często jedynym terenem wzajemnego porozumienia.

Ps. Dzisiejsza pora nocy, zrodziła w mojej duszy, wewnętrzny krzyk: Kim jesteś kruchy człowieku?, Dokąd zmierzasz …?, Co pragniesz osiągnąć , biorąc udział w dyskusjach? Czy mały filozofie nie zasiewasz wątpliwości pośród Miłośników Pisma Święto?

[Wiesława]

Myślę, drogi Filozofie, że ten wpis powinien być osobnym tematem na forum. Aż mnie ciarki przeszły, gdy czytałam końcówkę.
W tym dziale chyba dyskusji nie prowadzi si . Co myślisz? Przeniesiesz ? Ja chętni dorzucę kilka słów.
Cały post cudowny i dziękuję Ci za niego.🍀💐👍

[małyfilozof]

Droga Wiesławo pozostawię w tym wątku, to ''NIEMY KRZYK NOCY'' jak uważasz możesz co nieco tu wystukać na klawiaturze - pozdrawiam

[małyfilozof]

test