FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

[Markerów]

[Markerów]

Biblia nie potwierdza więc od początku idei ani możliwości trwania chrześcijanina w oderwaniu od chrześcijańskiej wspólnoty. Nie sprzyja też w żadnym wypadku idei nieposłuszeństwa kierowniczym składnikom Kościoła.

[Markerów]

Nawet starożytne teksty pozostawione nam przez chrześcijan, którzy osobiście znali żyjących uczniów samych apostołów, mówią o wspólnocie chrześcijan...
teksty jakie nam pozostawili, są zapisem najczystszej apostolskiej nauki, jakiej sami byli świadkami.

Chrześcijanie gromadzili się wspólnie:

„W zgromadzeniu będziesz wyznawał swoje błędy” (Didache, IV, 14).
„W dniu Pana w niedzielę, gromadźcie się razem, by łamać chleb i składać dziękczynienie, a wyznawajcie ponadto wasze grzechy, aby ofiara wasza była czysta” (tamże, XIV, 1)
„Gromadźcie się często razem, by szukać tego co służy duszom”…
(tamże, XVI, 2).

[Markerów]

Didache w wielu miejscach nakazuje zlecanie podporządkowywania się pewnym regułom wspólnotowym. :

„Temu zaś, kto ma być chrzczony, przykaż, by pościł przez dzień lub dwa dni przedtem” (VII, 4; por. XV, 3)
„Jeśliby ktoś przyszedł i nauczał was wszystkiego tego, co zostało wyżej powiedziane, przyjmijcie go” (XI, 1).

„Przyjmijcie go” – znów aluzje do istnienia wspólnoty, która żyje wedle konkretnych wspólnotowych reguł.

[Markerów]

O tym, że chrześcijanie mieli się podporządkowywać kapłanom, świadczył już około roku 90 Klemens Rzymski, który pisał:

„Czcijmy Pana Jezusa Chrystusa, którego krew została za nas wylana, szanujmy naszych zwierzchników, poważajmy starszych”…
(List do Kościoła w Koryncie, XXI, 6).
„Wy zatem, którzy daliście początek buntowi, podporządkujcie się waszym prezbiterom, przyjmijcie karę jako drogę do nawrócenia”…
(tamże, LVII, 1).

[Markerów]

Takie samo myślenie reprezentował Ignacy Antiocheński, żyjący bardzo wcześnie, bo przed rokiem 107 (zginął w tym roku jako męczennik).
Jego świadectwa na temat życia pierwszych chrześcijan są więc bardzo ważne. Listy, jakie napisał, zachowały się do dziś.
Wspominali o nich inni pisarze wczesnochrześcijańscy, żyjący w II wieku. Na przykład św. Polikarp ze Smyrny, na którego niektórzy badacze się powołują.

Ignacy pisał tak oto o zasadzie podporządkowania się chrześcijan pierwszych wspólnot:

„Należy zatem, abyście postępowali zgodnie z myślą biskupa, co też czynicie” (Ignacy Antiocheński, Do Kościoła w Efezie, IV, 1)
„[…] abyście zjednoczeni w jednym posłuszeństwie, poddani biskupowi i kapłanom, we wszystkim byli uświęceni” (tamże, II, 2)
„Kto nie przychodzi na zgromadzenie, ten już popadł w pychę i sam siebie osądził. Starajmy się zatem nie przeciwstawiać się biskupowi, abyśmy byli poddani Bogu” (tamże, V, 3)
„Każdego bowiem, kogo Gospodarz przysyła jako włodarza swego domu, tak winniśmy przyjąć, jak Tego, który go przysłał. Jest więc rzeczą jasną, że na biskupa musimy patrzeć jak na samego Pana” (tamże, VI, 1)
„[…] starajcie się wszystko czynić w zgodzie Bożej pod kierunkiem biskupa, który zastępuje wam Boga, kapłanów zastępujących radę Apostołów i moich najdroższych diakonów […] nie róbcie niczego bez biskupa i bez kapłanów. I nie próbujcie przedstawiać jako rozsądne tego, co robicie na własną rękę, lecz wszystko róbcie wspólnie” (Ignacy, Do Kościoła w Magnezji, VI, 1-2)
„Bądźcie poddani biskupowi”… (tamże, XIII, 2)
„Jest zatem rzeczą konieczną, abyście – tak, jak to czynicie – nie robili nic bez waszego biskupa, lecz abyście byli posłuszni także i kapłanom niby apostołom Jezusa Chrystusa, […] Znaczy to, że kto czyni coś bez biskupa, kapłanów i diakonów, ten nie ma czystego sumienia” (Ignacy, Do Kościoła w Tralleis, II, 2 i VII, 2;)
„Jesteście radością moją wieczną i trwałą, zwłaszcza jeśli wszyscy pozostajecie w jedności z biskupem, jego kapłanami i diakonami”… (Ignacy, Do Kościoła w Filadelfii, wstęp;1)
„Trwajcie przy biskupie, kapłanach i diakonach!” (tamże, VII, 1)
„Nie czyńcie nic bez biskupa” (tamże, VII, 2)

„Wszyscy idźcie za biskupem, jak Jezus Chrystus za Ojcem, i za waszymi kapłanami, jak za Apostołami. […] Niechaj nikt w sprawach dotyczących Kościoła nie robi niczego bez biskupa. Uważajcie za ważną tylko taką Eucharystię, która sprawowana jest pod przewodnictwem biskupa, lub tego, komu on zleci […] Nie wolno bez biskupa ani chrzcić ani sprawować agapy, lecz co on zatwierdzi, to i dla Boga będzie miłe ” (Ignacy, Do Kościoła w Smyrnie, VIII, 1-2)
„Godzi się zaś, aby mężczyźni, którzy się żenią i kobiety, które wychodzą za mąż, łączyli się z wiedzą biskupa”… (Ignacy, Do Polikarpa, V, 2)
„Trwajcie przy waszym biskupie, aby i Bóg był z wami. Ofiaruję moje życie za tych, którzy poddani sąbiskupowi, kapłanom i diakonom – i obym mógł dostąpić z nimi uczestnictwa w Bogu” (tamże, VI, 1).

[Markerów]

Z tych tekstów jasno i wystarczająco przekonująco również więc wynika to, o czym świadczy Nowy Testament. Wedle świadków najstarszej apostolskiej tradycji chrześcijanin nie może więc przeżywać swej wiary poza wspólnotą, której przewodzą kapłani.

[Wiesława]

[Markerów]

[Henryk]

[Markerów]

[Markerów]

Chrześcijanie bezwyznaniowi twierdzą, że jedyną normą ich wiary jest Biblia. Jednocześnie krytykują oni wszelkie formy zorganizowanego chrześcijaństwa za sam fakt ich instytucjonalizmu.
Uważają oni, że Biblia nie upoważnia ich do przyłączania się do jakichkolwiek wyznań chrześcijańskich, bowiem historyczny wizerunek pierwotnych wspólnot chrześcijańskich, jaki został w niej przedstawiony, daleki jest od czegoś, co ma cokolwiek wspólnego z formą zorganizowanego hierarchicznie wyznania, zwłaszcza zorganizowanego tak, jak dziś to się obserwuje na bazie wyznań ortodoksyjnego chrześcijaństwa

[Markerów]

Wyraźnie widać, iż wymóg trwania każdego poszczególnego chrześcijanina we wspólnocie i posłuszeństwie Kościołowi był bardzo silnie obecny w powszechnej świadomości wczesnochrześcijańskiej już u zarania owego zjawiska dziejowego.

Zauważmy, że jeśli Ignacy na przykład tak silnie podkreśla, aby być posłusznym biskupowi i nic nie robić bez niego w Kościele (Do Kościoła w Magnezji VI, 1-2), to już choćby w świetle tego okazuje się, że nietrafny jest wniosek bezwyznaniowych chrześcijan, którzy sądzą, iż życie poza jurysdykcją kościelną jest nieskażoną ideą pierwotnego chrześcijaństwa

[Wiesława]

[Markerów]