FORUM MIŁOŚNIKÓW PISMA ŚWIĘTEGO

Benjamin.Szot · Wysłany: 2016-04-03, 21:57

Leksykograf Wilhelm Gesenius definiuje olam następująco: „Ukryty, niejasny, (...) bardzo odległy, długotrwały czas, którego początek lub koniec (...) tonie w mroku” - ( Hebräisches und chaldäisches Handwörterbuch über das Alte Testament, wyd. 5, cz. 2, Lipsk 1857, str. 99 ). Myśl kryjącą się w omawianym słowie dobrze więc oddają określenia takie jak: „czas niezmierzony” ( Ps 25 : 6) , „istniejące przez czas niezmierzony” ( Hab 3 : 6 ), „od dawna”, „dawno temu”, ‛dawny’ ( Rdz 6 : 4; Joz 24 : 2; Prz 22 : 28; 23 : 10 ) oraz „długotrwały” ( Koh. 12 : 5 ).

Pro-trynitarni tłumacze nadali słowu olam metafizyczne znaczenie, tłumacząc je jako wieczność, natomiast słowo to oznacza: „ dawny, zamierzchły czas ” lub „odległą starożytność”. Olam nie odnosi się do czasu sprzed zaistnieniem słońca i księżyca, lecz do czasu historycznego : Ps. 77 : 6. Wyraz “olam” posiada również znaczenie alegoryczne, na co wskazuje wspólny morfemowy rdzeń ze słowem almach, obrazujące młodą pannę, która według starego semickiego zwyczaju była ukrywana, aż do dnia jej zaślubin. Stąd słowo ”olam” w hebrajskim rozumieniu oznacza: „ zakryty nieokreślony okres czasu “, " czas niezmierzony ." Boży plan zbawienia i odnowy rodzaju ludzkiego był przez ludzkość zapomniany i okryty tajemnicą ( Kol. 1 : 26 ). Wzmianka dotycząca pochodzenia w czasie odnosi się bez wątpienia do tzw. proto-Ewangelii ( Genesis. 3 : 15 ), która jest najstarszą mesjańską obietnicą daną rodzajowi ludzkiemu i pochodzi z bardzo odległej starożytności.  Kontekst księgi Micheasza w niczym nie sugeruje, że obiecany Izraelowi Mesjasz egzystował już przed stworzeniem świata, przeciwnie, prorok Micheasz mówi o jego początku i zrodzeniu z niewiasty, a także o jego pokrewieństwie z synami Izraela.

Gdyby jednak pomimo tego ktoś się upierał, że jest inaczej i że hebrajskie określenie olam wskazuje na preegzystencję, to warto przypomnieć, że w tym samym proroctwie Micheasza jest napisane w 7 : 14, że owce pasą się w Baszanie i w Gileadzie " jak za dni wieczności " כִּימֵי עוֹלָם ( kime olam ).

____________________________________________

http://vaticannewworldorder.blogspot.com

konik polny · Wysłany: 2016-04-03, 22:04

Nie mówiłem, że zawsze coś wymysleć. Uwłaczanie Jezusowi jest już w genach.

Można i tak
Paś swój lud twą laską, trzodę swego dziedzictwa, która przebywała samotnie w lesie — pośrodku sadu. Niech się pasą w Baszanie i Gileadzie jak za dawnych dni.

Odnośnie Kolosan 1:26

Cytat:

23 Rozgłaszanie dobrej nowiny skupiającej się na Chrystusie było dla Pawła czymś bardzo istotnym. Pragnąc, by inni także docenili rolę Chrystusa w zamierzeniu Bożym, opisał ją jako „świętą tajemnicę ukrytą od minionych systemów rzeczy i od minionych pokoleń”. Ale nie miała pozostać tajemnicą na zawsze. Paweł dodał więc: „Teraz jednak została ona ujawniona jego świętym” (Kolosan 1:26). Kiedy w Edenie wszczęto bunt, Jehowa zapowiedział nastanie lepszych czasów, zapewniając, iż ‛potomstwo niewiasty zmiażdży głowę węża’ (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 3:15, BT). Co oznaczały te słowa? Przez całe pokolenia i stulecia pozostawało to tajemnicą. Później pojawił się Jezus, który „na życie i nieskażoność rzucił światło przez dobrą nowinę” (2 Tymoteusza 1:10).
24 „Święta tajemnica” rzeczywiście skupia się na Chrystusie i na mesjańskim Królestwie. Kiedy Paweł wspomniał o „tym, co w niebiosach”, chodziło mu o osoby mające razem z Chrystusem sprawować władzę w Królestwie. Przy ich współudziale na „to, co na ziemi”, czyli na wszystkich ludzi, którzy będą tutaj żyć na wieki w raju, spłyną niewysłowione błogosławieństwa. Całkiem słusznie więc Paweł posłużył się określeniem „chwalebne bogactwo tej świętej tajemnicy

Benjamin.Szot · Wysłany: 2016-04-04, 07:03

Micheasza 7 : 14

רְעֵה עַמְּךָ בְשִׁבְטֶךָ צֹאן נַחֲלָתֶךָ שֹׁכְנִי לְבָדָד יַעַר בְּתוֹךְ כַּרְמֶל יִרְעוּ בָשָׁן וְגִלְעָד כִּימֵי עוֹלָם

כִּימֵי עוֹלָם - kîmê ‘ōlām

___________________________________

http://biblia-odchwaszczona.webnode.com

Benjamin.Szot · Wysłany: 2016-04-04, 07:18

nike

Cytat:

A co dokładnie wynika z tego tekstu? Proszę napisz.

Micheasza 5 : 1

Egzegeza oryginalnego tekstu ukazuje, że wiersz ten został pod wpływem trynitarnej doktryny sfałszowany, ponieważ oryginalna treść tego wersetu, nie potwierdza, lecz zaprzecza preegzystencji Jezusa Chrystusa.  Proroctwo Micheasza mówiące, że władca Izraela będzie miał początek i wyjdzie z Betlejem Efrata, podważało doktrynę o przedwiecznym jego pochodzeniu, dlatego by zaprzeczyć ziemskiemu rodowodowi Syna Bożego, kluczowe słowo עוֹלָֽם ( hebr. olam ) zostało przetłumaczone na „ wieczność ”. Prawie wszystkie przekłady Micheasza 5 : 2 są tendencyjne i zaprzeczają temu co mówi hebrajski tekst. Świat bezmyślnie wierząc w to co mu podawał kler pozwolił się oszukać i uwierzył, że Mesjasz jest wieczny, jak to przetłumaczył Hieronim pod wpływem nicejskiego dyktatu. Wielu uczonych jest świadomych tej manipulacji, lecz swoim milczeniem tchórzliwie wspierają to fałszerstwo.

Egzegeza wersetu Micheasza Mich. 5 : 1 ukazuje jak daleko od prawdy odbiega tłumaczenie tego tekstu w popularnych przekładach Biblii :

וְאַתָּה בֵּית לֶחֶם אֶפְרָתָה צָעִיר לִהְיוֹת בְּאַלְפֵי יְהוּדָה מִמְּךָ לִי יֵצֵא לִהְיוֹת מוֹשֵׁל בְּיִשְׂרָאֵל וּמוֹצָאֹתָיו מִקֶּדֶם מִימֵי עוֹלָם

t.zn. : " A ty, Betlejem Efrata, drobne jesteś by być wśród pokoleń judzkich ! Z ciebie mi wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu, a pochodzenie jego od czasów zamierzchłych, od dni czasu niezmierzonego. "

Micheasz prorokował, że chociaż pokolenie „ Betlejem Efrata “ było najmniejsze z pośród pokoleń Judy, to z niego narodzi się i wyjdzie ten, który otrzyma władzę nad wszystkimi pokoleniami אָ֫לֶפ ( aleph ) Izraela. Wyrażenie : „Ty Betlejemie Efrata“ dowodzi, że odnosi się ona do plemienia, a nie do miasta. Potwierdza to pokrewny tekst z Mateusza 2 : 6, który mówi, że chociaż ród betlejemski faktycznie był najmniejszym z pośród plemienia Judy, to z niego pochodzić będzie przyszły wódz מוֹשֵׁ֖ל ( Moszel ) Królestwa Bożego. Przymiotnik צָעִיר cā‘îr odnosi się do tego, który pochodzi z najmniejszego rodu plemienia Judy.

Ponadto na początek Mesjasza wskazuje czasownik הָיָה - hajah . Ten czasownik został wyrugowany w tłumaczeniach, gdyż tłumaczom trynitarnym niezręcznie było mówić o Synu Bożym, który wyszedł z ludzkiego rodu i zaczął całą swoją egzystencję na ziemi (Łuk. 1 : 35 ), czyli stał się - ( hebr. hajah ) Synem Najwyższego w momencie narodzin na ziemi, a nie w niebie - Łuk. 1 : 32. Sam Jezus nigdy nie przedstawiał się jako Bóg lub anioł, lecz jako człowiek ( Jana 8 : 40 ), Syn Człowieczy ( Mt. 24 : 3; Łuk. 21 : 27 ) i tak też był określany przez apostołów - Rzym. 5 : 18; 1 Tym. 2 : 5.

Słowem opacznie rozumianym jest מִקֶּדֶם ( miqqedem ) od słowa קֶ֫דֶם - qedem - co znaczy „ wschód “, a jest w hebrajskiej metaforze rozumiane jako symbol dawnego czasu. Wschód wskazuje na wczesną porę i na początek dziejów ludzkich. Wtedy bowiem po buncie pierwszej pary ludzkiej w Edenie Bóg powiedział o przyszłej nadziei dla ludzkości ( Gen. 3 : 15 ). Wyraz “ qedem ” - jest powiązany z czasownikiem מוֹצָא - moca' i wskazuje na wypowiedzianą przez Boga już bardzo dawno temu obietnicę naprawy świata, która zostanie z pewnością wykonana, co podkreśla czasownik יָצָא - jaca. Słowo qedem wskazuje na starodawny czas, gdy wyszło słowo od Boga, zwiastujące potomkom Adama ratunek i zbawienie.

Innym słowem błędnie rozumianym jest עוֹלָֽם - olam. Pro-trynitarni tłumacze nadali słowu olam metafizyczne znaczenie, tłumacząc je jako wieczność, natomiast słowo to oznacza: „ dawny, zamierzchły czas ” lub „odległą starożytność”. Olam nie odnosi się do czasu sprzed zaistnieniem słońca i księżyca, lecz do czasu historycznego np. w : Ps. 77 : 6. Wyraz “olam” posiada również znaczenie alegoryczne, na co wskazuje wspólny morfemowy rdzeń ze słowem almach, obrazujące młodą pannę, która według starego semickiego zwyczaju była ukrywana, aż do dnia jej zaślubin. Stąd słowo ”olam” w hebrajskim rozumieniu oznacza: „ zakryty nieokreślony okres czasu “, " czas niezmierzony ." Boży plan zbawienia i odnowy rodzaju ludzkiego był przez ludzkość zapomniany i okryty tajemnicą ( Kol. 1 : 26 ). Wzmianka dotycząca pochodzenia w czasie odnosi się bez wątpienia do tzw. proto-Ewangelii ( Genesis. 3 : 15 ), która jest najstarszą mesjańską obietnicą daną rodzajowi ludzkiemu i pochodzi z bardzo odległej starożytności.  Kontekst księgi Micheasza w niczym nie sugeruje, że obiecany Izraelowi Mesjasz egzystował już przed stworzeniem świata, przeciwnie, prorok Micheasz mówi o jego początku i zrodzeniu z niewiasty, a także o jego pokrewieństwie z synami Izraela.

Gdyby jednak pomimo tego ktoś się upierał, że jest inaczej i że hebrajskie określenie olam wskazuje na preegzystencję, to warto przypomnieć, że w tym samym proroctwie Micheasza jest napisane w 7 : 14, że owce pasą się w Baszanie i w Gileadzie " jak za dni wieczności " כִּימֵי עוֹלָם ( kime olam ).

__________________________________________

http://biblia-odchwaszczona.webnode.com

nike · Wysłany: 2016-04-04, 10:18

Dużo napisałeś i nic nie zrozumiałam z tego, nie potrafisz prościej?

Benjamin.Szot · Wysłany: 2016-04-04, 10:37

nike

Cytat:

Dużo napisałeś i nic nie zrozumiałam z tego, nie potrafisz prościej?

prościej to może być tak :

wszyscy ci, którzy na podstawie Micheasza 5 : 1 twierdzą, że Jezus preegzystował bzdury gadają, bo tekst hebrajski temu przeczy !

___________________________________________

http://biblia-odchwaszczona.webnode.com

konik polny · Wysłany: 2016-04-04, 12:57

Przeczy w twoim wyobrazeniu. Wszystko co nie pasuje do twojej doktryny jest sfałszowane. Nikt z nas nie twierdzi, że Jezus jest wieczny. Tobie już trynitaryzm zlewa się z czymś innym i powstają nowe chwasty.

bartek212701 · Wysłany: 2016-04-04, 13:39

Benjamin.Szot · Wysłany: 2016-04-04, 16:13

Prawda jest taka, że nie masz nic do powiedzenia w tym temacie razem ze swoim towarzyszem, a poziom Waszych wypowiedzi świadczy sam za siebie, podobnie i Wasza kultura.

_____________________________________

http://vaticannewworldorder.blogspot.com

konik polny · Wysłany: 2016-04-04, 16:31

Panie Szot - nie mam zamiaru polemizować na tematy które są oczywiste. Twój sposób na siebie jest właśnie taki jak ten ostatni post. Po co się czepiać kultury, a o powiedzeniu nie wspomnę. Wystarczy że Jezus wyraził swoje zdanie na kartach Biblii, ja go nie podważam. :idea:

Listek · Wysłany: 2016-04-04, 16:48

Wielu wierzących w Boga i Jego Pomazańca kiedy wychodzi z trójcy to ma problem z głoszoną preegzystencją Mesjasza.Pojawia się problem :
Kim był Jezus zanim narodził się z dziewicy Miriam?

Jeżeli Jezus nie spełniałby jakiejkolwiek zapowiedzi Boga przekazanej przez proroków to nie byłby Bożym Mesjaszem.

Werset z Micheasza pierwotnie dotyczy króla Dawida, który niewątpliwie narodził się w Betlehem.Jest zapowiedzią potomka Dawida ,który nie ulegnie skażeniu.

Pozdrawiam

Benjamin.Szot · Wysłany: 2016-04-04, 17:15

Listek

Cytat:

Wielu wierzących w Boga i Jego Pomazańca kiedy wychodzi z trójcy to ma problem z głoszoną preegzystencją Mesjasza. Pojawia się problem :
Kim był Jezus zanim narodził się z dziewicy Miriam ?

Otóż, dla jednych jest oczywiste, że Jezus jest Bogiem-Człowiekiem, a dla drugich jest oczywiste, że był Archaniołem Michałem, którego życie zostało przeniesione do łona Marii.
Sęk jednak w tym, że ani jednego, ani drugiego poglądu nigdzie w Biblii nie ma !

____________________________________________

http://vaticannewworldorder.blogspot.com

konik polny · Wysłany: 2016-04-04, 17:22

Dla mnie jest pierwszym stworzeniem Boga, który m.in
 ponieważ sam Pan zstąpi z nieba z nakazującym wołaniem, z głosem archanielskim oraz z trąbą Bożą i ci, co umarli w jedności z Chrystusem, powstaną pierwsi

Cytat:

Jedyny poza Gabrielem święty anioł wymieniony w Biblii z imienia i jedyny nazwany „archaniołem” (Judy 9). Po raz pierwszy wspomniano o nim w 10 rozdz. Daniela, gdzie został przedstawiony jako „jeden z najprzedniejszych książąt”. Przyszedł na pomoc niższemu rangą aniołowi, któremu przeciwstawiał się „książę królestwa perskiego”. Dalej występuje też pod innymi określeniami: „Wasz [Izraelitów] książę” oraz „wielki książę, który stoi dla dobra synów twego [Daniela] ludu” (Dn 10:13, 20, 21; 12:1). Można stąd wysnuć wniosek, że to on był aniołem, który prowadził Izraelitów przez pustkowie (Wj 23:20, 21, 23; 32:34; 33:2). Przemawia za tym również okoliczność, iż „archanioł Michał miał zatarg z Diabłem i toczył spór co do ciała Mojżesza” (Judy 9).
Z Pisma Świętego wynika, że imię Michał nosił Syn Boży, zanim opuścił niebiosa, by zostać Jezusem Chrystusem, a także gdy tam powrócił. Jedynie jego nazwano „archaniołem”, czyli naczelnym, głównym aniołem. Tytuł ten występuje w Biblii wyłącznie w liczbie pojedynczej. Najwyraźniej więc istnieje tylko jeden wyznaczony przez Boga zwierzchnik czy naczelnik zastępów anielskich. O tym, iż zmartwychwstały Pan Jezus Chrystus jest archaniołem, świadczy werset z 1 Tesaloniczan 4:16, gdzie powiedziano, że zstąpi on z nieba „z nakazującym wołaniem, z głosem archanielskim”. Nie ulega wątpliwości, iż jego głos nie zostałby określony słowem umniejszającym ogromną władzę sprawowaną obecnie przez Chrystusa jako Króla królów i Pana panów (Mt 28:18; Obj 17:14). Gdyby termin „archanioł” nie odnosił się do niego, lecz do jakiegoś innego anioła, wówczas wzmianka o „głosie archanielskim” nie byłaby na miejscu, gdyż nawiązywałaby do głosu osoby ustępującej rangą Synowi Bożemu.
Istnieją jeszcze inne przesłanki potwierdzające, że Michał to w rzeczywistości Syn Boży. Po pierwszej wzmiance o Michale (Dn 10:13) Daniel zanotował proroctwo o „czasie końca” (Dn 11:40), zapowiadające m.in.: „A w owym czasie powstanie Michał, wielki książę, który stoi dla dobra synów twego [Daniela] ludu” (Dn 12:1). Miał wtedy nastać „czas takiej udręki, jakiej nie sprowadzono, odkąd się pojawił którykolwiek naród, aż do owego czasu” (Dn 12:1). W proroctwie Daniela czasownik ‛powstać’ często odnosi się do objęcia przez kogoś tronu lub do innych skutecznych posunięć króla (Dn 11:2-4, 7, 16b, 20, 21). Płynie stąd wniosek, że Michał to Jezus Chrystus, którego Jehowa ustanowił Królem i któremu wyznaczył zadanie zgładzenia wszystkich narodów w Har-Magedonie (Obj 11:15; 16:14-16).
W Księdze Objawienia (12:7, 10, 12) wymieniono Michała w związku z narodzinami Królestwa Bożego i okresem strasznej niedoli na ziemi: „I wybuchła wojna w niebie: Michał i jego aniołowie toczyli bitwę ze smokiem i toczył bitwę smok i jego aniołowie. I usłyszałem donośny głos w niebie, mówiący: ‚Teraz nastało wybawienie i moc, i królestwo naszego Boga, i władza jego Chrystusa, ponieważ zrzucony został oskarżyciel braci naszych (...) Dlatego weselcie się niebiosa i wy, którzy w nich przebywacie! Biada ziemi i morzu’”. Później ukazano, jak Jezus Chrystus prowadzi niebiańskie zastępy na wojnę przeciwko narodom ziemi (Obj 19:11-16). Miało to oznaczać dla narodów udrękę, którą niewątpliwie można skojarzyć z ‛czasem udręki’ przepowiedzianym na okres, gdy „powstanie Michał” (Dn 12:1). Skoro Syn Boży ma wyruszyć na wojnę z narodami, rozsądny jest wniosek, że właśnie on wraz ze swymi aniołami stoczył wcześniej bitwę z symbolicznym smokiem, Szatanem Diabłem, i jego aniołami.
Zanim Jezus stał się człowiekiem, był nazywany „Słowem” (Jn 1:1). Nosił też imię Michał. Po zmartwychwstaniu zachował imię Jezus (Dz 9:5), co uwypukla fakt, iż jest tym samym Synem Bożym, który przebywał na ziemi. A przywrócenie mu niebiańskiego imienia Michał i tytułu (lub imienia) „Słowo Boga” (Obj 19:13) nawiązuje do jego przedludzkiego bytu. Samo imię Michał, które oznacza „któż jest jak Bóg?”, wskazuje na to, że nikt nie może się równać z Jehową Bogiem i że archanioł Michał jest Jego wielkim Rzecznikiem i Obrońcą Jego czci.

Kim teraz jest Jezus Chrystus ? Człowiekiem który przebywa w niebie?
Może leży w grobie i czeka na zmartwychwstanie?
Za dużo człowieczeństwa w tym myśleniu panie Szot. Za dużo litery prawa, a za mało myślenia itp.

Jeszcze jeden cytat odnośnie Syna Człowieczego

Cytat:

SYN CZŁOWIECZY
Najczęstsze tłumaczenie hebrajskiego wyrażenia ben-ʼadám. Słowo ʼadám nie odnosi się w tym wypadku do konkretnej osoby (Adama), lecz ogólnie do ludzi, toteż ben-ʼadám znaczy w zasadzie „syn ludzki; istota ludzka; syn ziemskiego człowieka” (Ps 80:17; 146:3; Jer 49:18, 33). Określenie to nierzadko pojawia się w zestawieniu z innymi hebrajskimi słowami oznaczającymi człowieka: ʼisz, czyli „mężczyzna; mąż” (por. Lb 23:19; Hi 35:8; Jer 50:40), oraz ʼenòsz — „śmiertelnik; śmiertelny człowiek” (por. Ps 8:4; Iz 51:12; 56:2). W Psalmie 144:3 występuje wyrażenie ben-ʼenòsz, „syn śmiertelnika”, a w Daniela 7:13 jego aramejski odpowiednik — bar ʼenász.
Po grecku „syn człowieczy” to huiòs tou anthròpou (gr. ánthropos znaczy „człowiek”) (Mt 16:27).
W Pismach Hebrajskich omawiane sformułowanie najczęściej można spotkać w Księdze Ezechiela, gdzie Bóg przeszło 90 razy nazywa proroka „synem człowieczym” (Eze 2:1, 3, 6, 8). Najwidoczniej miało to podkreślać, że jest on zwykłym mieszkańcem ziemi, i uwypuklać kontrast między Autorem tego orędzia, Bogiem Najwyższym, a człowiekiem, który je przekazywał. Tak samo nazwano proroka Daniela (Dn 8:17).
Chrystus Jezus, „Syn Człowieczy”. W Ewangeliach określenie „Syn Człowieczy” zostało użyte prawie 80 razy przez Jezusa Chrystusa — zawsze w odniesieniu do niego samego (Mt 8:20; 9:6; 10:23). W dalszej części Chrześcijańskich Pism Greckich występuje w Dziejach 7:56; Hebrajczyków 2:6 i w Objawieniu 1:13; 14:14.
Nazywając siebie w ten sposób, Jezus, Syn Boży, wyraźnie wykazał, że był naprawdę człowiekiem, że „stał się ciałem” (Jn 1:14), ponieważ został poczęty przez żydowską dziewicę Marię i ‛urodził się z niewiasty’ (Gal 4:4; Łk 1:34-36). W przeciwieństwie do aniołów, którzy niegdyś się materializowali, czyli przybierali ludzkie ciała, nie był wcieleniem istoty duchowej, lecz prawdziwym „synem ludzkim”, urodzonym przez człowieczą matkę (por. 1Jn 4:2, 3; 2Jn 7; zob. CIAŁO 1).
Właśnie dlatego apostoł Paweł mógł się powołać na Psalm 8 jako na proroctwo odnoszące się do Jezusa Chrystusa. W Liście do Hebrajczyków (2:5-9) przytoczył z tego psalmu wersety 4-6, które brzmią: „Czymże jest śmiertelnik [ʼenòsz], że o nim pamiętasz, i syn ziemskiego człowieka [ben-ʼadám], że się o niego troszczysz? I uczyniłeś go niewiele mniejszym od podobnych do Boga [w Heb 2:7: „niewiele niższym od aniołów”], a potem ukoronowałeś go chwałą i wspaniałością. Sprawiłeś, że panuje nad dziełami twoich rąk; wszystko poddałeś pod jego stopy” (por. Ps 144:3). Paweł wykazał, że w ramach spełnienia tego proroczego psalmu Jezus rzeczywiście został uczyniony „nieco niższym od aniołów”, w wyniku czego stał się śmiertelnym „synem ziemskiego człowieka”, żeby mógł ‛zakosztować śmierci za każdego człowieka’, ale potem został wskrzeszony przez Ojca i ukoronowany chwałą i szacunkiem (Heb 2:8, 9, por. Heb 2:14; Flp 2:5-9).
Poza tym określenie „Syn Człowieczy” wskazuje na to, że Jezus Chrystus występuje w roli Krewnego całej ludzkości — który może ją odkupić z niewoli grzechu i śmierci — a także w roli Mściciela krwi (Kpł 25:48, 49; Lb 35:1-29; zob. MŚCICIEL KRWI; OKUP; WYKUP, WYKUPICIEL).
A zatem tytuł „Syn Dawida” (Mt 1:1; 9:27) podkreśla, że Jezus jest dziedzicem przymierza co do Królestwa zawartego z domem Dawida. Wyrażenie „Syn Człowieczy” zwraca uwagę na to, iż należy on do rodziny ludzkiej, bo urodził się z kobiety. Nazywanie go „Synem Boga” uwypukla, że nie jest potomkiem grzesznego Adama i nie odziedziczył po nim niedoskonałości, lecz ma Boskie pochodzenie i w oczach Bożych jest na wskroś prawy (Mt 16:13-17).
Czym jest „znak Syna Człowieczego”?
Najwyraźniej jednak Jezus tak często nazywał siebie „Synem Człowieczym” z jeszcze innego ważnego powodu. Chodzi o spełnienie proroctwa z Daniela 7:13, 14. W opisanej tam wizji prorok ujrzał, jak „ktoś podobny do syna człowieczego” nadszedł z obłokami niebios i uzyskał dostęp do „Istniejącego od Dni Pradawnych”, po czym otrzymał „panowanie i dostojeństwo oraz królestwo, aby jemu służyły wszystkie ludy, grupy narodowościowe i języki”, a jego Królestwo miało trwać po czas niezmierzony.
Ponieważ anioł objaśniający tę wizję wspominał, iż owo Królestwo posiądą „święci Najwyższego” (Dn 7:18, 22, 27), niektórzy komentatorzy usiłują wykazać, że „syn człowieczy” ma tutaj charakter zbiorowy i że oznacza ‛świętych Bożych jako grono, zbiorowość, lud’, ‛chwalebny i wyidealizowany naród izraelski’. Ale w świetle Chrześcijańskich Pism Greckich trzeba uznać to rozumowanie za powierzchowne. Nie bierze ono pod uwagę tego, że Chrystus Jezus, Król namaszczony przez Boga, zawarł ze swymi naśladowcami ‛przymierze co do królestwa’, aby mogli mieć udział w jego Królestwie, i że chociaż będą królami i kapłanami, to mają sprawować tę godność pod jego zwierzchnictwem i z jego nadania (Łk 22:28-30; Obj 5:9, 10; 20:4-6). A zatem otrzymują władzę nad narodami wyłącznie dzięki temu, że wcześniej została dana Chrystusowi Jezusowi przez Boga Najwyższego (Obj 2:26, 27; 3:21).
Na poprawne zrozumienie tego proroctwa wskazał sam Jezus, który zapytany przez arcykapłana, czy jest „Chrystusem, Synem Błogosławionego”, odrzekł: „Jestem; a wy będziecie widzieć Syna Człowieczego siedzącego po prawicy mocy i przychodzącego z obłokami nieba” (Mk 14:61, 62; Mt 26:63, 64).
Proroctwo o pojawieniu się Syna Człowieczego przed obliczem Istniejącego od Dni Pradawnych, czyli Jehowy Boga, niewątpliwie odnosi się więc do jednostki — do Mesjasza, Jezusa Chrystusa. Tak było rozumiane przez samych Żydów. Pisma rabiniczne kojarzyły je właśnie z Mesjaszem (The Soncino Books of the Bible, red. A. Cohen, Londyn 1951, komentarz do Dn 7:13). Faryzeusze i saduceusze zapewne oczekiwali jakiegoś dosłownego spełnienia tego proroctwa i dlatego domagali się od Jezusa, „aby im ukazał znak z nieba” (Mt 16:1; Mk 8:11). Kiedy umarł jako człowiek i został wskrzeszony do życia duchowego, Szczepan ujrzał w wizji „niebiosa otwarte i Syna Człowieczego stojącego po prawicy Boga” (Dz 7:56). Wynika stąd, że chociaż Jezus Chrystus złożył swe ziemskie życie na okup za rodzaj ludzki, to w niebie dalej przysługuje mu mesjańskie określenie „Syn Człowieczy”.
Odpowiadając arcykapłanowi, Jezus wspomniał najpierw, że Syn Człowieczy będzie ‛siedzieć po prawicy mocy’. Niewątpliwie nawiązywał do proroczego Psalmu 110, który wcześniej odniósł do własnej osoby (Mt 22:42-45). Zarówno ten psalm, jak i apostolski komentarz w Hebrajczyków 10:12, 13 wyjawiają, iż Jezus Chrystus musiał jeszcze przez jakiś czas czekać, zanim Ojciec polecił mu: „Wyrusz na podbój między swoich nieprzyjaciół”. A zatem proroctwo z Daniela 7:13, 14 najwyraźniej nie zapowiadało powstania z martwych i wniebowstąpienia Jezusa, lecz udzielenie mu przez Boga pełnomocnictwa do podjęcia zdecydowanych działań potwierdzających jego władzę królewską. Tak więc ‛przyprowadzenie Syna Człowieczego przed Istniejącego od Dni Pradawnych’ zapewne odpowiada sytuacji opisanej w Objawieniu 12:5-10, gdzie jest mowa o tym, jak symboliczny „syn, mężczyzna” zostaje po narodzeniu porwany do tronu Bożego.
Jednakże w Mateusza 24:30 i w Łukasza 21:27 przytoczono proroctwo Jezusa o „znaku Syna Człowieczego” zaraz po opisie zjawisk niebieskich, jakie Biblia kojarzy z wykonaniem wyroków Bożych na niegodziwych ludziach (por. Mt 24:29 i Łk 21:25, 26 z Iz 13:9, 10 oraz Jl 2:30, 31). Skoro „wszystkie plemiona ziemi (...) ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego na obłokach nieba z mocą oraz wielką chwałą” i „będą się uderzać, lamentując”, nie ulega wątpliwości, że właśnie wtedy nadprzyrodzone ujawnienie królewskiej potęgi Jezusa wzbudzi trwogę w sercach ludzi niespełniających woli Bożej.
W innych proroczych wizjach zawartych w Księdze Objawienia (17:12-14; 19:11-21) ukazano, jak mesjański Król sprawuje pełnię władzy nad „ludami, grupami narodowościowymi i językami” (Dn 7:14), toteż wzmianka o kimś „podobnym do syna człowieczego”, zamieszczona w Objawieniu 14:14, niewątpliwie odnosi się do Jezusa Chrystusa, tak samo jak opis przedstawiony w Objawieniu 1:13.
Objaśnienie wersetów zapowiadających, że ‛Syn Człowieczy przyjdzie na obłokach nieba’ i że „ujrzy go wszelkie oko”

nike · Wysłany: 2016-04-04, 20:37

Mich.5:1

(1) A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś wśród plemion judzkich! Z ciebie mi wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu, a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności.

W j. hebrajskim tekst ten tak samo sie odczytuje, gdzie więc jest różnica?